Καλώς τον Μητσοτάκη. «Ο κ. Τσίπρας μάς είπε ότι δεν θα κάνει κυβέρνηση ηττημένων. Δεν πιστεύω τίποτα από όσα λέει ο κ. Τσίπρας. Δεν τον πιστεύω όταν λέει ότι δεν θα το διερευνήσει» (Κοζάνη, 14/2).
Και έχει δίκιο. Δεν υπάρχει κανείς πολιτικός που δεν θα διερευνούσε και την τελευταία πιθανότητα να γίνει πρωθυπουργός.
Αν το επιτρέπουν οι αριθμοί, ο Τσίπρας θα επιδιώξει να κάνει κυβέρνηση και με ηττημένους και με στραπατσαρισμένους και με ζαλισμένους και με τους πειρατές της Καραϊβικής κρεμασμένους ανάποδα.
Ισχύει για τον Τσίπρα. Οπως ισχύει και για τον Μητσοτάκη.
Διότι η λέξη – κλειδί δεν είναι το «ηττημένοι». Είναι το «αριθμοί».
Για να βρει κυβερνητική πλειοψηφία με την απλή αναλογική, ο Τσίπρας χρειάζεται (ανάλογα με το ποσοστό των κομμάτων που θα μείνουν εκτός Βουλής) περίπου 45%-47%.
Χρειάζεται λοιπόν τον ΣΥΡΙΖΑ στο ανώτατο ποσοστό του (ας πούμε, στο 30%…), το ΚΙΝΑΛ σε αντιστοίχως υψηλό ποσοστό (10%-12%) και τουλάχιστον άλλο ένα κόμμα.
Το ΚΚΕ δεν παίζει. Ο Βελόπουλος δεν είναι υποψήφιος. Ο Βαρουφάκης κανείς δεν ξέρει αν θα ξαναμπεί στη Βουλή. Το κόμμα Κύρτσου είναι ακόμη στο παρολί. Δεν βλέπω και πολλούς υποψήφιους.
Συνεπώς το πρόβλημα δεν είναι αν ο Τσίπρας παρά τις διαβεβαιώσεις του αναζητήσει μια «κυβέρνηση ηττημένων». Αλλά αν οι «ηττημένοι» μαζέψουν όλοι μαζί 151 έδρες.
Αυτό φυσικά δεν εμποδίζει τον Τσίπρα να το έχει στο μυαλό του. Παρόλο που οι δημοσκοπήσεις και της τελευταίας εβδομάδας τον δίνουν 7-9 μονάδες πίσω από την πρώτη θέση.
Ακόμη κι αν πέσουν έξω όλες οι δημοσκοπήσεις του ντουνιά, ακόμα κι αν (λέμε τώρα…) πέσουν έξω όσο στην Κύπρο, η διαφορά θα πάει στις 5-6 μονάδες.
Και οι ηττημένοι θα παραμείνουν καθαρά ηττημένοι.
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι αν θα πέσουμε στα χέρια μιας «κυβέρνησης ηττημένων». Ή μιας «τερατογένεσης», που λέει κι ο Μητσοτάκης.
Αλλά αν θα αναλάβει να διαχειριστεί τη χώρα μια «κυβέρνηση ανικάνων». Αυτό θα κρίνει την ψήφο του κόσμου διότι αυτό αποστρέφεται ο κόσμος.
Οχι τους ηττημένους αλλά τους ανίκανους. Ακόμη και οι ηττημένοι είναι ηττημένοι επειδή συνήθως θεωρούνται ανίκανοι. Τόσο απλό.
Κακά τα ψέματα, οι εκλογές κρίνονται πάντα στην αίσθηση των πραγμάτων.
Ποιους δηλαδή εμπιστεύεται περισσότερο το εκλογικό σώμα να διοικήσουν το παρόν και το μέλλον του. Μπορεί να έχει δίκιο, μπορεί να έχει άδικο, αλλά αυτούς ψηφίζει κι αυτούς βγάζει στην κυβέρνηση.
Τα υπόλοιπα είναι για να τα κουβεντιάζουμε στα καφενεία.
