Οι εκλογές ξεκίνησαν για τη ΝΔ με το δυστύχημα στα Τέμπη. Βαρύ και τραγικό. Χρειάστηκε χρόνο και προσπάθεια να ισορροπήσει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε τέτοιους μπελάδες. Για την ακρίβεια δεν είχε κανέναν μπελά.
Ο Τσίπρας μαζεύει κάποιους σε καφενεία, ο Πολάκης τσακώνεται, ο Φίλης θυμώνει, γενικώς αναρωτιέσαι αν ο ΣΥΡΙΖΑ κατεβαίνει πραγματικά στις εκλογές.
Επειτα ήλθε ο φράχτης στον Εβρο.
Ακόμη προσπαθούν να εξηγήσουν αν ήταν «παπαδημουλιά» ή βλακεία – αν και το ένα δεν αποκλείει το άλλο: κατά κανόνα καταφέρνουν μια χαρά και τα δύο μαζί.
Για τα υπόλοιπα; Αυτά.
Για τη διακυβέρνηση; Τα εξωτερικά; Την άμυνα; Την οικονομία; Τις επενδύσεις; Τον πληθωρισμό; Τους μισθούς; Την εκπαίδευση; Την ψηφιοποίηση; Τίποτα.
Και μεταξύ μας μάλλον καλύτερα. Διότι άκουσα ότι εσχάτως στα οικονομικά δραστηριοποιείται η… Θεοδώρα Τζάκρη. Είναι υποθέτω μια έγχρωμη αλλά μάλλον παρδαλή εκδοχή της οικονομικής σκέψης.
Μεταξύ μας ούτε ο ίδιος ο Τσίπρας λέει πολλά. Ολοι καταλαβαίνουμε όταν μιλάει πως δεν συμπαθεί ιδιαίτερα τον Μητσοτάκη και υπόσχεται «δικαιοσύνη παντού».
Είναι αρκετό; Για πρόεδρος της Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, ενδεχομένως. Για πρωθυπουργός, δεν ξέρω.
Βοηθούντος και του Ανδρουλάκη, ο Μητσοτάκης κέρδισε μέσα σε λίγες μέρες του Μαρτίου τέσσερις μονάδες στην επιλογή πρωθυπουργού από 32% στο 36% (Metron, Mega, 30/3).
Λογικό. Ο ένας μιλάει για τις κανονικές ζωές των ανθρώπων κι ο άλλος αντιδικεί με τον Ντογιάκο.
Δεν ξέρω αν το πράγμα θα πάει έτσι μέχρι τέλους. Υποθέτω πως κάποια στιγμή κι ο ΣΥΡΙΖΑ θα πει κάτι.
Αλλά και πάλι όταν η συζήτηση έχει φτάσει στη βίλα του Ραγκούση, τι να πει; Αν είναι καλό το σέρβις;
Διότι το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ακριβώς αυτό που διαπιστώνουν όλες οι δημοσκοπήσεις: ότι κανείς δεν κερδίζει εκλογές βλαστημώντας και γκρινιάζοντας. Πρέπει να βάλει κάτι παραπάνω και κυρίως πρέπει να πείσει ότι ξέρει τι λέει κι ότι αυτό που λέει το εννοεί. Δεν αρκεί να σκαλίζει τα σκουπίδια του αντιπάλου.
Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει έως τώρα δείξει άλλο ρεπερτόριο.
Υπάρχει μία εξήγηση. Πιεσμένος από την επικοινωνιακή κυριαρχία των αντιπάλων του, έχει εγκλωβιστεί από μια λούμπεν ομάδα υποστηρικτών σε περιθωριακές ατζέντες και ανεκδιήγητες συμπεριφορές.
Είναι λογικό, αν δεν έχεις άλλους. Αλλά δεν είναι αρκετό για να γίνεις πλειοψηφία, ούτε καν για να εγγραφείς στην κυρίαρχη ατζέντα που οι άλλοι θέτουν.
Αυτό που συνέβη με τον φράχτη στον Εβρο είναι ενδεικτικό.
Οταν δεν μπορείς να ανιχνεύσεις το δημόσιο αίσθημα μιας χώρας πώς θα καταφέρεις να το εκπροσωπήσεις;
