Μπορώ να καθησυχάσω τους αναγνώστες. Τίποτα δεν θα πάθει η δημοκρατία αν «το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης» διαλυθεί ήσυχα, με φασαρία ή με χαχανητά.
Ούτως ή άλλως καμία αρμοδιότητα και κανένα θεσμικό ρόλο δεν αναθέτει το Σύνταγμα στην «αξιωματική αντιπολίτευση», ούτε την αναφέρει καν.
Αναφέρεται μόνο στον Κανονισμό της Βουλής και πάλι χωρίς κάποιον ιδιαίτερο κοινοβουλευτικό λόγο πέρα από τις συζητήσεις σε επίπεδο αρχηγών.
Οπου μια χαρά τα καταφέρνει ο Φάμελλος ή κι ο Ανδρουλάκης, αν παραστεί ανάγκη συζήτησης. Κι αν φυσικά έχουν κάτι να πουν.
Συνεπώς δεν συντρέχει κανένας λόγος ανησυχίας για τη δημοκρατία ή το έθνος.
Δεν έχουν πρόβλημα να δουλεύουν και χωρίς την ευγενική συνδρομή του «κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης» ενώ ακόμη κι αν διαλυθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, κάποιος άλλος θα πάρει τη θέση του.
Μπορούμε λοιπόν να το γλεντήσουμε ελεύθερα.
Προσωπικά δεν εκπλήσσομαι ιδιαίτερα. Ενδεχομένως εντυπωσιάζει λίγο το πατιρντί της κατάληξης αλλά πάντα θεωρούσα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα προϊόν της κρίσης το οποίο θα εκλείψει μαζί με την κρίση.
Δεν θα μπορούσε να αποτελέσει μονιμότερο παράγοντα του πολιτικού συστήματος για τον απλούστατο λόγο ότι οι ιδέες, οι απόψεις, οι αντιλήψεις, ακόμη και οι άνθρωποί του είναι εκτός εποχής.
Ξεπετάχτηκαν χάρη σε μια συγκυρία και θα παρέλθουν μαζί της.
Τώρα η ημερομηνία λήξης φαίνεται να πλησιάζει πιο κοντά από ποτέ.
Μεταξύ άλλων, ο πρώην γραμματέας του κόμματος αποκάλυψε ότι ο πρώην πρόεδρος του κόμματος καθοδηγούσε «παράγκα» δημοσιογράφων για να βρίζουν τους αντιπάλους του στο Διαδίκτυο.
Λίγο υπόκοσμος μου ακούγεται. Και ίσως θα μπορούσα να αναρωτηθώ «μα τι τύποι είναι τέλος πάντων αυτοί οι άνθρωποι;».
Αλλά δεν χρειάζεται. Τους βλέπουμε καθημερινά στις τηλεοράσεις ώστε να θυμόμαστε ότι πριν από κάποια χρόνια μας κυβερνούσαν κιόλας.
Περισσότερο λοιπόν γελάω με διάφορους βαθυστόχαστους ερμηνευτές της δημοκρατίας που μιλούσαν μετά τις εκλογές για «ανισορροπία του πολιτικού συστήματος» επειδή κατέρρευσε η αντιπολίτευση.
Ποια ανισορροπία; Μεταξύ κόσμου και υποκόσμου; Για να σας πω την αμαρτία μου, δεν θα βάλω τα κλάματα.
Θα συμφωνήσω φυσικά ότι κάθε χώρα και κάθε λαός δικαιούται να υποστεί ένα ατύχημα ή να κάνει ένα λάθος.
Αρκεί όμως να το καταλάβει και να το ξεπεράσει γρήγορα. Κι αρκεί φυσικά να πάει παρακάτω.
Διότι μπορεί η κατεδάφιση του ΣΥΡΙΖΑ να παρέχει κάποιο θέαμα, να μας αλλάζει λίγο από τις καταθλιπτικές εικόνες της Γάζας, αλλά η χώρα έχει και σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθεί.
