Για να το πω στη γλώσσα του Ιωαννίδη, αυτές οι εκλογές θυμίζουν λίγο ταϊμάουτ. Το παίρνεις ακόμη κι αν το ματσάκι έχει κριθεί επειδή πρέπει να δείξεις ότι θα παλέψεις τον επόμενο αγώνα.
Τα υπόλοιπα θα τα πούμε από τη Δευτέρα του δεύτερου γύρου. Οταν όλοι θα μετρούν κέρδη και ζημίες.
Ενα πράγμα είναι σίγουρο. Τα αποτελέσματα των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών είναι κάτι σαν τρίτο ημίχρονο στις βουλευτικές του Μαΐου και του Ιουνίου.
Προφανώς δεν θα αλλάξουν το σκηνικό που έχει διαμορφωθεί. Αλλά είναι εξίσου προφανές πως το σκηνικό αυτό δεν μπορεί να παραμείνει αμετάβλητο όλη την επόμενη τετραετία.
Εκείνο που έχει ουσιαστικά προαναγγελθεί είναι μια αναμέτρηση στον χώρο της αντιπολίτευσης μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ.
Λογικό. Κανείς δεν πιστεύει, ούτε καν περιμένει να ρίξει τον Μητσοτάκη. Εκ των πραγμάτων λοιπόν θα λογαριαστούν μεταξύ τους και βλέπουμε για τη συνέχεια.
Από το αποτέλεσμα (όπως το μετρήσει ο καθένας…) δεν θα προκύψει φυσικά ένα αντίπαλο δέος για την κυβέρνηση.
Αλλά θα διαμορφωθεί τουλάχιστον ένας συσχετισμός στον οποίο θα μπορούν να βασιστούν ο ΣΥΡΙΖΑ (χωρίς τον Τσίπρα) και το ΠΑΣΟΚ (με τον Ανδρουλάκη) για το επόμενο διάστημα. Οποιο κι αν είναι αυτό.
Χωρίς να παραγνωρίζουμε ότι η μεταξύ τους «μητέρα των μαχών» θα είναι οι ευρωεκλογές του Ιουνίου 2024. Τότε θα προκύψει εκείνος που θα αποτελέσει την αιχμή του δόρατος της αντιπολίτευσης.
Αυτά ακούω από πολλούς και μου φαίνονται λογικά.
Αλλά υπάρχει ένα κενό. Το ενδεχόμενο να μην υπάρξει ουσιαστικά νικητής μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ ούτε στις τοπικές εκλογές, ούτε στις ευρωεκλογές.
Είναι ένα παράξενο σενάριο αλλά κάνει λάθος όποιος βιαστεί να το αποκλείσει.
Με έναν ΣΥΡΙΖΑ (ας πούμε) στο 15-16% κι ένα ΠΑΣΟΚ στο 12-13% ή περίπου ποιος θα ανακηρυχθεί νικητής; Και τι δόρυ της αντιπολίτευσης είναι αυτό που θα σηκώσει; Extra small;
Δεν δυσκολεύομαι να πω πως ένα τέτοιο σενάριο θα είναι το χειρότερο και για τους δύο.
Ούτε μαζί, ούτε χώρια, θα μπορούν να απειλήσουν τον Μητσοτάκη. Τη στιγμή όμως που και οι δυο έχουν κάνει την κορυφαία ανοησία να κόψουν τις γέφυρες μαζί του στο όνομα μιας μεταξύ τους σύγκρουσης.
Ακατανόητη επιλογή.
Διότι αγνοεί πως είτε πολιτεύεσαι με γραβάτα, είτε κυκλοφορείς χωρίς, το πρόβλημα είναι να μην σου πάρει ο άλλος το παντελόνι.
Και πάρε μετά εσύ όσα ταϊμάουτ θέλεις.
