Ο Φρόιντ έλεγε ότι η «αυταπάτη δεν είναι απλώς μια εσφαλμένη πίστη, αλλά μια εσφαλμένη πίστη που τη στηρίζει μια επιθυμία»!
Γιατί κάνω αυτή την αναφορά; Γιατί η προηγούμενη Υπουργός Παιδείας κ. Κεραμέως ασχολήθηκε στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση μόνο με τις αυταπάτες της.
Και ποιες ήταν οι αυταπάτες της; Τα Συμβούλια Διοίκησης (ως καινούργια όργανα που θα διοικούν τα ελληνικά Πανεπιστήμια).
Θυμίζω ότι τα Συμβούλια τούτα συγκροτούνται από έξι (6) καθηγητές της ακαδημαϊκής κοινότητας και πέντε (5) «εξωτικά» μέλη της κοινωνίας.
Και καταρχήν θα έλεγε κανείς ότι είναι θετικό να συμμετέχουν στη Διοίκηση ενός δημόσιου πανεπιστημίου και αντιπροσωπευτικές φωνές της κοινωνίας ( αφού οι Έλληνες φορολογούμενοι πληρώνουν για αυτά).
Ωστόσο ζούμε στην Ελλάδα και γνωρίζουμε καλά , ότι και η κάθε «μικρή πέτρα» (λ.χ. στην τοπική αυτοδιοίκηση ή και στην επιχειρηματική ζωή) είναι κομματικά προσδιορισμένη.
Επομένως τα ελληνικά Πανεπιστήμια που κατατρύχονταν ήδη από το «σαράκι» του κομματισμού , δεν χρειάζονταν και τον επιπρόσθετο κομματισμό που θα μετέφεραν σε αυτά τα 5 εξωτικά μέλη!
Ποιο είναι το σημερινό κάκιστο αποτέλεσμα;
Σε πολλά εκπαιδευτικά ιδρύματα (όπως το Αριστοτέλειο) δεν έχουν καν συγκροτηθεί τα ανωτέρω Συμβούλια , γιατί οι έξι «εσωτερικοί» καθηγητές δεν συμφωνούν μεταξύ τους ποια θα είναι τα υπόλοιπα 5 μέλη που θα εκπροσωπούν την κοινωνία.
Γιατί; Γιατί κάποιοι καθηγητές προτείνουν να συμμετέχουν (λ.χ.) στη Διοίκηση ορισμένοι επιχειρηματίες, που για άλλους καθηγητές είναι συντηρητικοί, αριστεροί , μη αρεστοί και «δεν συμμαζεύεται».
Σε αυτό το τέλμα (κατά την κρίση μου) έφερε την πανεπιστημιακή εκπαίδευση η κ. Κεραμέως και δεν ασχολήθηκε με άλλα σοβαρά ζητήματα, όπως είναι η απίστευτη υποχρηματοδότηση των ΑΕΙ και οι εξευτελιστικοί μισθοί , αφού είναι σίγουρο ότι ο σεφ ενός εστιατορίου αμείβεται περισσότερο από ένα τακτικό καθηγητή!
Και όλοι θέλουμε τα παιδιά μας να μην πηγαίνουν στις ιδιωτικές Νομικές Σχολές της Κύπρου πληρώνοντας μεγάλα δίδακτρα, αλλά η ίδρυση μη κρατικών Πανεπιστημίων δεν θα γίνει προφανώς τις «επόμενες μέρες».
Στο μεταξύ (αλλά και μετά) ο βασικός πυλώνας της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης θα είναι τα δημόσια Πανεπιστήμια τα οποία έχουν και ένα άλλο σοβαρό πρόβλημα.
Ποιο; Η εκρηκτική ροή συνταξιοδότησης των καθηγητών!
Τι θέλω να πω; Όλοι οι πανεπιστημιακοί που έγιναν καθηγητές το 1980 και μεταγενέστερα, συνταξιοδοτούνται μαζικά (και με ένα ρυθμό που μετατρέπει «την ποσότητα σε ποιότητα» για να θυμηθώ το φιλόσοφο Χέγκελ , βεβαίως και λόγω των μνημονικών ρυθμίσεων).
Και κάνω αυτή την αναφορά, γιατί ήδη παρατηρούνται ελλείψεις καθηγητών, πράγμα το οποίο οδηγεί σε μαζικές σχολές με χιλιάδες φοιτητές σε «συμπτύξεις τμημάτων», με αποτέλεσμα σε μια μικρή αίθουσα διδασκαλίας να συνωστίζονται 150 ή 200 φοιτητές.
Και με 200 φοιτητές δεν είναι δυνατό να μεταδώσουν οι καθηγητές την αγάπη για τη γνώση (libido sciendi) στους φοιτητές, όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο Τζώρτζ Στάινερτ (« Τα μαθήματα των δασκάλων»)!
Εάν ο καινούργιος Υπουργός Παιδείας κ. Πιερρακάκης κατανοεί αυτό το πρόβλημα, τότε η λύση είναι μόνο μία:
Να δοθούν ΜΑΖΙΚΑ καινούργιες οργανικές θέσεις στα Πανεπιστήμια , ώστε νέοι επιστήμονες με όρεξη να ενταχθούν στην πανεπιστημιακή κοινότητα.
Αν αυτό δεν είναι άμεσα δυνατό (λόγω των οικονομικών παρενεργειών από τη χρεοκοπία της χώρας μας), τότε είναι απαραίτητο να βρεθούν κάποιες άλλες λύσεις (όπως η με αυστηρούς όρους παράταση του ορίου συνταξιοδότησης των καθηγητών Πανεπιστημίου, για όσους βεβαίως επιθυμούν μια τέτοια επιλογή).
Διαφορετικά, σε 2 ή 3 χρόνια είναι ενδεχόμενο να μη διδάσκονται αρκετά μαθήματα!
Το συμπέρασμα; Κάτι πρέπει να γίνει άμεσα στα Πανεπιστήμια. Εκτός και αν η σημερινή κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το δημόσιο Τομέα της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης .
Καλφέλης Γρηγόρης, Καθηγητής Νομικής Σχολής του Α.Π.Θ.
