Πέρασαν οι εκλογές και μάλιστα δυο στη σειρά. Εφτασε νομίζω ο καιρός να ασχοληθούμε και με τη χώρα.
Πάμε καταρχήν στις εντυπώσεις.
Εχει η νέα κυβέρνηση περισσότερους εξωκοινοβουλευτικούς από όσους αντέχει μια κανονική κοινοβουλευτική δημοκρατία; Πιθανώς. Αλλά μην τους πάρουμε από τη μούρη με το καλημέρα, μπορεί κάποιοι να αξίζουν.
Βγάζει το «επιτελικό κράτος» περισσότερους επιτελικούς από όσους μπορεί να καταναλώσει; Πολύ πιθανό και αυτό. Αλλά μετά από τρεις εκλογικές νίκες, ο Μητσοτάκης θα μπορούσε να χρίσει «επιτελάρχη» και τον Πίνατ.
Θα κάνουν λοιπόν και καμιά δουλειά πέρα από κουβέντα και σούξου-μούξου; Μακάρι. Του δουλευταρά η μάνα ποτέ δεν έκλαψε, λένε (περίπου) στην πατρίδα του Ανδρουλάκη.
Τα υπόλοιπα επί της οθόνης και προσεχώς.
Διότι είναι προφανές πως δεν ανήκει στα φλέγοντα εθνικά ενδιαφέροντα των επόμενων μηνών αν θα μείνει ή αν θα φύγει ο αρχηγός ενός κόμματος του 17% που έχει ήδη χάσει πεντέξι φορές.
Ούτε αν θα πλακωθούν με τον αρχηγό ενός άλλου κόμματος του 12%. Σιγά την τιτανομαχία.
Ούτε αν η δημοκρατία απειλείται από κάτι ακροδεξιούς θιάσους του 3-4%. Προφανώς και δεν απειλείται.
Ούτε αν το σχήμα «Ζωή & Σύντροφος» θα κάνει τη Βουλή άνω – κάτω. Το πολύ – πολύ να πουν καμιά σαχλαμάρα.
Αλλά καλά να είμαστε και όλα θα τα δούμε στην ώρα τους. Μην επενδύετε λοιπόν στο θέαμα – είναι ο ασφαλέστερος τρόπος να απογοητευτείτε από το θέαμα.
Ξέρετε τι μου φαίνεται πιθανότερο;
Αν η κυβέρνηση κάνει στοιχειωδώς τη δουλειά της, η ελληνική κοινωνία θα συνεχίσει να ανεβάζει στροφές αποκλίνοντας από την καταγγελτική ρητορική των λίγων, των ηττημένων και των γραφικών.
Αλλά θα την κάνει στοιχειωδώς; Θέλω να το ελπίζω για το καλό του τόπου. Κι άλλωστε το άλλοθι των «άλλων» δεν υπάρχει πια. Διαλύθηκαν εν κινήσει.
Να φανταστείτε ότι ακόμη κι ο συνταγματολόγος Κοντιάδης επανεμφανίστηκε να δώσει συμβουλές στην έρημη αντιπολίτευση. Τελευταία φορά τον είχαμε αφήσει εκεί που θα παραιτούνταν ο Μητσοτάκης.
Συνεπώς το μόνο που έχουμε σήμερα μετά βεβαιότητας είναι μια νέα κυβέρνηση. Τα υπόλοιπα, στις αναζητήσεις.
Και η βεβαιότητα λέει επίσης πως από τις διπλές εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου αναδύθηκε ένα νέο και καταφανώς πρωτόγνωρο κομματικό σύστημα.
Θα χρειαστούν όλοι χρόνο να εξοικειωθούν μαζί του. Και πρώτη από όλους η κυρίαρχη κυβερνητική παράταξη.
Διότι, όπως έλεγε κι ο Αλέν Περεφίτ στον στρατηγό Ντε Γκολ, «στρατηγέ μου, αν δεν κάνουμε πολλές μαλακίες έχουμε έλθει για είκοσι χρόνια».
