«Η κατάρρευση του κλίματος έχει αρχίσει. Το κλίμα μας καταρρέει ταχύτερα από όσο μπορούμε να το διαχειριστούμε. Με ακραία καιρικά φαινόμενα να πλήττουν κάθε γωνιά του πλανήτη».
Αυτά δεν τα λέω εγώ, ούτε κανένας περαστικός. Τα λέει ο ΓΓ του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες (6/9).
Και φυσικά δεν χρειάζεται να κάνω τον διερμηνέα. Οποιος άνθρωπος έχει σώα τα λογικά του καταλαβαίνει αμέσως τι θέλει να πει ο Γενικός Γραμματέας, τι συμβαίνει γύρω μας και κυρίως τι φοβόμαστε.
Ακόμη περισσότερο που (για να είμαστε ειλικρινείς) δεν ξέρουμε τι έρχεται, ούτε τι περιλαμβάνει ακριβώς η γενική κατηγορία «ακραία καιρικά φαινόμενα».
Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι μέσα σε λίγες ώρες ο Βόλος ή τα χωριά της Καρδίτσας θα δέχονταν περισσότερο νερό από όσο το Λονδίνο σε έναν χρόνο.
Εύλογα οι επιστήμονες διαπιστώνουν ότι τα αντιπλημμυρικά έργα του χθες δεν έχουν καμία αντιστοιχία με το μέγεθος του φαινομένου που καλούνται να αντιμετωπίσουν σήμερα.
Και οι διασώστες παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειές τους δείχνουν σχεδόν ανήμποροι απέναντι στις απαιτήσεις της διάσωσης.
Τα υπόλοιπα λόγια είναι φτώχεια. Μιλούν μόνες τους οι εικόνες των καταστροφών.
Κι αν ο ΓΓ του ΟΗΕ επιβεβαιωθεί, αν μιλάμε για πραγματική «κατάρρευση του κλίματος» σε όλο τον πλανήτη, τότε κανείς δεν ξέρει, ούτε μπορεί να υπολογίσει τι μας περιμένει.
Τι κάνουμε λοιπόν;
Η αλήθεια είναι σκληρή: δεν κάνουμε, ούτε πρόκειται να κάνουμε κάτι, αν δεν συνειδητοποιήσουμε απολύτως το μέγεθος και τη σοβαρότητα του προβλήματος.
Το οποίο δεν αντιμετωπίζεται με επιφωνήματα, με κατάρες ή χαχανητά.
Κακά τα ψέματα, η χώρα μας δεν θα είναι πια ίδια από τη στιγμή που ο πλανήτης δεν θα είναι πια ίδιος. Κι αν θέλουμε να περισώσουμε ό,τι γίνεται να σωθεί θα πρέπει να φανταστούμε μια άλλη χώρα σε έναν άλλο πλανήτη.
Δεν θα είναι εύκολο, το αντίθετο.
Αλλά είναι ο μοναδικός τρόπος να αντιμετωπίσουμε μια κατάρρευση που μας παρασύρει, ακόμη κι αν δεν φέρουμε πάντα την άμεση ευθύνη της.
Δεν ξεκίνησα τυχαία με τη δήλωση του ΓΓ του ΟΗΕ. Αν το πρόβλημα είναι παγκόσμιο, τότε προφανώς δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ειδικά στην Πορταριά Πηλίου, ούτε στον Παλαμά Καρδίτσας.
Οποιος το πιστεύει, κοροϊδεύει τον εαυτό του.
Τότε όμως η ευθύνη βαρύνει πρωτίστως εκείνους που έχουν διαπιστώσει την παγκοσμιότητα του προβλήματος. Και στην ευθύνη αυτή δεν χωρούν δικαιολογίες, ούτε ελαφρυντικά, ούτε υπεκφυγές.
Κυρίως όμως δεν χωρούν απόντες.
Οποιος δεν αντιπαλέψει την κατάρρευση σήμερα, θα είναι υπόλογος για την καταστροφή αύριο.
