Ποιος αγαπάει τους πολιτικούς; Βασικά, κανείς. Κατά τη γνώμη μου είναι η πιο αντιδημοφιλής κοινωνική ομάδα, παγκοσμίως. Και στη χώρα μας. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν υπάρχει πολιτικός ο οποίος σήμερα να μην χρεώνεται τα πάντα: από την υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των ανθρώπων ως την κακοδιοίκηση και την κακοδιαχείριση. Κι από την κλιματική αλλαγή, τις φυσικές καταστροφές και τις κοινωνικές ανισότητες ως το έλλειμμα δημοκρατίας, την καταπίεση, τον περιορισμό των ατομικών ελευθεριών, την επιβολή, τα πάντα, έχουν αφετηρία και τέλος τις ευθύνες των πολιτικών.
Το φαινόμενο δεν είναι ακριβώς σημερινό. Συμβαδίζει παράλληλα με την εξέλιξη των ανθρωπίνων κοινωνιών και εξελίσσεται τελευταία με γεωμετρική πρόοδο.
Ο πολιτικός, ως ιδιότητα είναι κατά βάση ένα πρόσωπο υπεύθυνο για ό,τι συμβαίνει, αλλά και για όσα δεν έχουν συμβεί αν και θα έπρεπε.
Η δε «χρέωση» διαπερνά το σύνολο της κοινωνίας, έχει οριζόντια και κάθετη διαστρωμάτωση, και δείχνει συμπαγής. Σε σημείο που να διερωτάται κανείς όχι για το αδιαμφισβήτητο ταλέντο που πρέπει να διαθέτει κάποιος προκειμένου να ασχοληθεί με την πολιτική, άλλα κυρίως με τις ψυχικές αντοχές για να ανταπεξέρχεται επιτυχώς την πολλές φορές βάναυση και έξω από κανόνες, λεκτική, αλλά και σωματική, βία. Και επιπροσθέτως, για το πώς κατορθώνει να ανανεώνεται η δεξαμενή των πολιτικών, ενώ συντρέχουν χίλιοι αποτρεπτικοί λόγοι για το αντίθετο.
Ολα τα προηγούμενα θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως πρόλογος για ό,τι σημειώνεται τις τελευταίες ημέρες στη χώρα και έχει ως αφορμή την τραγωδία των Τεμπών. Οι επιθέσεις μέσα σε ένα σαββατοκύριακο κατά τριών πολιτικών (Βαρουφάκης, Βίτσας, Καραμανλής) που έχουν διαφορετική πολιτική αναφορά, αλλά τους συνδέει μόνο η ιδιότητα του πολιτικού, αποδεικνύει πως ο θυμός, η αγανάκτηση και η οργή του κόσμου υπερβαίνει τις κομματικές γραμμές, γκρεμίζει θεωρίες και ιδεολογικοπολιτικά αφηγήματα, και λειτουργεί αφοριστικά στη βάση του «όλοι φταίνε» -για ό,τι συνέβη στα Τέμπη ή στη χώρα γενικότερα. Είναι αξιοσημείωτο, ως φαινόμενο, το ότι είχαν μεσολαβήσει περισσότερα από 10 χρόνια, από την εποχή που από ένα κομμα, τον ΣΥΡΙΖΑ συγκεκριμένα, οι προπηλακισμοί και οι επιθέσεις των πολιτικών, και δη αυτών του ΠΑΣΟΚ, είχαν χαρακτηριστεί ως «δίκαιη έκφραση της οργής της κοινωνίας». Πολλοί θεωρούσαν ότι είχαμε κλείσει αυτό το κεφάλαιο, ότι η χώρα είχε περάσει σε ένα άλλο στάδιο, αποδεχόμενη μια πολιτική τάξη με τα καλά της και με τα μειονεκτήματά της.
Λάθος εκτίμηση!
Ο άγριος ξυλοδαρμός του κ. Βαρουφάκη επειδή (δήθεν) «ψήφισε μνημόνια», δείχνει ότι απλώς η οργή των πολιτών κατά του πολιτικού προσωπικού βρισκόταν «εν υπνώσει». Σε λήθαργο ή καταστολή. Την αφύπνισε η τραγωδία των Τεμπών. Και έστειλε προς όλους το μήνυμα, ότι η πολιτικη ταξη της χώρας θα πρέπει να εργαστεί σκληρά για να αποδομήσει το αφήγημα της συλλογικής ευθύνης για την κατάσταση της χώρας.
Δεν είναι εύκολο, αντιθέτως. Αλλά είναι όρος επιβίωσης για το πολιτικό σύστημα, η αλλαγή των κανόνων στη λειτουργία του. Να αποκηρυχθεί (και να …επικηρυχθεί ίσως) ο λαϊκισμός, να κοπούν μαχαίρι οι διασυνδέσεις με την διαπλοκή, να διευρυνθούν οι ατομικές ελευθερίες, να βελτιωθεί η λειτουργία του πολιτεύματος, να ανοίξουν στη λογοδοσία τα στεγανά εξουσίας, είναι ορισμένα από αυτά που πρέπει να γίνουν. Ομως δεν είμαι -καθόλου δε!- αισιόδοξος, ότι υπάρχει η βούληση, εστω να ξεκινήσει η προσπάθεια…
