Το φαινόμενο της έπαρσης του νικητή είναι συνηθισμένο στην πολιτική. Το φαινόμενο της έπαρσης του ηττημένου είναι πρωτοεμφανιζόμενο.
Εξηγείται λόγω της συγκυρίας. Το παθαίνεις όταν συγκρούεσαι με την πραγματικότητα επειδή με αφόρητη έπαρση ή αλαζονεία νομίζεις ότι η πραγματικότητα είναι άλλη.
Και φυσικά όποιος συγκρούεται με την πραγματικότητα σπάει τα μούτρα του.
Διότι χρειάζεται μεγάλη έπαρση για να νομίζεις ότι θα μαζέψεις τον Πολάκη, την Ακρίτα, τον «13-0» Παππά, την Πόπη, τον Μιθριδάτη, τον Αντώναρο, τη Ραλλία, τον Κατρούγκαλο, κάτι ρεσταρισμένους παλαιοπασόκους ή κάποιους αλλόκοτους νεοκομμουνιστές, κι ότι όλον αυτό τον θίασο θα τον υπερψηφίσει ο ελληνικός λαός.
Επαρση στα όρια του σουρεαλισμού. «Αυτό δεν είναι μια πίπα» – θα τους έλεγε ο Ρενέ Μαγκρίτ.
Σήμερα συνεδριάζει η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ να ερμηνεύσει το εκλογικό αποτέλεσμα και να πάρει αποφάσεις.
Μακάρι να τους φωτίσει ο Θεός και να πάρουν τις καλύτερες. Αλλά δεν θα είναι εύκολο. Και ξέρετε γιατί; Επειδή ακόμη δεν έχουν καταλάβει ότι έχασαν, ούτε γιατί έχασαν.
«Οι αγώνες έχουν και νίκες και ήττες» είπε την Κυριακή ο Τσίπρας. Σωστά. Απλώς άλλο οι νίκες και άλλο οι ήττες.
Το χειρότερο για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ότι έχασε, ούτε καν ότι κατέρρευσε. Αλλά ότι δεν είχε πάρει χαμπάρι τι συμβαίνει.
Αμέριμνοι κι ατάραχοι διακήρυτταν μέχρι την τελευταία στιγμή αφορισμούς, κατάρες και βεβαιότητες. Νόμιζαν ότι όλα πάνε πρίμα και φταίνε οι δημοσκοπήσεις.
Η ήττα φυσικά είναι μέσα στο παιχνίδι, έχει δίκιο ο Τσίπρας. Η σύγκρουση όμως με την πραγματικότητα είναι αυτοκτονία. Κι όταν από πάνω δεν έχεις καταλάβει τι τρέχει, τότε είναι σοβαρός λόγος αναζήτησης άλλης απασχόλησης.
Φυσικά μπορεί να είναι ακόμη νωρίς. Η ήττα θολώνει το μυαλό και θέλει τον χρόνο της.
Η έπαρση του ηττημένου όμως έχει κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ να αποδίδει την κατάρρευσή του όχι στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά στην απλή αναλογική (που εκείνοι έφεραν…), στο ΠΑΣΟΚ (το οποίο κατηγορούν επειδή δεν έγινε ΣΥΡΙΖΑ), στο ΚΚΕ (επειδή ούτε αυτό βοήθησε τον ΣΥΡΙΖΑ) ή στον Βαρουφάκη (λες και δεν ξέραμε ότι κάνει καριέρα στην μπαρούφα).
Αλλά όπως έλεγε κάποτε ο Μισέλ Πλατινί «το πρόβλημα στο ποδόσφαιρο είναι ότι παίζει και μια αντίπαλη ομάδα».
Μόνο η έπαρση του ηττημένου μπορεί να το αποκρύψει.
Μόνο μια ασυνείδητη αυταρέσκεια μπορεί να μετατρέψει ένα ασύντακτο σύνολο σε διεκδικητή της εξουσίας.
Και τελικά μόνο η έπαρση του νικητή θα μπορούσε να σώσει τους ηττημένους.
