Η είδηση ότι οι ελληνικές μυστικές υπηρεσίες επέφεραν δεινό πλήγμα στη διεθνή τρομοκρατία γέμισε υπερηφάνεια το έθνος.
Οχι μόνο επειδή μας έστειλαν συγχαρητήρια ο «Μπίμπι» Νετανιάχου και η Μοσάντ – παρόλο που δεν είναι καθόλου αμελητέο να σε συγχαίρουν για πλήγμα κατά της τρομοκρατίας ο «Μπίμπι» και η Μοσάντ που είναι οι μάστορες του είδους!
Αλλά επειδή πειστήκαμε ότι οι υπηρεσίες μας την πέφτουν επιτέλους στους πραγματικούς κακούς και όχι μόνο σε κάτι συμπαθέστατες αμερικανίδες κυρίες ή σε άγνωστους δημοσιογράφους «ερευνητές» αγνώστων μυστικών.
Ετσι είναι. Διότι τις υπηρεσίες αυτές τις έχουμε για τις μαγκιές και τα σκληρά. Οχι για τις αγκαλίτσες.
Σκεφτείτε τι θα σούρναμε στη Μοσάντ αν ανακαλύπταμε πως αντί για τους φενταγίν της Χαμάς ή τους δυναμιτιστές της Χεζμπολάχ παρακολουθούσε τον τύπο που γράφει τη στήλη «Παιδιά και μαμάδες» στη «Χααρέτζ».
Ή ποιος θα έσωζε την ΜΙ6 από την οργή του Τζον Λε Καρέ αν μαθευόταν πως αντί να βάζει με τα εμβόλια τσιπάκια του Μπιλ Γκέιτς, χρησιμοποιεί τα εμβόλια για να βάλει τσιπάκια του Πιερρακάκη.
Δεν υπάρχει αμφιβολία λοιπόν ότι χαρήκαμε με την επιτυχία των υπηρεσιών μας. Και προσβλέπουμε σε ακόμη μεγαλύτερες επιτυχίες.
Θεωρώ δηλαδή ότι είναι θέμα χρόνου να αποκαλυφθεί αν οι αμερικανίδες κυρίες παγιδεύονται μόνο με εμβόλια ή και με μπότοξ.
Οπως επίσης θα ήταν χρήσιμο να ξέρουμε αν παρακολουθούνται από πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών όλα τα μέλη των δημοσιογραφικών ενώσεων ή μόνο όσοι «ελέγχουν την εξουσία» με «κριτήριο το δημόσιο συμφέρον».
Διότι θέλω να είμαι ειλικρινής. Εδώ διαισθάνομαι ότι υπάρχει ένα ζήτημα…
Δεν γίνεται να μοιράζει ο Πούτιν κουκλάρες κατασκόπους δεξιά κι αριστερά αλλά σε εμάς να λάχει ρωσίδα πράκτορας, ημίψηλη με κατάστημα πλεκτών στο Παγκράτι.
Ούτε είναι λογικό να κυνηγούμε τζιχαντιστές στην νότια Πελοπόννησο και τη Ζάκυνθο.
Χάθηκε κάτι σε Κανταχάρ, σε Σομαλία ή σε Ισλαμαμπάντ που όσο να είναι ακούγεται πιο επικίνδυνο και πιο εξωτικό; Τη Σκάλα Λακωνίας μόνο για τα πορτοκάλια την ξέραμε.
Γι’ αυτό υποψιάζομαι πως στο κεφάλαιο «μυστικές υπηρεσίες» είμαστε λίγο πίσω. Σε αντίθεση με το κεφάλαιο «κοινωνικοί αγώνες» όπου πρωτοστατούμε παγκοσμίως.
Οχι μόνο ο Κουτσούμπας αλλά και η Ράνια Σβίγγου έσπευσε στο Παρίσι να διαβεβαιώσει τους Γάλλους ότι έχουν τη συμπαράσταση των ελλήνων συντρόφων τους.
Και τότε η μεγάλη διαδήλωση χιλιάδων ανθρώπων που βάδιζε τον δρόμο των αγώνων απέναντι στο σκληρό καθεστώς Μακρόν αναφώνησε ανακουφισμένη:
– Ζαμέ Κοροπί!
