Δεν ενεργοποιούν όλα τα γεγονότα τις κεραίες σου. Δεν κάνουν όλα τα πρόσωπα τις πιο ευαίσθητες από τις χορδές σου να πάλλονται από αγανάκτηση. Ούτε εκτοξεύουν όλα τα βλέμματα τα ντεσιμπέλ της φωνής σου στα ύψη.
Ο νεολαίος του ΣΥΡΙΖΑ δεν διέκρινε τίποτε στο βλέμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου στα χρόνια της κρίσης. Απλώς της κρατούσε τη ντουντούκα για να ενισχύσει τα ντεσιμπέλ της δικής της φωνής.
Στο μεταξύ βρήκε το ελιξίριο της νεότητας που επέτρεψε να διατηρήσει ατόφια την ιδιότητά του. Τόσα χρόνια μετά παραμένει νεολαίος. Αλλά μάλλον με προδομένη ακοή.
Δεν άκουσε τον αρχηγό του να υπερασπίζεται τη χρησιμότητα του φράκτη. Εάν τον άκουγε δεν θα του επέτρεπε να ανακρίνει έναν υπηρεσιακό υπουργό στην Πύλο. Θα του έλεγε, όπως είπε στην πρόεδρο της Δημοκρατίας, πως «δεν γίνεται να είσαι και με τον φράκτη και με τους μετανάστες». Με την ίδια ευαισθησία. Την ίδια αγανάκτηση. Τα ίδια ντεσιμπέλ.
Αρκεί να προβάλει κανείς την εικόνα της Πύλου σε κάθε δημόσια εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ για να διαπιστώσει το «πρόβλημα ΣΥΡΙΖΑ».
Όχι μόνο στον κάθιδρο πολιτευτή που λίγες ημέρες αργότερα υπερασπιζόταν τον ανθρωπισμό του σε κάποιο τηλεοπτικό στούντιο φορτώνοντας θανάτους στην πλάτη του πολιτικού του αντιπάλου με το ίδιο μίγμα αγανάκτησης και ντεσιμπέλ. Αλλά σε κάθε αφήγημα που έχτισε το κόμμα σχεδόν από την πρώτη μέρα της ίδρυσής του.
Σε κάθε συριζαϊκό αφήγημα δηλωμένης ευαισθησίας και ιερής αγανάκτησης μπορεί να προβληθεί ένα αντιαφήγημα που υπηρετεί ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ κάνοντας σκόνη τις καταστατικές του αρχές και το υποτιθέμενο ηθικό του πλεονέκτημα.
Η τυφλή αφοσίωση στον «κυρίαρχο λαό» έγινε σκόνη από το στεγνό καθάρισμα της ετυμηγορίας του στο δημοψήφισμα του ’15.
Το λάβαρο του αντιμνημονίου από το Μνημόνιο που υπέγραψε ο ίδιος παραχωρώντας, πρώτος αυτός, ως εγγύηση στους δανειστές δημόσια περιουσία.
Η αξιακή Αριστερά από την αλέγρα συνεργασία με τους Καμένους και το κυνικό προσκλητήριο στις ψήφους της Χρυσής Αυγής.
Η κουλτούρα των συνεργασιών και η πολυπαινεμένη απλή αναλογική από την αντίληψη πως όποιος δεν συνεργάζεται μαζί του είναι υπόλογος είτε εκβιασμού είτε χρηματισμού.
Η στροφή στη μετριοπάθεια από τον εναγκαλισμό ακόμη και με τον τελευταίο ρέκτη της εχθροπάθειας που κάνει καριέρα στα σόσιαλ μίντια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε σκόνη κάθε αφήγημά του για να τον σκεπάσει ως κυβέρνηση. Αλλά δεν την τίναξε από πάνω του ως αντιπολίτευση. Αντίθετα, συνέχισε να κατασκευάζει αφηγήματα που κονιορτοποιούσε ο ίδιος.
Κονιορτοποίησε ακόμη και το αφήγημα μιας μεταμνημονιακής κανονικότητας που έχτισε με τεράστιο κόπο και υψηλό κόστος.
Όχι μόνο χάρισε την κανονικότητα στους επόμενους αλλά και την έθαψε με την σκόνη ενός δικής του κατασκευής αντιαφηγήματος που δεν είχε ίχνος θετικής ατζέντας.
Δεν συστήθηκε ως διαχειριστής μιας καλύτερης μέρας που έβλεπαν ή ήθελαν να δουν οι περισσότεροι, αλλά ως διαχειριστής μιας μιζέριας που, ακόμη και αν την έβλεπε, δεν ήθελε να αισθάνεται κανένας.
Η σκόνη απλώθηκε έτσι στη σχέση του με την κοινωνία. Όχι πως δεν προσπάθησε να την αραιώσει για να αποκαταστήσει τους κοινωνικούς του δεσμούς. Τι γίνεται όμως όταν αραιώνεται η σκόνη; Λάσπη. Οι παιδεραστές, οι δολοφόνοι, η προπαγάνδα των ανάλγητων μίντια που καλύπτουν το καθεστώς και κρύβουν τις ευθύνες για τις τραγωδίες.
Α ναι, η ευαισθησία οι ευθύνες. Όπως φαίνεται ούτε τα πιο τραγικά γεγονότα ενεργοποιούν το ίδιο τις κεραίες σου. Ούτε όλα τα θύματα κάνουν τις πιο ευαίσθητες από τις χορδές σου να σπάνε από τον πόνο.
Στη δίκη για το Μάτι μάρτυρες μιλούν για ευθείες απειλές, παραποιήσεις εγγράφων, καθηλωμένα μέσα πυρόσβεσης. Αλλά κανένας δεν αγανάκτησε τόσο για να κατεβεί στους δρόμους. Κανένας νεολαίος δεν φώναξε. Και κανένας πολιτευτής δεν ίδρωσε. Ούτε καν το αυτί του που μάλλον θα σκεπάστηκε από τη σκόνη και τη στάχτη.
