Η ΝΔ δεν μιλάει με κανέναν και θα διεκδικήσει την αυτοδυναμία στις δεύτερες εκλογές.
Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ μιλάει με κανέναν αλλά θα μπορούσε να μιλήσει αν βγει πρώτο κόμμα και βρει διαθέσιμους άλλους άγνωστους προοδευτικούς.
Ούτε φυσικά το ΠΑΣΟΚ μιλάει αλλά ίσως να μιλούσε αν πάρει πάνω από 10% και φύγουν από τη μέση ο Μητσοτάκης και ο Τσίπρας.
Συμπέρασμα; Φτηνά θα τη γλιτώσουμε αν χρειαστούμε μόνο δύο εκλογές. Κανονικά μπορεί να ψηφίζουμε έως τα Χριστούγεννα για να βγάλουμε κυβέρνηση.
Διότι η πραγματικότητα είναι απλή. Κανείς δεν μιλάει με κανέναν κι ούτε θέλει να μιλήσει.
Ακόμη κι η «τερατογένεση» που λέει ο Μητσοτάκης για το σχήμα Τσίπρας – Ανδρουλάκης – Βαρουφάκης, πιο πολύ μοιάζει με καλαμπούρι παρά με απειλή. Υπάρχει σοβαρός άνθρωπος που να προσβλέπει σοβαρά και χωρίς γελάκια σε τέτοια ή παρόμοια κυβέρνηση;
Από την άλλη πλευρά, όλες οι δημοσκοπήσεις συμφωνούν: ούτε οι αριθμοί βγάζουν κάποιου είδους κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Συνεπώς ορθώς δεν μιλούν μεταξύ τους όσοι δεν μιλούν. Στην πραγματικότητα δεν έχουν να πουν τίποτα. Κι απλώς περιμένουν να περάσουν οι πρώτες εκλογές για να πάμε στις δεύτερες. Τις κανονικές.
Υπό μία προϋπόθεση. Οτι οι πρώτες εκλογές μπορεί να μη βγάζουν κυβέρνηση αλλά αυτό δεν είναι λόγος να κάνουμε τη χώρα αμέρικαν μπαρ.
Διότι ο Ελληνας το έχει εύκολο το τζάμπα.
Αν βεβαιωθεί ότι δεν βγαίνει κυβέρνηση κι ότι πάμε για δεύτερο ημίχρονο, αν πιστέψει ότι οι εκλογές είναι δωρεάν, τότε μια χαρά μπορεί να ξεδώσει σε κάθε μορφής κραιπάλη.
Από αποχή και ΑΝΤΑΡΣΥΑ έως Βαρουφάκη και Λατινοπούλου.
Διότι μια κοινωνία εύκολα αποσυντίθεται ακόμη και πάνω στον χαβαλέ. Αλλά δύσκολα ξαναβρίσκει τον εαυτό της.
Θυμηθείτε μόνο ότι τον Μάιο 2012 ο Καμμένος πήρε 10,62% και ο Μιχαλολιάκος 6,97%. Τους ψήφισε περίπου ένας στους πέντε Ελληνες!
Μόνο που το μπάχαλο δεν είναι ποτέ δωρεάν. Προφανώς ευνοεί σήμερα την αυτοδυναμία του Μητσοτάκη που εμφανίζεται ως η μοναδική συντεταγμένη προοπτική διακυβέρνησης.
Από την άλλη όμως δεν είναι υγιές για μια κοινωνία να έχει μόνο μία κυβερνητική λύση μπροστά της, όσα «χρώματα» κι αν περιέχει.
Και γι’ αυτό το μεγάλο ζητούμενο δεν είναι τόσο οι εκλογές, οι πρώτες και οι δεύτερες.
Αλλά πώς θα κυβερνηθεί ο τόπος και τι αντιπολίτευση θα υπάρχει από την επομένη των εκλογών.
Διότι αυτά πάνε μαζί.
Αν λοιπόν (όπως φαίνεται) γλιτώσουμε από τα «τέρατα» στην κυβέρνηση, καλό θα ήταν να τα αποφύγουμε και στην αντιπολίτευση.
