Ο Χριστιανισμός είναι μια μεταφυσική πίστη. Δεν είναι έθνος, κράτος, λαός. Επικρίνοντας τον Χριστιανισμό δεν επικρίνει κάποιος τους Πολωνούς, τους Ιρλανδούς, τους Ιταλούς, τους Ελληνες. Αρα, η κριτική του Χριστιανισμού δεν είναι ρατσισμός.
Αν κάποιος φοβάται κάποιες χριστιανικές αιρέσεις που χρησιμοποιούν ψυχολογικό και φυσικό καταναγκασμό, ορθώς τις φοβάται και αυτό δεν είναι «χριστιανοφοβία». Οποιος σε παλιότερους αιώνες φοβόταν την Ιερά Εξέταση μιαν εγκληματική οργάνωση φοβόταν. Οι περισσότεροι Χριστιανοί την φοβούνταν. Δικαίως την φοβούνταν και δεν ήταν «χριστιανοφοβικοί».
Η δυτική νεωτερικότητα θεμελιώθηκε πάνω στην κριτική του Χριστιανισμού. Ο Διαφωτισμός απέρριψε τη χριστιανική θεοκρατία καθώς και τη χριστιανική ηθική του μίσους για την σάρκα. Η νεώτερη φυσική απέρριψε την γεωκεντρική κοσμολογία της Βίβλου, η εξελικτική βιολογία τη βιβλική θεωρία για την δημιουργία του ανθρώπου.
Στις φιλελεύθερες δημοκρατικές πολιτείες που ιδρύθηκαν από τον 17ο αιώνα και μετά η εκκλησία χωρίστηκε από την πολιτική εξουσία. Και οι νόμοι έπαψαν εν καιρώ να είναι επιβολή της χριστιανικής βιοθεωρίας επί του κοινωνικού σώματος. Σήμερα είναι νόμιμες οι αμβλώσεις, οι προγαμιαίες σχέσεις, οι γάμοι ομοφυλοφίλων κ.ο.κ.
Στις δημοκρατικές χώρες με χριστιανική πνευματική και πολιτιστική κληρονομιά ο Χριστιανισμός συνέχισε να υφίσταται μύριες όσες φιλοσοφικές, επιστημονικές και πολιτικές επιθέσεις. Δεν υπάρχει τίποτε το πιο συνηθισμένο από την αντιχριστιανική κριτική, από τον τύπο, μέσα στις πανεπιστημιακές αίθουσες, στα καφενεία, κτλ.
Δεν υποχρεούσαι από τον νόμο να είσαι χριστιανός, δεν είναι παράνομο επι ποινή θανάτου να πάψεις να είσαι χριστιανός ή να αλλαξοπιστήσεις, η αθεΐα είναι απολύτως νόμιμη. Οι χριστιανικές εκκλησίες έχουν αποδεχθεί την κατάσταση αυτή και υπερασπίζονται, όπως το διακαιούνται, τις απόψεις τους με τα μέσα που παρέχει ο δημοκρατικός διάλογος σε πλουραλιστικές κοινωνίες. Ετσι δυναμώνουν και την δική τους την πίστη.
Οποιος ξεφυλλίσει απλώς το Charlie Hebdo θα αντικρύσει γελοιογραφίες φρικτής χυδαιότητας με στόχο τον Ιησού και τη Μαρία. Ασφαλώς οι πιστοί Χριστιανοί, αλλά και πολλοί έμφρονες και μετριοπαθείς πολίτες που δεν πιστεύουν, αισθάνονται αηδία και αποτροπιασμό. Κανείς όμως δεν οργάνωσε εκτελεστικά αποσπάσματα για τους γελοιογράφους ούτε διανοήθηκε καν να ασκήσει νομική δίωξη εναντίον τους. Σε μια ελεύθερη κοινωνία η βλασφημία, η κακόγουστη και η άδικη κριτική περιέχονται στην ελευθερία του δημόσιου λόγου. Ελέγχεται ο λόγος μίσους που προτρέπει σε βίαιες πράξεις.
Από την άλλη μεριά βεβαίως σε περιοχές του κόσμου όπου οι Χριστιανοί υφίστανται διώξεις, όπως, λ.χ., οι Κόπτες Χριστιανοί που έχουν επανειλημμένως υποστεί άγριες επιθέσεις με αμέτρητα αθώα θύματα, δικαιούνται και έχουν την υποστήριξη κάθε δημοκρατικού ανθρώπου. Παντού κάθε μειοψηφία που υποφέρει από αποκλεισμούς και διακρίσεις για τον μοναδικό λόγο ότι δεν πρεσβεύει κάποια δόγματα που δεν αρέσουν σε μια πλειοψηφία (θρησκευτική, εθνική, κοινωνική) πρέπει να βρεί συμπαράσταση από κάθε άνθρωπο που πιστεύει στην ελευθερία.
Ζούμε ευτυχώς ακόμα σε κοινωνίες όπου δεν αποφασίζει η κοινότητα ή το κράτος ή η εκκλησία για το πώς θα κυβερνήσει ο καθένας μας τη ζωή του. Οι θρησκευτικές, ηθικές και πολιτικές πεποιθήσεις του καθενός εναπόκεινται στην ελεύθερη προαίρεσή του, δικαίωμα συνταγματικά εγγυημένο. Αυτό που φυσικά απαγορεύεται απολύτως είναι να επιχειρήσει κάποιος να επιβάλει διά της βίας τις δικές του κοσμοθεωρητικές του επιλογές πάνω στους άλλους. Το ότι θεωρείς κάποιον «άπιστο» ή «εχθρό του αληθινού θεού» δεν σου δίνει το δικαίωμα να αγγίξεις μια του τρίχα.
Στις φιλελεύθερες δημοκρατίες με χριστιανικές πνευματικές και πολιτιστικές παραδόσεις ο Χριστιανισμός έμαθε το μάθημα αυτό μετά από θρησκευτικούς πολέμους και κοινωνικές συγκρούσεις.
Ο,τι ισχύει για τον Χριστιανισμό, ισχύει και για κάθε άλλη θρησκεία.
Ο κ. Περικλής Σ. Βαλλιάνος είναι ομότιμος καθηγητής πολιτικής φιλοσοφίας ΕΚΠΑ.
