Με το προβάδισμα της ΝΔ να διευρύνεται, μια χαρά έφτασε ο Μάιος για τον Μητσοτάκη.
Ας είναι καλά οι αντίπαλοί του!
Ο ένας τον έχει αναδείξει σε μοναδική λύση διακυβέρνησης.
Ο άλλος κάνει ό,τι μπορεί να του εξασφαλίσει και την αυτοδυναμία.
Τελευταίο παράδειγμα;
Τη στιγμή που η μέθοδος «δικαστικού αποκλεισμού» του Κασιδιάρη δικαιώνεται πλήρως και παρά τις κουταμάρες διαφόρων ανόητων, είναι άξιο απορίας ποιος πολιτικός φωστήρας έβαλε τον ΣΥΡΙΖΑ να μη στείλει υπόμνημα στον Αρειο Πάγο μαζί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.
Στην πραγματικότητα δεν είχε τίποτα να χάσει.
Αν κέρδιζε ο Κασιδιάρης, θα έφταιγε η κυβέρνηση που δεν τα έκανε καλά. Αν έχανε (όπως συνέβη), θα είχε κι ο ΣΥΡΙΖΑ μερίδιο στην επιτυχία του αποκλεισμού του.
Τώρα κατάφερε να είναι χαμένος, μαζί με τον Κασιδιάρη.
Δεν ξέρω τι μπορεί να συμβεί τις επόμενες 17 μέρες. Αλλά αν συνεχίσουν να συμβαίνουν τα ίδια, δεν βλέπω τι θα αλλάξει.
Ισως επειδή από την αρχή κυκλοφορούσαν παντελώς αβάσιμες εντυπώσεις. Οτι δήθεν υπάρχει ένα εξοργισμένο πλήθος που περιμένει την ευκαιρία να απαλλαγεί από τον Μητσοτάκη και δεν νοιάζεται τι θα τον διαδεχτεί.
Τρίχες. Ούτε τέτοιο πλήθος υπάρχει, ούτε η οργή του κόσμου περισσεύει, ούτε ο κόσμος είναι αδιάφορος για ό,τι θα ακολουθήσει. Κανονικά πράγματα.
Η συλλογική διαταραχή της προηγούμενης δεκαετίας αποτελεί παρελθόν και γι΄ αυτό συμπεριφορές σαν εκείνες της προηγούμενης δεκαετίας φαίνονται ξεκούδουνες.
Βρείτε μου έστω έναν ψηφοφόρο που θα ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ επειδή ο Τσίπρας κατεβαίνει υποψήφιος στις Σέρρες «για να μην ξεχαστεί η τραγωδία των Τεμπών».
Εν τω μεταξύ τα Τέμπη είναι στη Λάρισα!
Ή που έχει καταλάβει τι είναι ο «αντισυστημικός ρεαλισμός» που υπόσχεται ο Ανδρουλάκης.
Είναι εντυπωσιακό πως τέσσερα χρόνια ξέραμε ότι θα γίνουν τώρα εκλογές κι όλοι σχεδόν πιάστηκαν ανέτοιμοι κι απροετοίμαστοι.
Κι ο μεν Μητσοτάκης έχει το πλεονέκτημα ότι βρίσκεται ήδη στην κυβέρνηση κι άρα κάτι έχει να πει χωρίς να λέει τίποτα σοφίες. Οι άλλοι όμως δεν ξέρουν ούτε τι κυβέρνηση θέλουν στις 22 Μαΐου.
Αυτό μπορεί να μη μετρούσε την προηγούμενη δεκαετία όταν το κλίμα ήταν «να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή» κι έγινε υπουργός Οικονομικών ο Βαρουφάκης με υπουργό Αμυνας τον Καμμένο.
Αλλά τώρα είναι αλλιώς. Το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας φαίνεται να προκρίνει όχι τον Μητσοτάκη αλλά έναν δρόμο κανονικότητας και ομαλότητας, χωρίς μπαρούφες, υστερίες ή εξαλλοσύνες.
Κι ας μας λείπει ο Καμμένος!
