Συνδικαλισμό με πράξεις, όχι με λόγια

Η παρατεταμένη απεργία των σιδηροδρομικών που έχει διακόψει τη σιδηροδρομική σύνδεση της χώρας, είναι μια πράξη απολύτως λογική – τι δρομολόγια να πραγματοποιηθούν με διαγνωσμένο πλέον, και με τον πιο τραγικό τρόπο το κενό ασφαλείας στην κίνηση των συρμών; Και ποιος να εμπιστευτεί για την μετακίνησή του, ένα μέσο μαζικής μεταφοράς με το οποίο δεν ξέρεις αν φτάσεις ζωντανός και αρτιμελής στον προορισμό σου;

Λογική λοιπόν, μπορεί και αναμενόμενη μετά το δυστύχημα της περασμένης εβδομάδας η απόφαση των συνδικαλιστών να κατεβάσουν τους διακόπτες των τρένων, αλλά τόσο, μα τόσο καθυστερημένη. Και τόσο ψευδεπίγραφη.

Παρακολουθώντας όλες αυτές τις ημέρες τον όγκο των αποκαλύψεων σχετικά με το έλλειμμα κάθε ασφάλειας  στους σιδηροδρόμους σε συνδυασμό με τις  αποδειχθείσες παραλείψεις όχι μόνο της διοίκησης, άλλα και των αρμόδιων υπουργείων, επί σειρά ετών ή δεκαετιών, η απορία που μου έχει γεννηθεί  είναι μία: γιατί  τα πανίσχυρα συνδικάτα των σιδηροδρόμων, δεν ανέλαβαν ΠΟΤΕ την πρωτοβουλία να  διακόψουν κάθε κίνηση στο σιδηροδρομικό δίκτυο, μέχρι την αποκατάσταση ενός ελάχιστου επιπέδου ασφάλειας;

Να μην εξαρτώνται ανθρώπινες ζωές, επειδή ένας άπειρος και ανίκανος συνάδελφός τους σταθμάρχης, δεν γύρισε ένα διακόπτη ή τον έστρεψε στη λάθος κατεύθυνση, την κρίσιμη στιγμή;

Αλλά αντιθέτως, όταν χρειάστηκε, και σε απεργίες προχώρησαν, και σε καταλήψεις, και σε στάσεις εργασίας.  Μόνο που το έκαναν, με προθυμία δε, και αποφασιστικότητα προκειμένου να υπερασπιστούν τη διαχρονική κατάρα της ελληνικής δημόσιας διοίκησης, τα περιφημά “κεκτημένα”…

Από την παρέλαση στα κανάλια των συνδικαλιστών όλες αυτές τις ημέρες  αυτό που προέκυψε  πέρα από το “εμείς τα είχαμε πει έγκαιρα”, είναι ακριβώς αυτό: έμειναν στα λόγια, δεν προχώρησαν σε πράξεις. Περιορίστηκαν στην παρατήρηση, ωσάν να επρόκειτο για τρίτους αμέτοχους, και όχι για ενεργούς συμμέτοχους.  Οι οικογένειες των εννέα συναδέλφων τους όμως, που έχασαν τη ζωή τους στο δυστύχημα  προφανώς δεν έχουν την ίδια άποψη. Ο βαρύς φόρτος αίματος της σιδηροδρομικής οικογένειας,  δημιουργεί περαιτέρω  ευθύνες για όλους εκείνους, που πιστεύουν ότι καταγγέλλοντας, εκ των υστέρων, κυβερνήσεις και  διοικήσεις του ΟΣΕ, αποσείουν κάθε δική τους ευθύνη.

Και δεν μπορεί να γίνεται  αποδεκτή, ούτε η επίκληση εγγράφων δήθεν έγκαιρης προειδοποίησης, που τώρα δημοσιοποιούνται σωρηδόν και έχουν ως αποστολείς διάφορους ανευθυνο-ϋπεύθυνους. Δημοσιοποιούνται όμως τώρα, αφού έχει επισυμβεί η τραγωδία. Ως την περασμένη Τρίτη, ήταν απλώς στα “εισερχόμενα” ενός διοικητή, ενός γραμματέα, ενός υπουργού. Ισως με την ένδειξη “διαβαθμισμένο”. Ποτέ δεν πήραν δημοσιότητα, ποτέ δεν απασχόλησαν την κοινή γνώμη, και αυτό δεν οφείλεται σε υπαιτιότητα των μέσων ενημέρωσης.

Για μένα είναι καθαρό: αν κάτι πρέπει να αλλάξει μετά το τραγικό δυστύχημα, αυτό είναι ΟΛΑ! Παντού. Χωρίς καθυστέρηση. Και χωρίς  την επόμενη τραγωδία, να το επιβάλλει. Μπορούμε;