Μέσα στη σαχλαμάρα των ημερών και τις χαρές των Στεφανουά άκουσα ότι όλα αυτά (και η σαχλαμάρα και οι Στεφανουά) είναι οι δυσάρεστες συνέπειες της ανοιχτής εκλογής των αρχηγών από τη βάση των κομμάτων.
Δηλαδή της εκλογής από τους φίλους και τους ψηφοφόρους τους.
Μπορεί. Αλλά γιατί είναι δυσάρεστο;
Την τελευταία οκταετία, οι τρεις αρχηγοί των τριών μεγαλύτερων κομμάτων (Μητσοτάκης, Ανδρουλάκης, Κασσελάκης) έχουν εκλεγεί από αθροιστικά 720.000 πολίτες.
Είναι περίπου το 15% των 5.273.000 ψηφοφόρων που ψήφισαν στις εκλογές του Ιουνίου.
Μια εντυπωσιακή ομολογουμένως συμμετοχή, την οποία μόνο στόκοι μπορούν να θεωρούν ύποπτη ή επιζήμια. Και φυσικά μόνο μυαλά εκτός δημοκρατικής λογικής μπορούν να αμφισβητούν.
Διότι η δημοκρατία επιστεγάζεται πάντα από μια εκλογή. Κάποιος χάνει και κάποιος κερδίζει. Και φυσικά για κάποιους λόγους εκλέγεται.
Από την εκλογή προκύπτει όχι απαραιτήτως ποιος έχει δίκιο (άντε να βρεις το δίκιο σου…), αλλά ποιον επιλέγουν οι ψηφοφόροι. Κι όσο περισσότεροι διαλέξουν τον εκλεκτό, τόσο καλύτερα.
Συνεπώς, αν ο Μητσοτάκης νίκησε τον Μεϊμαράκη, αν ο Ανδρουλάκης καθάρισε τον Παπανδρέου κι αν ο Κασσελάκης τούς πήρε το κόμμα μέσα από τα χέρια, δεν φταίει η συμμετοχή ούτε η διαδικασία.
Φταίει η άτιμη η δημοκρατία. Ετσι δουλεύει το μαγαζί.
Και ευτυχώς. Σε μια εποχή που ο κόσμος αποξενώνεται από τους θεσμούς και απαξιώνει τα κόμματα είναι θείο δώρο να προσφέρεται στους ψηφοφόρους η δυνατότητα να εκλέξουν όχι μόνο τον πρωθυπουργό, τον βουλευτή, τον δήμαρχο ή τον περιφερειάρχη τους αλλά και τον αρχηγό του κόμματός τους.
Εχω παρατηρήσει ότι συχνά εκείνο που αμφισβητείται στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι η δημοκρατικότητα της διαδικασίας αλλά το αποτέλεσμά της.
Αν και τολμώ να πω πως στις τρεις πρόσφατες εσωκομματικές εκλογές που ανέφερα το αποτέλεσμα ήταν και εύλογο και κατανοητό. Στην περίπτωση του Μητσοτάκη επιβεβαιώθηκε κι από όσα ακολούθησαν.
Προφανώς ένα εκλογικό αποτέλεσμα δεν κρίνεται μέσα στο 48ωρο. Ο Κασσελάκης κέρδισε μία εκλογή αλλά έχει ακόμη δρόμο για να κερδίσει τα γαλόνια του πολιτικού αρχηγού.
Αλλοι εκτιμούν πως θα το κάνει κι άλλοι το αμφισβητούν. Κουβέντα να γίνεται. Οποιος λέει ότι ξέρει, δεν ξέρει τι λέει.
Το βέβαιο είναι όμως πως χωρίς ανοιχτές διαδικασίες εκλογής δεν θα είχαμε σήμερα τη δυνατότητα να κουβεντιάζουμε τα νέα δεδομένα που δημιουργήθηκαν. Δεν θα είχαμε καν νέα δεδομένα.
Και γι’ αυτό δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούμε πως η δημοκρατία δεν είναι το πρόβλημα στην πολιτική.
Είναι η λύση.
