Εντελώς φυσιολογικά, ο θρίαμβος του Μητσοτάκη ήταν η πανωλεθρία του Τσίπρα. Στην πολιτική σπανίως υπάρχουν ισοπαλίες.
Με την ψυχραιμία όμως των ωρών που ακολουθούν το εκλογικό αποτέλεσμα έχω μια απορία.
Γιατί είδαμε τη νίκη αλλά όχι τον θρίαμβο, την ήττα αλλά όχι την πανωλεθρία;
Με άλλα λόγια, γιατί αξιολογήσαμε ορθά αυτό που συμβαίνει αλλά δεν διαβλέψαμε έγκαιρα πού θα καταλήξει;
Η απάντηση είναι απλή και κοινή. Επειδή μέσα από αδιευκρίνιστα κανάλια σκέψης είχαμε δεχτεί ότι η κανονικότητα μπορεί να οικοδομηθεί πάνω στα απομεινάρια ή τα απότοκα της κρίσης.
Αποδείχτηκε ότι δεν μπορεί. Κάθε νέα κατάσταση κουβαλάει μαζί τα δικά της οικοδομικά υλικά.
Παραδόξως όμως μια πνευματική οκνηρία είχε οδηγήσει ακόμη και σοβαρούς ανθρώπους να πιστέψουν ότι μετά την κρίση τα πράγματα απλώς θα γίνουν «σαν πριν» – άντε με τον ΣΥΡΙΖΑ στη θέση του ΠΑΣΟΚ, ίσως και τον Τσίπρα στο κοστούμι του Παπανδρέου.
Η ίδια η σκέψη είναι εξόχως παρδαλή. Αλλά είχε πέραση, ιδίως σε όσους είχαν υπερεκτιμήσει τον Τσίπρα και υποτιμήσει τον Μητσοτάκη.
Στην πραγματικότητα, οι δύο πολιτικοί δεν είναι καν συγκρίσιμοι.
Ο Μητσοτάκης είναι το τυπικό είδος ενός κανονικού πολιτικού σε μια σύγχρονη δυτική χώρα.
Ο Τσίπρας είναι το πρότυπο ενός πολιτικού που γεννήθηκε από την κρίση και επιχειρεί να επιβιώσει μετά από αυτήν.
Η ίδια η κρίση τους διασταύρωσε και τους έφερε αντιμέτωπους. Η ίδια η κανονικότητα τους εμποδίζει να συνυπάρξουν.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως από το περασμένο καλοκαίρι εξελίχθηκε μια επιχείρηση αποσταθεροποίησης, ακόμη και ανατροπής του Μητσοτάκη.
Η Ουκρανία, οι υποκλοπές, η ακρίβεια, τα Τέμπη ήταν απλώς οι αφορμές.
Η αιτία ήταν η κανονικότητα. Ανθρωποι που έχτισαν καριέρες και φιλοδοξίες πάνω στην απόρριψη ή την άρνησή της δεν αντέχουν να την αποδεχτούν. Δεν τους συμφέρει – το έχει εξηγήσει σε μια εμβληματική παραδοχή και η Αχτσιόγλου.
Η επιχείρηση έληξε άδοξα εκεί όπου οι δημοκρατίες κρίνουν τα πράγματα: στην κάλπη.
Ο θρίαμβος του Μητσοτάκη και η πανωλεθρία του Τσίπρα ήταν τελικά η φυσιολογική κατάληξη μιας απόπειρας αποσταθεροποίησης που απέτυχε.
Και απέτυχε επειδή κανείς και πάντως όχι η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία δεν ήθελε να ρισκάρει την κανονικότητα που μόλις έχει κατακτήσει.
Το μήνυμα είναι θετικό αφού η χώρα έδειξε ότι θα συνεχίσει την πορεία της παρά τον ορυμαγδό τοξικότητας που την πλημμύρισαν.
Κι αν δεν το είδε κανείς να έρχεται είναι μάλλον επειδή έχουμε ξεσυνηθίσει σε τέτοια θετικά μηνύματα τα τελευταία χρόνια.
