Τη Δευτέρα, ο Μακρόν πέρασε το Συνταξιοδοτικό στη Γαλλία. Με αποφασιστικότητα, ρίσκο, αλλά κυρίως με αίσθηση του σημαντικού.
Δεν ήταν απλό. Το πρόβλημα το άκουγα να πηγαινοέρχεται από τότε που ήμουν φοιτητής.
Αφορούσε μεταξύ άλλων τα λεγόμενα «ειδικά καθεστώτα συνταξιοδότησης» που επέτρεπαν σε κλάδους (κυρίως του Δημοσίου και με ισχυρά συνδικάτα) να βγαίνουν στη σύνταξη με προνομιακούς όρους, ακόμη και στα 50 τους.
Κανείς δεν είχε μεγάλη διάθεση να συγκρουστεί μαζί τους κι έτσι μόνο κάτι μερεμέτια είχαν μεσολαβήσει έως τις μέρες μας.
Χρειάστηκε ο Μακρόν να το πάρει πάνω του, με τσαγανό και χωρίς να έχει καν κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ώστε τα 62 χρόνια να γίνουν 64 – δεν το λες και γαλέρα!
Την ίδια Δευτέρα, ο Τσίπρας επισκέφθηκε ένα γιαπί στη Λάρισα που ήταν κάποτε ή θα γινόταν κάποτε σταθμός τηλεδιοίκησης των σιδηροδρόμων.
Ηταν έτσι; Δεν ήταν έτσι; Τρέχα γύρευε. Αλλά και πόση σημασία έχει αν ήταν ή δεν ήταν; Μεταξύ μας, καμία.
Μόνο κάτι απίθανοι δημοσιογράφοι το θεώρησαν σοβαρό ή σημαντικό, ίσως επειδή είχαν εμπειρία στην τηλεδιοίκηση των σιδηροδρόμων από το τηλεχειριστήριο της τηλεόρασής τους.
Φυσικά καμία δουλειά δεν είναι ντροπή. Αλλά δεν είναι όλες οι δουλειές εξίσου χρήσιμες. Ούτε το ίδιο σοβαρές. Αλλο μεταρρύθμιση, άλλο γιαπί.
Ο Μακρόν ξεσήκωσε έντονες κοινωνικές αντιδράσεις. Αλλοι φώναζαν. Αλλοι ούρλιαζαν. Αλλοι πήγαν να κάψουν το Παρίσι. Εγινε ο κακός χαμός.
Αναμενόμενο. Καμία μεταρρύθμιση δεν γίνεται δωρεάν, ούτε σε ρυθμό περιπάτου. Ο Μακρόν είναι στη δεύτερη θητεία του, δεν δικαιούται τρίτη και μπορούσε να επιφυλάξει στους διαμαρτυρόμενους τη σημασία που δικαιούνται.
Στα μέρη μας αντιθέτως η διαδήλωση θεωρείται είδηση. Οχι επειδή έχει κάποια ειδική σημασία αν διαδηλώνεις ή δεν διαδηλώνεις.
Αλλά επειδή η «κοινωνική αντίδραση» αποτελεί μέρος κάποιου αξιοσέβαστου ρεπερτορίου που υποτίθεται κάτι θέλει να πει και συνήθως δεν λέει τίποτα.
Στη Γαλλία τελικά ο Μακρόν μέτρησε τις αντιδράσεις όσο χρειάζεται και πέρασε μια αναγκαία μεταρρύθμιση.
Στην Ελλάδα αντιθέτως ακόμη βολοδέρνουμε με σιδηροδρόμους και σιδηροδρομικούς του περασμένου αιώνα, όταν δεν μετράμε νεκρούς.
Διότι τελικά το σημαντικό σε μια πολιτική ηγεσία είναι πώς ιεραρχεί τα προβλήματα, ποια θεωρεί σημαντικά και με ποια επάρκεια τα χειρίζεται ώστε να τα λύσει.
Γι’ αυτόν τον λόγο άλλωστε κάθε χώρα έχει τους πολιτικούς, τους συνδικαλιστές, τους σταθμάρχες, τους δημοσιογράφους ή τους διαδηλωτές που της αξίζουν.
Στη Γαλλία έχουν σιδηροδρόμους και τον Μακρόν. Ενώ εμείς έχουμε κάτι γιαπιά που τα επιθεωρεί ο Τσίπρας.
