Αρχίζω και διασκεδάζω. Η μετεκλογική συζήτηση στο πλαίσιο της αντιπολίτευσης εξελίσσεται σε θερινή επιθεώρηση.
Το πρόβλημά τους δεν είναι ότι έπαθαν ντουβρουτζά. Ούτε ότι ο Μητσοτάκης τούς πήρε και τα εσώρουχα.
Αλλά ότι οι άλλοι δεν κατάλαβαν.
Δεν κατάλαβαν την οικονομική καταστροφή που έφερε ο νεοφιλελευθερισμός. Δεν είδαν «τη Δημοκρατία και το Κράτος Δικαίου να κατακρημνίζονται». Δεν αντιλήφθηκαν τη διαφθορά και το «Μαξίμου ΑΕ».
Δεν πήραν χαμπάρι τις «επαναπροωθήσεις» της Στεβή και του μπαμπά της.
Δεν εξοργίστηκαν με «το μεγαλύτερο σκάνδαλο της Μεταπολίτευσης» και το «παρακράτος».
Δεν έδωσαν σημασία στην Pega, τη Libe και τη μαντάμ Σοφί.
Δεν ξεσηκώθηκαν με «το κρατικό έγκλημα» των Τεμπών – αντιθέτως αποθέωσαν τον «εγκληματία» Καραμανλή στην κάλπη.
Και ξέρετε γιατί συνέβησαν όλα αυτά; Επειδή «η Ελλάδα μετατρέπεται ραγδαία σε μια ανατολικού τύπου ελλειμματική Δημοκρατία» («Η Αυγή», 22/5).
Δεν τους πέρασε από το μυαλό ότι λένε ανοησίες. Αποφάνθηκαν ότι οι άλλοι είναι ανόητοι που δεν τις παίρνουν σοβαρά.
Και δεν τις παίρνουν σοβαρά επειδή φταίνε οι δημοσιογράφοι που είναι εξαγορασμένοι (το λένε και οι «χωρίς Σύνορα»), οι δημοσκόποι που είναι πουλημένοι και οι ολιγάρχες που τα κανονίζουν όλα πίσω από την πλάτη του λαού.
Ζουν σε μια φούσκα. Δεν καταλαβαίνουν μία έξω από τη φούσκα τους. Αναμασούν τη φούσκα τους. Κι αναρωτιούνται γιατί ο έξω κόσμος τα βλέπει διαφορετικά.
Να τους το εξηγήσω. Διότι ο έξω κόσμος έχει δουλειές και υποχρεώσεις και ανάγκες και έγνοιες.
Δεν κάνει τον σχολιαστή στο Twitter, ούτε τον στοχαστή στο Facebook.
Δεν σκοτώνει την ώρα του με ακτιβισμούς για τα δικαιώματα των καναρινιών, ούτε εξαντλεί την ευαισθησία του στη συγκίνηση ή τον θυμό της ημέρας, ούτε θρηνεί αξημέρωτα για την κατάλυση του Συντάγματος.
Είναι κανονικοί άνθρωποι. Φροντίζουν τις οικογένειές τους. Εργάζονται για να ζήσουν. Νοιάζονται για τον τόπο τους.
Μορφώνουν τα παιδιά τους για να μην καταντήσουν αγράμματοι σουλατσαδόροι. Καμαρώνουν όταν τα βλέπουν άξιους επιστήμονες ή επαγγελματίες. Ανησυχούν για το μέλλον τους.
Σέβονται τους συμπολίτες τους ακόμη κι όσους σκέφτονται διαφορετικά. Διαφωνούν χωρίς υστερίες και υβρεολόγια, ήρεμα και πολιτισμένα.
Τιμούν τη δημοκρατία και την ελευθερία που εκείνη διασφαλίζει. Εμπιστεύονται τη δικαιοσύνη κι όταν γκρινιάζουν με αποφάσεις της. Θέλουν ασφάλεια και τάξη στη ζωή τους
Αυτόν τον «έξω κόσμο» όχι απλώς τον αγνόησαν, όχι μόνο τον καταφρόνησαν, αλλά ούτε καν τον πήραν υπόψη τους. Δεν τους ενδιαφέρει.
Κι εκείνος πήρε την εκδίκησή του στην κάλπη.
Τόσο απλά.
