Η μανιακή προσπάθεια κάποιων πολιτικών και μέσων ενημέρωσης να ανακαλύψουν ελληνικές ευθύνες στο ναυάγιο της Πύλου θα ανήκε απλώς στον χώρο της αθλιότητας.
Αν δεν ήταν αποτέλεσμα κυρίως απελπισίας.
Δεν ξέρω αν ελπίζουν να γυρίσουν έτσι το παιχνίδι. Αλλά φοβούμαι πως κανένα παιχνίδι δεν γυρίζει με τέτοιες μαϊμουδιές.
Και πως (είτε τους αρέσει, είτε δεν τους αρέσει) θα πρέπει να ζήσουν με το εκλογικό αποτέλεσμα που θα βγάλουν την ερχόμενη Κυριακή οι κάλπες.
Αντιλαμβάνομαι ότι δεν θα τους είναι εύκολο.
Υπήρξαν πολιτικοί και (δυστυχώς) ανόητοι δημοσιογράφοι που είχαν κάνει την ανατροπή του Μητσοτάκη περίπου προσωπική τους εμμονή.
Για λόγους που δεν είναι της στιγμής. Αλλοι είναι ακατάληπτοι και άλλοι ανήκουν στην αρμοδιότητα άλλων ειδικοτήτων.
Θα τον έριχναν με την πανδημία. Μετά με τις πυρκαγιές. Μετά με την κακοκαιρία. Μετά με το Predator. Μετά με τον Εβρο και τη «μικρή Μαρία». Μετά με την Pega και τη μαντάμ Σοφί. Μετά με τα Τέμπη. Μετά με τον Ερντογάν. Τώρα με το ναυάγιο.
Αλλά ο Μάικλ Κορλεόνε έλεγε σοφά «ποτέ μη μισείς τους εχθρούς σου. Επηρεάζει την κρίση σου».
Υποψιάζομαι λοιπόν ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν ήταν απλώς αντίπαλοι του Μητσοτάκη που διαφωνούσαν μαζί του ή τον καταψήφιζαν όπως συμβαίνει σε μια δημοκρατία.
Μισούσαν τον Μητσοτάκη και μάλιστα σε σημείο που επηρεάστηκε η κρίση τους. Εχουν αναπτύξει μια ακατάληπτη προσωπική εμπλοκή που θολώνει το μυαλό – όσο διαθέτουν…
Κι αν το καλοσκεφτεί κανείς οι ιστορίες της Ροδόπης ή τώρα της Πύλου είναι τελικά ιστορίες βαριάς πολιτικής ακρισίας.
Λάθος τους.
Οι πρωθυπουργοί και οι κυβερνήσεις δεν πέφτουν από το Τwitter, ούτε από αρρωστημένα «μέσα κοινωνικής δικτύωσης», ούτε από κάποιο δημοσιογραφικό περιθώριο, ούτε από κραυγές του τύπου «Μητσοτάκη γ@μιεσ@ι».
Το παρατήρησε κι ο ίδιος ο Μητσοτάκης στη συνέντευξή του στα «ΝΕΑ Σαββατοκύριακο» (17/6). Αυτού του είδους η αντιπολίτευση αποδοκιμάστηκε οικτρά στην κάλπη της 21ης Μαΐου.
Και δείτε το αποτέλεσμα.
Είμαστε πέντε μέρες πριν από τις δεύτερες εκλογές. Εδώ και τέσσερα χρόνια ένας ετερόκλητος όχλος προσπαθεί να οργανώσει μια οργή και να καρπωθεί μια έκρηξη αρνητικών συναισθημάτων.
Καταφανώς απέτυχε. Και καταφανώς επιμένει.
Αλλά έτσι είναι. Ο μέσος έλληνας πολίτης έχει τη δυνατότητα και την ικανότητα να κρίνει τα πράγματα στο μέτρο της σημασίας τους και να αξιολογεί τους ανθρώπους στο μέγεθός τους.
Δεν το εφαρμόζει πάντα. Αλλά το κάνει συχνά με επιτυχία.
Κι όπως κι αν εκτιμήσει κανείς την κρίση του, σωστή ή λάθος, αυτή είναι που ονομάζεται τελικά εκλογική κρίση.
