Τελικά και με τα πολλά έχουμε ημερομηνία εκλογών. Κυριακή 21 Μαΐου τις όρισε ο Πρωθυπουργός. Κι ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.
Διότι τότε θα κριθούν όλοι. Κι αν δεν προλάβουν, θα κριθούν στις δεύτερες εκλογές που θα ακολουθήσουν με ενισχυμένη αναλογική.
Πότε; Κάπου στις αρχές Ιουλίου.
Στη γραμμή εκκίνησης έχουμε δύο δεδομένα.
Πρώτον, ο συσχετισμός και η σειρά των κομμάτων εμφανίζεται παγιωμένος. Με μικρές αυξομειώσεις που δεν μεταβάλουν το πολιτικό σκηνικό.
Δεύτερον, οι δημοσκοπήσεις δεν αναδεικνύουν πλειοψηφικό κανέναν ρεαλιστικό συνδυασμό κομμάτων.
Κατά τα φαινόμενα δηλαδή η απλή αναλογική στις 21 Μαΐου δεν θα οδηγήσει σε κυβερνητική πλειοψηφία όποιοι κι αν δηλώσουν πρόθυμοι να τη συγκροτήσουν.
Στην περίπτωση αυτή οι δεύτερες εκλογές καθίστανται μονόδρομος. Και συνεπώς αποδεικνύονται από ανόητες έως περιττές οι συζητήσεις των τελευταίων ημερών για διάφορα ακατάληπτα, εξωπραγματικά και σουρεαλιστικά σενάρια.
Ευτυχώς. Η δημοκρατία είναι και οφείλει να είναι ένα καθεστώς καθαρότητας και σαφήνειας. Κι ως εκ τούτου οι κομπίνες πρέπει να την αφήνουν αδιάφορη και ανεπηρέαστη.
Απλά πράγματα λοιπόν. Οσοι ενδιαφέρονται να διεκδικήσουν την ψήφο των ψηφοφόρων δεν έχουν παρά να εμφανιστούν ενώπιόν τους, με τα επιχειρήματα και τις υποσχέσεις τους.
Αν πείσουν, έπεισαν.
Οσοι ενδιαφέρονται επιπροσθέτως να αναλάβουν ή να μετάσχουν στη διακυβέρνηση του τόπου δεν έχουν παρά να εξηγήσουν το πώς και με ποιους.
Αν πείσουν, έπεισαν.
Διότι οι εκλογές είναι η ώρα της αλήθειας. Τα καλαμπούρια κάθε είδους τελειώνουν τη στιγμή που οι ψηφοφόροι παίρνουν τον λόγο.
Είναι προφανές ότι βιώνουμε ένα αντιφατικό φαινόμενο.
Από τη μια πλευρά, η χώρα πηγαίνει σε εκλογές στην καλύτερη κατάσταση της τελευταίας δεκαπενταετίας και με σοβαρές προοπτικές για το μέλλον.
Από την άλλη, η πορεία προς τις εκλογές έχει επιβαρυνθεί με μια πολύμηνη τοξική αντιπαράθεση και μια νωπή τραγωδία.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως όλα θα συνεκτιμηθούν και θα συνυπάρξουν στο εκλογικό αποτέλεσμα κατά την κρίση του κάθε ψηφοφόρου.
Το τελικό ζητούμενο όμως είναι πώς θα κυβερνηθεί η χώρα. Οχι φυσικά από κάθε λογής τυχάρπαστους και τυχοδιώκτες.
Αλλά από όσους είναι διατεθειμένοι να υπηρετήσουν (είτε στην κυβέρνηση, είτε στην αντιπολίτευση) την ισχύ της πατρίδας, την ασφάλεια της κοινωνίας και την ευημερία του λαού.
Διότι αν το εκλογικό αποτέλεσμα υπονομεύει τη διακυβέρνηση, την όποια διακυβέρνηση προκύψει από την κάλπη, τότε απλώς (κατά την παλαιά έκφραση του Γεωργίου Παπανδρέου) «θα ανοίξει η πόρτα του φρενοκομείου».
Αυτό συνέβη τον Μάιο του 2012 και χρειάστηκαν κάπου δέκα χρόνια για να συνέλθουμε.
