Πώς τα φέρνει η μοίρα. Εκεί που καμαρώναμε τους αδέκαστους δικαστές «εις τας Βρυξέλλας» που θα έβαζαν φυλακή την Καϊλή, ήρθε τούμπα το πράγμα και έφαγαν πόρτα οι δικαστές.
Γιατί; Επειδή έκαναν δικαστικές μπαγαποντιές και τους πήραν χαμπάρι.
Τι σας θυμίζει; Και εμένα εκεί πήγε το μυαλό μου!
Αντιθέτως το μυαλό μου δεν πήγε κάπου όταν άκουσα κάτι περίεργα για την Πύλο.
Οπως για παράδειγμα ότι η φασαρία δεν αφορά την πονοψυχιά, ούτε το «ανθρώπινο δικαίωμα» στη μετανάστευση ούτε όσους πνίγονται.
Αφορά τις αποζημιώσεις.
Επειδή κανένα κράτος δεν υποχρεούται να αποζημιώσει ναυαγούς εκτός των χωρικών του υδάτων και για ένα ναυάγιο με το οποίο δεν έχει καμία σχέση, τι ωραία ιδέα έπεσε στο τραπέζι;
Να φταίει το Λιμενικό.
Να στοιχειοθετηθεί δηλαδή η υποχρέωση αποζημιώσεων από το ελληνικό Δημόσιο σε κάποιους που δεν ξέρουμε και για κάτι που δεν έχουμε ευθύνη.
Ηδη μαθαίνω ότι έχουν πέσει στην υπόθεση διάφορα κοράκια που χωρίς να γνωρίζουν τίποτα περισσότερο για τις συνθήκες του ναυαγίου πατρονάρουν την προσοδοφόρα θεωρία της ευθύνης του Λιμενικού.
Από τυχαίους παρατρεχάμενους και διεθνή μέσα ενημέρωσης έως τις αναπόφευκτες «ΜΗΚΥΟ υπηρεσίας» και τους «χρήσιμους ηλίθιους» της πολιτικής και της δημοσιογραφίας που συνήθως τους στηρίζουν.
Το «μεταναστευτικό λόμπι» που λέγαμε.
Αλλά ευτυχώς εκτός από «τας Βρυξέλλας» έχουμε δικαστές και «εις τα Αθήνας».
Δεν ξέρω λοιπόν πώς το έχουν δει οι μεροκαματιάρηδες ανθρωπιστές. Αν όμως νομίζουν ότι βρήκαν τα κορόιδα που θα πληρώσουν τον λογαριασμό, καλύτερα να ψάξουν αλλού κορόιδα για να βγάλουν το μεροκάματο.
Και ούτε χρειάζεται να ανησυχούν και να ζητούν «ασφαλείς οδούς διέλευσης» για τους μετανάστες – όπως μας έχει ζαλίσει η επίτροπος του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα Ντούνγια Μιγιάτοβιτς (δηλώσεις 19/6).
Διότι ευτυχώς τέτοιοι οδοί υπάρχουν εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
Οποιος ενδιαφέρεται να μεταναστεύσει δεν έχει παρά να απευθυνθεί στα κατά τόπους προξενικά γραφεία και τις διπλωματικές υπηρεσίες της χώρας στην οποία επιθυμεί να μετακινηθεί.
Εκεί (με πολύ λιγότερα χρήματα από τις 5.000-6.000 που παίρνουν οι διακινητές) θα ζητήσει βίζα. Αν την πάρει, θα μεταναστεύσει με απόλυτη ασφάλεια. Αν όχι, θα μείνει σπιτάκι του.
Αλλά να μπουκάρει στην ξένη χώρα επειδή έτσι το αποφάσισε ο ίδιος, δεν προβλέπεται.
Να πει δηλαδή κάποιος στην κυρία Ντούνγια ότι στον πολιτισμένο κόσμο τους όρους της μετανάστευσης τους ορίζει η χώρα υποδοχής, όχι ο υποψήφιος μετανάστης.
Διαφορετικά να αφήσω τους δικαστές «εις τας Αθήνας» και να την κάνω κι εγώ για Μανχάταν.
