Για ακατανόητους λόγους το εθνικό ακροατήριο έπαθε συμπούρμπουλο επειδή η Ελλάδα (μαζί με άλλες χώρες…) απείχε από ένα μη δεσμευτικό ψήφισμα του ΟΗΕ για τη Γάζα.
Και δεν εννοώ μόνο την αντιπολίτευση «με τα καβγαδάκια της και με τα ωραία της» που σεληνιάστηκε.
Αλλά και την κυβέρνηση που έβγαλε μια ακατανόητη κι απολογητική ανακοίνωση να εξηγήσει ότι απείχαμε μεν αλλά «δημιουργικά».
Εγινε δηλαδή παρεξήγηση κι απλώς εξήγηση δεν δόθηκε. Λες κι είμαστε «Αδελφοί Μουσουλμάνοι» κι έχουμε υποχρεώσεις στην ούμα.
Κατ’ αρχήν, το ψήφισμα που κατέθεσε η Ιορδανία δεν ήταν δεσμευτικό και αφορούσε τη λεγόμενη «ανθρωπιστική εκεχειρία».
Περιέργως δεν διευκρίνιζε ούτε τους όρους, ούτε το χρονικό διάστημα, ούτε τα μέρη, ούτε τις συνθήκες της εκεχειρίας που ήταν το ζητούμενο.
Και παρεμπιπτόντως δεν έλεγε λέξη για τις θηριωδίες της Χαμάς.
Σε σημείο που αν διαβάσεις το κείμενο υποθέτεις ότι το Ισραήλ απασφάλισε και ξαφνικά πολεμάει με «κάποιους» για «κάποιους λόγους» που «κάποιοι ξέρουν» και «κάποτε» θα μας πουν.
Τις θηριωδίες της Χαμάς ανέφερε αντιθέτως ρητά το αντίστοιχο καναδικό ψήφισμα που στηρίχτηκε και από την Ελλάδα αλλά δεν συγκέντρωσε την απαιτούμενη πλειοψηφία.
Η αποχή λοιπόν ήταν το αυτονόητο απέναντι στο ακατανόητο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μίλησε για «ντροπή του ελληνικού λαού και την ιστορία του» – αν και δεν θυμάμαι ποτέ στην ιστορία του ο λαός αυτής της χώρας να εξολοθρεύει Εβραίους.
Από όσα γνωρίζω, δεν είμαστε κάτοικοι Νυρεμβέργης, ούτε Μπάμπι Γιαρ.
Το ΚΚΕ είπε χειρότερα αλλά ευτυχώς δεν μετράει. Υποψιάζομαι πως αν μετρούσε δεν θα είχε πρόβλημα να εξαφανιστεί όλο το Ισραήλ από τον χάρτη.
Μόνο που αν η αντιπολίτευση λέει αρλούμπες, αυτό δεν δικαιολογεί την κυβέρνηση να τις κατανοεί.
Κάποιος λοιπόν να τους εξηγήσει ότι η χώρα μας δεν είναι «με τον άνθρωπο» όπως η Νατάσσα Μποφίλιου, ούτε δραστηριοποιείται ως Μη Κυβερνητική Οργάνωση ακτιβιστών του ελέους.
Είναι μια χώρα που έχει πολιτική, συμφέροντα, αρχές, συμμαχίες, φίλους και αντιπάλους.
Δεν είναι με τους Παλαιστίνιους γενικά, ούτε με τη Χαμάς ειδικότερα και φυσικά δεν μετέχει σε ισλαμικές πανστρατιές κατά της Δύσης στο πλευρό του Ερντογάν ή κάποιου ιρανού Αγιατολάχ.
Εχει μια ισορροπημένη πολιτική προς όλους, όπως το επιβάλλει η κατά την αντίληψή της φιλειρηνική και σώφρων διπλωματία μιας δυτικής ευρωπαϊκής δημοκρατίας.
Δεν είμαστε όμως με όλους. Και πάντως δεν είμαστε με τους ισλαμιστές τρομοκράτες.
Πονάμε τους συνανθρώπους μας, βοηθούμε ανθρωπιστικά όπου μπορούμε. Αλλά δεν ρωτάμε τη Σβίγγου τι να ψηφίσουμε στον ΟΗΕ.
