Αντιλαμβάνομαι ότι «πενία τέχνας κατεργάζεται» αλλά ακόμη κι η κατεργασία των τεχνών έχει κάποιο όριο.
Να ξεκινήσουμε από τα βασικά και τα προφανή.
Πρώτον, στις εκλογές κάθε κόμμα κατεβαίνει μόνο του και κάθε πολίτης ψηφίζει το κόμμα της επιλογής του. Ούτε συνεργασία ψηφίζει, ούτε αυτοδυναμία, ούτε την κοντινή ταβέρνα.
Δεύτερον, αν βγουν τα αποτελέσματα και κάποιο κόμμα πάρει αυτοδυναμία σχηματίζει κυβέρνηση. Αν δεν πάρει, τότε ψάχνουμε κυβερνητικές συνεργασίες.
Συνεπώς όσες χώρες συγκροτούν συμμαχικές κυβερνήσεις δεν το κάνουν από αθλητικό πνεύμα ή φιλανθρωπική διάθεση αλλά επειδή δεν έχουν πλειοψηφία.
Και γι’ αυτό η κυβερνητική σύμπραξη διαφόρων συνδυασμών μόνο στις δημοσκοπήσεις εμφανίζεται (θεωρητικά) ως επιλογή. Στην πραγματικότητα είναι μια λύση ανάγκης στο πρόβλημα της διακυβέρνησης από τη στιγμή που δεν υπάρχει κυβερνητική πλειοψηφία.
Κανείς δεν πολιτεύεται με παρέα αλλά και κανείς (υποθέτω) δεν προτιμάει να μείνει η χώρα ακυβέρνητη.
Τόσο απλό. Μόνο στην Ελλάδα όμως φιλοσοφούμε για τα αυτονόητα.
Ακουσα την περίεργη άποψη ότι είναι συνταγματικά «υποχρεωτικό» να χρησιμοποιήσει το πρώτο κόμμα τη διερευνητική εντολή που θα λάβει για να σχηματίσει κυβέρνηση.
Λυπάμαι αλλά δεν είναι. Το πρώτο ή το δεύτερο ή το τρίτο κόμμα δεν έχουν καμία τέτοια «υποχρέωση» κατά το Σύνταγμα.
Κανένα κόμμα δηλαδή δεν οφείλει να συνεργαστεί ή να προσπαθήσει να συνεργαστεί με όσους δεν θέλουν να συνεργαστούν μαζί του. Ακόμη χειρότερα, με όσους του ζητούν να υποτάξει μια ενδεχόμενη συνεργασία σε ομολογία αποτυχίας του.
Αυτά είναι παιδαριώδη πράγματα.
Πού ακούστηκε ότι ο νικητής των εκλογών «υποχρεούται» να αποδεχτεί τους όρους ή τις απαιτήσεις των ηττημένων προκειμένου να σχηματιστεί κυβέρνηση ώστε να αποφευχθούν νέες εκλογές;
Στο κάτω κάτω οι εκλογές στη δημοκρατία δεν είναι τιμωρία, ούτε ποινή. Είναι μια νόμιμη, καθαρή και θεμιτή μέθοδος επίλυσης των πολιτικών διαφορών.
Αν συμφωνούμε, συνεργαζόμαστε. Αν όχι, ψηφίζουμε.
Νομίζω ότι όλες αυτές οι αδιανόητες συζητήσεις προκύπτουν από την απλή αναλογική με την οποία θα γίνουν εκλογές της 21ης Μαΐου.
Εχουμε δηλαδή μια περίπτωση όπου το εκλογικό σύστημα εξελίσσεται σε μέθοδο απεγκλωβισμού της πολιτικής από τα στοιχειώδη δεδομένα της δημοκρατίας. Ακόμη και το Σύνταγμα έχουν επιστρατεύσει διάφοροι επιτήδειοι.
Ομολογώ ότι είχα υποτιμήσει τη διαλυτική επίδραση ενός εκλογικού συστήματος πριν καν εφαρμοστεί. Παρόλο που την έχουν ζήσει (και πληρώσει) η Δημοκρατία της Βαϊμάρης και η μεταπολεμική Ιταλία.
Αλλά είτε φταίει το σύστημα, είτε φταίνε όσοι το χρησιμοποιούν, καλό είναι να γυρίσουμε σελίδα.
Πριν η πενία που κατεργάζεται τέχνας εξελιχθεί σε πενία δημοκρατίας.
