Καλώς τον κι ας μας έλειψε. Μετά τις εκλογικές ήττες και την αποχώρησή του από την αρχηγία, ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επανεμφανίστηκε στο Στρασβούργο.
Εκεί έκανε μια ομιλία στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, στην οποία πλέον μετέχει ως βουλευτής.
Τι είπε; Πολλά και διάφορα.
Η ομιλία περιείχε το συνηθισμένο (πλέον) εγκώμιο στον ίδιο και τα επιτεύγματά του. Αν τον άκουγε κάποιος άσχετος περαστικός θα αναρωτιόταν τι έπαθαν οι Ελληνες και καταψήφισαν πεντέξι φορές τέτοιον λαμπρό κυβερνήτη.
Ανθρώπινο. Υποψιάζομαι ότι το βασικό πρόβλημα του Τσίπρα είναι πως δεν έχει χωνέψει ότι έχασε. Τον τρώει ένα παράπονο. Και το βγάζει σε κάθε περίπτωση.
Η ομιλία όμως είχε κι ένα δεύτερο, πιο πολιτικό σκέλος. Σύμφωνα με το οποίο για όλα τα τρέχοντα δεινά του πλανήτη φταίνε η εξάπλωση της ακροδεξιάς ιδεολογίας και όσοι ευθύνονται γι’ αυτήν.
Στη συνέχεια και σε πιο συγκεκριμένες αναφορές βάφτισε «ακροδεξιό» ό,τι δεν του αρέσει.
Είναι το τυπικό ανακλαστικό του παλιού αριστερού ακτιβιστή που ξεκινάει τη μέρα του κατασκευάζοντας έναν εχθρό.
Πάμε παρακάτω. Διότι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ακροδεξιά είναι κακό πράγμα και ευθύνεται για πολλά δεινά.
Αλλά στις δύο μείζονες συγκρούσεις της εποχής μας η Ακροδεξιά δεν είχε καμία ανάμειξη.
Ούτε στο Ουκρανικό – ακόμη χειρότερα: εκεί σύσσωμη η ευρωπαϊκή Ακροδεξιά είναι μάλλον με τον Πούτιν…
Ούτε στο Μεσανατολικό – όπου η Χαμάς παραπέμπει σε μια ισλαμικού τύπου ψυχοπαθή «αντιστασιολατρεία» την οποία περισσότερο λιγουρεύονται οι αριστεροί…
Συνεπώς η ανάλυση περί Ακροδεξιάς έχει ένα μεγάλο κενό. Δεν εφαρμόζεται στα γεγονότα που καλείται να εξηγήσει.
Φυσικά δεν είναι μόνο πρόβλημα του Τσίπρα, προς Θεού.
Οι σύγχρονες κοινωνίες μας δυσκολεύονται συχνά να αξιολογήσουν καταστάσεις που ξεφεύγουν από τον κυρίαρχο τυφλοσούρτη τους. Πολλές φορές και δικαιολογημένα.
Είναι ακατανόητος ο Πούτιν, όπως είναι ακατανόητη κι η Χαμάς, με τα τυπικά αξιακά εργαλεία που έχουμε στη διάθεσή μας.
Αυτή η δυσκολία είναι μάλιστα εντονότερη στην Αριστερά, έναν παραταξιακό χώρο περισσότερο ιδεοληπτικό και εχθροπαθή από τους άλλους.
Εντυπωσιάστηκα όμως από τη θετική αναφορά του Τσίπρα στο Μεταναστευτικό, παρότι ήταν ένα μελανό σημείο της διακυβέρνησης και γενικότερα της πολιτικής του. Σαν να λέει πως το Μεταναστευτικό είναι και αυτό ακροδεξιό δημιούργημα.
Προφανώς δεν είναι.
Η κοινωνία φυσικά δεν περιμένει την Αριστερά για να κατανοηθεί. Αλλά μόνο αν τα βάλει σε κάποια τάξη στο μυαλό της, ίσως μπορέσει κι ο Τσίπρας να καταλάβει γιατί έχασαν.
