Δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά ποιος τίναξε στον αέρα το νοσοκομείο στη Γάζα. Κι ούτε θα μπω στην κουβέντα. Ελπίζω απλώς να ξεκαθαρίσει σύντομα.
Το βέβαιο είναι ότι ο βομβαρδισμός ακύρωσε κάθε άμεση προοπτική εκτόνωσης της κρίσης. Κι ότι υπηρετεί απολύτως τη «λογική αυτοκτονίας» της Χαμάς.
Οταν παίρνεις ασπίδα τους αμάχους, όταν ταμπουρώνεσαι πίσω από παιδιά, όταν οχυρώνεσαι μέσα στις υποδομές της πόλης, όταν το κεντρικό κι ίσως μοναδικό επιχείρημά σου είναι μια ξέφρενη βία, τότε το νοσοκομείο είναι η τελευταία σου σκοτούρα.
Διότι η πραγματικότητα είναι ότι δεν υπάρχει πειστικός αντίλογος σε μια «λογική αυτοκτονίας». Και όταν η λογική αυτή στηρίζεται στο μακάβριο «αν θέλουν ας μας εξοντώσουν, αν δεν θέλουν να τους εξοντώσουμε», τότε δεν βγάζεις άκρη.
Να το πω απλά; Μπλέξαμε. Για δύο λόγους.
Πρώτον, επειδή οι μετριοπαθείς αραβικές χώρες δίστασαν να κάνουν το παραπάνω βήμα που θα τις απεγκλώβιζε από τη Χαμάς, τη Χεζμπολάχ, τα τρομοκρατικά δίκτυα, τις ισλαμικές οργανώσεις αλλά και από την πίεση του Ιράν που λειτουργεί ως παράγων αποσταθεροποίησης στην περιοχή.
Δεύτερον, επειδή το Ισραήλ δεν φαίνεται να έχει αποσαφηνίσει ακόμη τι ακριβώς θέλει και τι μπορεί να κάνει. Πολιτικά και επιχειρησιακά.
Εντεκα μέρες έχουν περάσει από την επίθεση της Χαμάς και κάθε καθυστέρηση αλλάζει το τοπίο.
Αντιλαμβάνομαι φυσικά πως όταν ο άλλος σου κρατάει 250 ομήρους, οι αποφάσεις είναι δύσκολες. Χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως δεν χρειάζονται αποφάσεις.
Προς το παρόν, η δραστηριοποίηση των ΗΠΑ στο ανώτατο επίπεδο μάλλον αποτρέπει τη γενίκευση της σύρραξης. Προφανώς αυτό είναι θετικό για σήμερα αλλά τίποτα δεν είναι εξασφαλισμένο για αύριο.
Το βέβαιο είναι άλλωστε ότι παρατείνεται ένα διαχρονικό αδιέξοδο.
Η πλευρά των μετριοπαθών Αράβων (ακόμη κι η Παλαιστινιακή Αρχή του Αμπάς…) θα ήθελε πολύ να απαλλαγεί από τη Χαμάς και μάλλον δεν ξέρει πώς να το επιτύχει.
Από την άλλη πλευρά το Ισραήλ χρειάζεται συνομιλητές αλλά δεν ξέρω πώς θα τους βρει, ούτε βλέπω να κυκλοφορούν πολλοί υποψήφιοι.
Μια προφανής προτεραιότητα θα ήταν η αποκλιμάκωση – κι είμαι βέβαιος πως αυτό επιχειρεί ο Μπάιντεν… Αλλά πώς μπορεί να γίνει αποκλιμάκωση με τη Χαμάς μέσα στο παιχνίδι και το Ιράν να παραφυλάει στην πόρτα;
Με αυτούς παρόντες, η εκτόνωση μοιάζει ανέφικτη. Την ίδια στιγμή που κανείς δεν δείχνει τη διάθεση ή την ικανότητα να τους παραμερίσει.
Με άλλα λόγια, μεγάλο μπλέξιμο.
