Χθες πήγα σε ένα αστυνομικό τμήμα για κάποια δουλειά και βρέθηκα μπροστά σε μια ουρά τριάντα μέτρων.
Εντυπωσιάστηκα.
– Τι έπαθαν όλοι αυτοί αυγουστιάτικα; Ρώτησα τα παιδιά του τμήματος.
– Ερχονται να βγάλουν ταυτότητες από τις παλιές πριν μπουν σε κυκλοφορία οι νέες, μου εξήγησαν.
Μεταξύ μας δεν έχω καταλάβει τι πρόβλημα έχουν οι νέες ταυτότητες. Αλλά υπάρχει, λέει, ένα ολόκληρο κίνημα εναντίον τους που κατακλύζει τα αστυνομικά τμήματα με το σύνθημα «Είμαστε ψαγμένοι κι όχι ψεκασμένοι».
Τη γνώμη μου δεν θα την πω.
Χθες όμως διάβασα ανάλογες αντιδράσεις «ψαγμένων» και «ψεκασμένων» με αφορμή τη σύναξη καμιάς ντουζίνας πρωθυπουργών στο Μαξίμου με τον Μητσοτάκη και τον Ζελένσκι.
Οι αντιδράσεις ήταν δύο ειδών.
Πρώτα εκείνοι που λένε ότι κακώς είμαστε με τον Ζελένσκι, διότι «εμπλεκόμαστε» αντί να λουφάρουμε («Ριζοσπάστης», «Εφημερίδα των Συντακτών», «Δημοκρατία», «Αυγή» κ.λπ.).
Κατανοητές οι ανησυχίες τους αλλά μάλλον ζουν σε άλλη χώρα για να έχουν τέτοιες απορίες. Η δική μας χώρα είναι μια χώρα δυτική, δημοκρατική, ευρωπαϊκή και νατοϊκή.
Γενιές Ελλήνων έχυσαν το αίμα τους για να το πετύχουν. Και μας επέτρεψαν να είμαστε σήμερα με τη δημοκρατική Ευρώπη, την ατλαντική συμμαχία και τον Ζελένσκι.
Να εμπλεκόμαστε, δηλαδή.
Ενδεχομένως η παρέα δεν αρέσει σε όλους. Τι να κάνουμε; Δεν θα μπορέσουμε. Υπάρχει άλλωστε κι η Βόρεια Κορέα που είναι με τους άλλους.
Υστερα εκδηλώθηκαν εκείνοι που υποστηρίζουν ότι κακώς δεν προσκλήθηκαν στο δείπνο του Μαξίμου ο Ερντογάν και ο Ράμα.
Και αυτοί μάλλον ζουν σε άλλη χώρα. Νομίζουν ίσως ότι είμαστε ακόμη επαρχία της οθωμανικής αυτοκρατορίας ή υπάλληλοι δημοσίων σχέσεων των γειτόνων μας.
Ε λοιπόν δεν είμαστε. Κι ως εκ τούτου δεν έχουμε καμία δουλειά να τους κανακεύουμε ή να τους διευκολύνουμε.
Αν είναι καλοί κι ευγενικοί, καμία αντίρρηση να τους φωνάξουμε στην παρέα. Αλλά αν κάνουν αλητείες όπως στη Χειμάρρα ή την κατεχόμενη Κύπρο, σπίτια τους.
Είναι δυνατόν να πουλάει μούρη και τσαμπουκά ο Ερντογάν σε ό,τι πετάει κι ό,τι κολυμπάει, να βγάζει γλώσσα ακόμη και στον ΟΗΕ, αλλά εμείς να του κάνουμε τα γλυκά μάτια; Ούτε κατά διάνοια.
Να τα ξεχάσουν λοιπόν τα περίεργα νταραβέρια οι ενδιαφερόμενοι είτε είναι «ψαγμένοι» είτε είναι «ψεκασμένοι».
Και μη με βάλετε τώρα να διαλέξω ποιος είναι τι γιατί με φέρνετε σε δύσκολη θέση.
Ασε δε που όλο και περισσότερο υποψιάζομαι πως είτε «ψαγμένοι» είτε «ψεκασμένοι», το νόημα είναι το ίδιο.
Και μακριά μας.
