Ο πρώτος γύρος των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών κύλισε κατά τα προγνωστικά: χαλαρά.
Η συμμετοχή δεν χτύπησε ταβάνι, ούτε τα πάθη περίσσεψαν, ούτε συγκλόνισαν οι συγκρούσεις, ούτε μάγεψαν οι πρωταγωνιστές, ούτε κυριάρχησαν εκπλήξεις.
Βεβαίως ακριβή εικόνα του χάρτη και σαφή απολογισμό θα έχουμε την επομένη Κυριακή.
Αλλά αν δεχτούμε πως κάθε κυβέρνηση βάζει στόχο σε τέτοιου τύπου εκλογές, πρώτον, να τις κερδίσει και, δεύτερον, να μην τις χάσει, ο Πρωθυπουργός κοιμήθηκε χθες ήρεμος. Είναι βέβαιο πως δεν τις έχασε, το αντίθετο.
Από την άλλη πλευρά δεν είναι οι πρώτες αλλά οι πέμπτες ή έκτες εκλογές στη σειρά που δεν χάνει.
Κι αν την ίδια στιγμή σε αυτές τις εκλογές χάνουν οι ίδιοι και οι ίδιοι, τότε κάποιο πρόβλημα υπάρχει με τους ίδιους. Να το ψάξουν, αν το καταλάβουν.
Υπάρχει όμως και μια δεύτερη παρατήρηση που δεν μπορεί να παρακαμφθεί.
Αν οι φυσικές καταστροφές έπαιξαν μάλλον περιορισμένο ρόλο στις χθεσινές εκλογές κι αν τραγωδίες όπως τα Τέμπη έπαιξαν ακόμη πιο περιορισμένο ρόλο στις βουλευτικές του Μαΐου και του Ιουνίου, προκύπτει ένα απλό συμπέρασμα.
Πως παρά τη διάσημη φράση του Χάρολντ ΜακΜίλαν οι κυβερνήσεις δεν συγκρούονται με τα γεγονότα, τουλάχιστον σε θεμελιακή βάση.
Κρίνονται κυρίως για τη γενική πορεία του τόπου, για τις ρεαλιστικές προσδοκίες που καλλιεργούν, για την εμπιστοσύνη που εμπνέουν σε σχέση με τους αντιπάλους τους, για την ικανότητα ανταπόκρισης στο απρόβλεπτο και το απροσδόκητο.
Κρίνονται από τη δυνατότητά τους να εκφράζουν την ευρεία κοινωνική πλειονότητα και την πλειοψηφία που παράγει στην κάλπη.
Αυτό είναι η πολιτική. Είτε ψηφίζουμε για την Περιφέρεια Αττικής, είτε για τον Δήμο Αχαρνών, είτε για το Σωματείο Ανθοπωλών. Είτε διαλέγουμε τον έναν είτε τον άλλον.
Διότι τελικά αυτή είναι η λογική και της δημοκρατίας.
Απολύτως θεμιτές οι επιμέρους απόψεις και ενστάσεις. Απολύτως σεβαστή η κάθε αντίρρηση. Απολύτως καλοδεχούμενος ο αντίλογος.
Αλλά στο τέλος υπερισχύει εκείνο που οι πολιτικοί επιστήμονες αποκαλούν «δημοκρατικό γεγονός». Η ψήφος.
Κι ευτυχώς. Διότι αν δεν επικρατεί, τότε γινόμαστε σαν τη Γάζα και τη Χαμάς. Σφάζουμε γυναικόπαιδα, βεβηλώνουμε πτώματα, βασανίζουμε τους αντιπάλους, βυθιζόμαστε στο μίσος και τον φανατισμό. Διεκδικούμε την εξουσία με την άκρη του Καλάσνικοφ.
Ενώ εμείς το πολύ πολύ να βγάλουμε δήμαρχο κανέναν καραγκιόζη.
Δεν είναι ίσως ασήμαντο αλλά, μεταξύ μας, μάλλον συμβαίνουν και πολύ χειρότερα πράγματα στον πλανήτη.
