Η φρικτή υπόθεση της 12χρονης κοπέλας που βιαζόταν συστηματικά και ήταν το «αντικείμενο» των πιο διεστραμμένων σεξουαλικών ορέξεων μιας ολόκληρης ομάδας (ευυπόληπτων και θρησκευόμενων) πολιτών , διερευνάται πλέον από τη δικαστική εξουσία.
Και οι «άρρωστοι άνθρωποι» που δέχονταν να έλθουν σε σεξουαλική επαφή με ένα 12χρονο κορίτσι μας θυμίζουν αυτό που έλεγε ο μεγάλος συγγραφέας Άρθουρ Καίσλερ.
Δηλαδή, ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει δύο μέρη: Ένα μικρό μέρος που είναι ηθικό και ορθολογικό και ένα μεγάλο μέρος που είναι ζωώδες, διεκδικητικό και γεμάτο φονικά ένστικτα ( «Στάινερτ, Η βαρβαρότητα της άγνοιας»)
Αυτό ακριβώς το ζωώδες μέρος του ανθρώπινου εγκεφάλου το «είδαμε» και το βιώσαμε ανάγλυφα στην παραπάνω υπόθεση της άτυχης κοπέλας.
Ωστόσο, θα ήθελα να διατυπώσω ορισμένες παρατηρήσεις για το νομικό μέρος της υπόθεσης αυτής. Με αλλά λόγια:
Το έγκλημα για το οποίο κατηγορείται ο βασικός κατηγορούμενος (αλλά ενδεχόμενα και άλλοι που θα αποκαλυφθούν στην πορεία της δικαστικής διερεύνησης) είναι ο βιασμός ανηλίκου του άρθρου 336 του ΠΚ, που επαπειλείται με ισόβια κάθειρξη .
Αυτό σημαίνει, αν κάποιος ή κάποιοι καταδικασθούν σε ισόβια, ότι θα παραμείνουν στη φυλακή το ελάχιστο για 18 χρόνια (πριν αποκτήσουν το δικαίωμα για να ζητήσουν αποφυλάκιση, χωρίς να σημαίνει ότι το αίτημα τούτο θα γίνει υποχρεωτικά αποδεκτό από τους αρμόδιους δικαστές).
Επομένως, μαθηματικά τουλάχιστον, είναι σαφές ότι «τα ισόβια δεν είναι πραγματικά ισόβια» ( για να θυμηθούμε αυτό που έλεγε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πρεσβύτερος ).
Και το ερώτημα είναι το εξής: Θα μπορούσε να γίνει κάτι, ούτως ώστε η ποινή της ισόβιας κάθειρξης να σημαίνει πραγματικά μια ποινή , η οποία είναι στοιχειωδώς ανάλογη με τη βαρύτητα της αξιόποινης πράξης η οποία διαπράχθηκε;
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι ο Άγγλος Δικαστής έχει τη δυνατότητα σε ορισμένα φρικτά εγκλήματα να διατάσσει την έκτιση των ισοβίων μέσα στη φυλακή (πράγμα το οποίο σημαίνει ότι ο καταδικασθείς σε ισόβια δεν θα βγει ποτέ από τη φυλακή)!
Είναι ο θεσμός του Whole Life Order και μπορεί να ενεργοποιηθεί από τους δικαστές , όταν κάποιος δολοφονεί δύο ή περισσότερους ανθρώπους (τρομοκρατική επίθεση κλπ) ή όταν δολοφονείται ένα παιδί ή και σε άλλες περιπτώσεις κατά τις οποίες ορισμένα κακουργήματα διαπράττονται από ρατσιστικούς ή ιδεολογικούς λόγους.
Μια τέτοια έκτιση των ισοβίων μέσα στη φυλακή είχε επιβληθεί, όταν το 2016 είχε δολοφονηθεί μια Βρετανίδα βουλευτής κατά τη διάρκεια του δημοψηφίσματος για την έξοδο της Αγγλίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση!
Και το ερώτημα είναι, αν ένας τέτοιος θεσμός μπορεί να υιοθετηθεί και στην Ελλάδα.
Να το εξετάσουμε , αλλά φοβάμαι ότι η εφαρμογή ενός τέτοιου θεσμού θα ερχόταν σε πρόσκρουση με Διατάξεις της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την προστασία των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου ( όπως είχε κρίνει και το Ευρωπαικό Δικαστήριο στην υπόθεση Hutchinson εναντίον Ηνωμένου Βασιλείου το 2017).
Ενόψει όλων αυτών πιστεύω πραγματικά, ότι η καλύτερη λύση θα ήταν να αυξήσουμε νομοθετικά το ελάχιστο όριο παραμονής στη φυλακή , όταν επιβάλλεται η ποινή της ισόβιας κάθειρξης (και άρα να παραμένει κάποιος στη φυλακή το ελάχιστο για 30 χρόνια)!
Το συμπέρασμα; Η φρικτή υπόθεση με τη 12χρονη κοπέλα θα πρέπει να μας κάνει να σκεφθούμε ορισμένα πράγματα για το πώς πρέπει να εκτελούνται οι ποινές στην Ελλάδα!
Και υπό την έννοια αυτή πιστεύω ειλικρινά, ότι αν καταδικασθούν οι βιαστές της 12χρονης σε ισόβια , θα έπρεπε σύμφωνα με την πρόταση που κάνω να παραμείνουν υποχρεωτικά στη φυλακή το ελάχιστο για 30 χρόνια!
Και όχι το ελάχιστο για 18 χρόνια (όπως προβλέπει η σημερινή νομοθεσία)!
Γρηγόρης Καλφέλης – Καθηγητής Νομικής Σχολής του Α.Π.Θ. – kalfelis@law.auth.gr
