Το πρώτο ημίχρονο τελείωσε. Πάμε να δούμε τι θα βγάλει το δεύτερο.
Ολοκληρώθηκε καθαρά με μια μεγάλη επιτυχία και μια μεγάλη αποτυχία.
Την επιτυχία του Μητσοτάκη να «σκοτώσει» τις εκλογές από τις οποίες δεν είχε τίποτα καλό να περιμένει. Και τις οποίες κέρδισε συντριπτικά.
Η βουβαμάρα των πολλών και η συγκράτηση των περισσότερων δεν ήταν προάγγελος έκπληξης. Ηταν απλώς προεξόφληση ενός αποτελέσματος.
Την αποτυχία των άλλων να εμποδίσουν τον Μητσοτάκη. Το αντίθετο: έκαναν ό,τι μπορούσαν να τον διευκολύνουν ή τουλάχιστον έμειναν εκτός κλίματος.
Ενώ είχαμε μια υποδειγματικά επαγγελματική εκστρατεία της ΝΔ, ενώ το ΚΚΕ στάθηκε αξιοπρεπέστατα στο ύψος του, η προεκλογική εκστρατεία του ΣΥΡΙΖΑ σε άφηνε άφωνο με τον αλλοπρόσαλλο ερασιτεχνισμό της.
Συνήθως δεν ήξεραν τι ήθελαν και συχνά δεν ήξεραν τι έλεγαν. Δεν υπήρχε καν κεντρική ιδέα. Είναι προφανές ότι η αντιπολίτευση του Twitter, της φασαρίας και της ανάγωγης σαχλαμάρας δεν πουλάει.
Μόνο που το συμπέρασμα δεν αφορά μόνο το αισθητικό αποτέλεσμα. Λέει ότι η αντιπολίτευση δεν κατάφερε το βασικό (γι’ αυτούς) ζητούμενο: να κλονίσουν την κυριαρχία του Μητσοτάκη.
Οπως όλα δείχνουν θα οδηγηθούμε σε ένα δεύτερο ημίχρονο και δεν μου αρέσει να προδικάζω το αποτέλεσμα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Μητσοτάκης έχει πάρει μεγάλο προβάδισμα, για την ακρίβεια ενίσχυσε το μεγάλο προβάδισμα που ούτως ή άλλως είχε. Ποτέ άλλοτε από τότε που κάνουμε δημοσκοπήσεις δεν είχαν πάει κυβέρνηση και Πρωθυπουργός στις κάλπες με τέτοια υπεροχή.
Και τελικά είχαν δίκιο – οι δημοσκοπήσεις…
Αναρωτιέμαι λοιπόν (για να πούμε και κάτι χρήσιμο) μήπως το χθεσινό αποτέλεσμα είναι πρωτίστως ένα μάθημα και μια ευκαιρία για την αντιπολίτευση.
Ούτως Ή άλλως η χώρα φαίνεται να έχει επιστρέψει στην κανονικότητα. Η πολιτική το ίδιο. Η ΝΔ κι ο Μητσοτάκης το έχουν κάνει σημαία κι ευκαιρία τους.
Μήπως λοιπόν ήλθε η στιγμή να αφήσουν στην άκρη η αντιπολίτευση κι όσα αλλόφρονα μίντια τη σιγοντάρουν το «παλιό είδος φοιτητικής ξενοιασιάς» (που λέει κι ο Σαββόπουλος…) για να ασχοληθούν σοβαρά με κάτι σοβαρό;
Να αφήσουν δηλαδή στην άκρη μια υστερική ρητορική βουτηγμένη στην εμπάθεια, την επιθετικότητα και την αγένεια, ώστε να συγκροτήσουν πολιτισμένα μια εποικοδομητική προσέγγιση αντάξια της χώρας και του 21ου αιώνα.
Ούτως Ή άλλως, ο τόπος χρειάζεται αντιπολίτευση. Οχι «μια τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική».
Είμαι βέβαιος ότι το μπορούν. Και πως αν το κάνουν, μπορεί να βγουν κερδισμένοι.
Αν μάλιστα ανοίξουν και κανένα βιβλίο, εκεί να δεις όφελος που θα έχουν!
