Δεν ξέρω αν με φώτισε η Παναγία η Γκέισα αλλά από τις τουρκικές εκλογές έβγαλα ένα απλό συμπέρασμα: μακάρι να μη δούμε ποτέ την Ελλάδα σε τέτοια κατάσταση.
Μια χώρα διχασμένη, τραυματισμένη, παραζαλισμένη.
Μια χώρα κατεστραμμένη οικονομικά, αναστατωμένη πολιτικά, μπερδεμένη ψυχολογικά.
Μια χώρα που βιώνει τα γκρεμίδια της ματαιωμένης καυχησιάς ενός ψώνιου που υποδύεται τον ηγέτη.
Στα είκοσι χρόνια της κυριαρχίας του Ερντογάν, η Τουρκία δεν έγινε φυσικά υπερδύναμη, ούτε «αυτόνομος και ισχυρός πόλος σε έναν πολυπολικό κόσμο», ούτε καν αφεντικό της περιοχής της.
Το μόνο που κατάφερε είναι να ντύσει τη μεγαλομανία του καθεστώτος με μια φλύαρη επιδειξιομανία.
Και να ζει με μια μόνιμη κομπλεξική απορία «γιατί οι άλλοι δεν μας μετράνε στο μπόι μας;». Ιδίως σε σχέση με την Ελλάδα.
Αλλά στην πραγματικότητα απορία δεν υπάρχει.
Η Τουρκία δεν είναι Δύση, ούτε φυσικά Ευρώπη. Το ξέραμε. Δεν ανήκει στη σφαίρα των δημοκρατικών χωρών. Το είχαμε καταλάβει.
Δεν είναι κάποιας μορφής ισλαμικό κράτος, ούτε ένα από εκείνα τα αδιανόητα καθεστώτα της Κεντρικής Ασίας. Εως τώρα τουλάχιστον…
Είναι μια πρώην αυτοκρατορία σε συσκευασία τοπικού βλαχοδήμαρχου.
Κι αυτό το παράταιρο μπέρδεμα είναι και ο λόγος αλλά και το αποτέλεσμα των χθεσινών εκλογών. Η Παναγία η Γκέισα να βάλει το χέρι της για να γλιτώσουν οι άνθρωποι τα χειρότερα κι ας έχουμε να κάνουμε με μουσουλμάνους.
Διότι οι Τούρκοι μπορεί ενδεχομένως να εκλέξουν μια νέα κυβέρνηση. Αποκλείεται όμως να εκλέξουν μια άλλη Τουρκία.
Τι κάνουμε λοιπόν; Η γεωγραφία μας υποχρεώνει με αυτήν την Τουρκία να ζήσουμε και αυτήν την Τουρκία να φέρουμε βόλτα διότι δεν υπάρχει άλλη.
Τα υπόλοιπα είναι αγγελικές ανοησίες.
Το ζητούμενο δεν είναι να γίνει η Τουρκία σαν κι εμάς, δεν θα γίνει. Αλλά να μη γίνουμε εμείς σαν την Τουρκία.
Να διατηρήσουμε δηλαδή και να ενισχύσουμε τη δημοκρατία μας, το ελεύθερο εθνικό φρόνημα, την οικονομία μα και την άμυνα, την ευθυκρισία των πολλών. Την παιδεία που μας κάνει ταυτοχρόνως Ελληνες και Ευρωπαίους.
Η χώρα γλίτωσε στο φτερό τον εκτροχιασμό την περασμένη δεκαετία. Παραλίγο να πέσουμε κατηγορία και ούτε θέλω να σκέφτομαι πού θα βρισκόμασταν τώρα αν τα πράγματα είχαν πάει διαφορετικά.
Η Τουρκία από την πλευρά της δεν τα κατάφερε. Υποψιάζομαι λοιπόν πως δεν υπάρχει κανένας λόγος να τη μιμηθούμε.
Ακόμη κι αν δεν βάλει το χέρι της η Παναγία η Γκέισα, έχουμε καβάτζα τον φίλο μας τον Αγιο.
