Ο πρόεδρος Πούτιν μπορεί να πέρασε μία πολύ δύσκολη άνοιξη αλλά το καλοκαίρι του είναι κάθε μέρα και πιο ευχάριστο. Έχει καταφέρει να στριμώξει τη Δύση καθιστώντας μπούμερανγκ τα εναντίον του μέτρα, έχει δημιουργήσει ένα ντόμινο οικονομικών κρίσεων στα κράτη της ευρωπαϊκής Ένωσης και τρώγοντας ατάραχα πρωθυπουργούς σαν αυγοτάραχο
(χαβιάρι, ελληνιστί: gauche caviar) εν τέλει αποδεικνύει πόσο άπληστο και επιθετικό είναι το ΝΑΤΟ και περιμένει τον στρατηγό Χειμώνα για τα περαιτέρω.
Από την άλλη πλευρά ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει ουσιαστικά τελειώσει και δεν μένει παρά να επισημοποιηθεί κάποτε το status quo που δημιούργησε η ρωσική εισβολή. Όμως όλην αυτή τη χαρά του Ρώσου δικτάτορα σκιάζει ένα απροσδόκητο γεγονός. Ένα χτύπημα κάτω απ’τη μέση:
Το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, λέει, μετά από σημερινή απόφαση της συγκλήτου του, λέει, της 26ης Ιουλίου 2022, λέει, αφήρεσε από τον Βλαντιμίρ Πούτιν τον τίτλο του επιτίμου διδάκτορος που το ΕΚΠΑ τού είχε απονείμει, λέει, πριν από μερικά χρόνια. Συγκεκριμένα το 2001 και από το τμήμα οικονομικών σπουδών. Τέτοια απροσδόκητη καταστροφή!
Συγχωρέστε μου το ίσως άκαιρο και οπωσδήποτε μαύρο χιούμορ αλλά όλα αυτά τα «λέει και ξελέει» από πλευράς ενός ανώτατου πνευματικού Ιδρύματος είναι υποκρισίες και ανοησίες. Αφήστε που αποκτούν τη συγκεκριμένη, κρίσιμη στιγμή της ευρωπαϊκής αναδίπλωσης και της ρωσικής, ενεργειακής αντεπίθεσης και μίαν πολιτική βαρύτητα αντιστρόφως ανάλογη προς το συμφέρον της χώρας μας. Αλλά και τις αρμοδιότητες ενός πανεπιστημίου .
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν καλώς ή κακώς είναι ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της Ρωσίας επί μίαν εικοσαετία και ο άνθρωπος που δημιούργησε μια καινούργια υπερδύναμη από τα συντρίμμια της πρώην σοβιετικής Ένωσης. Υπερδύναμη που την κυβερνά ο ίδιος με σιδηρά πυγμή πατάσσοντας κάθε αντιπολιτευτική αμφισβήτηση και εφαρμόζοντας μια κατ’ όνομα δημοκρατία. Κατ’ ουσίαν όμως ακολουθώντας τους αρχαίους, ολιγαρχικούς τρόπους της μητερούλας Ρωσίας. Από τους Ρομανώφ ως τον μεγάλο πατερούλη. Γνωστά πράγματα τοις πάσιν. Μόνο οι δικοί μας οι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι δεν ήξεραν και δεν γνώριζαν τίποτε για το παρελθόν αλλά και το παρόν του Βλαδίμηρου. Γι’ αυτό σας λέω: Υποκρισία!
Από την άλλη τα πανεπιστήμια μας δεν πρέπει και δεν δικαιούνται ν’ απονέμουν πνευματικούς τίτλους σε πολιτικά πρόσωπα τέτοιου μεγέθους που μάλιστα διαθέτουν παγκόσμια ισχύ κυρίως γιατί πρωτίστως τα ίδια αυτοεξευτελίζονται σαν τον Αρχοντοχωριάτη του Μολιέρου παίζοντας παιχνίδια εν ου παικτοίς και μάλιστα εκτός παιδαγωγικών αρμοδιοτήτων. Μία τέτοια μικρομέγαλη πράξη συνιστά – πώς να το πω κομψότερα; – απώλεια του ακαδημαϊκού μέτρου. Τουλάχιστον. Αφού όμως το ΕΚΠΑ το διέπραξε αναλαμβάνοντας τότε και τις ανάλογες ευθύνες, είναι τουλάχιστον αστείο τώρα να τα γυρίζει τούμπα υποστηρίζοντας το «είπα – ξείπα». «Ο Πούτιν δεν είναι διδάκτορας είναι δικτάτορας»! Καλέ τί μας λες!
Μια τέτοια πράξη θεωρώ ότι είναι ήκιστα ακαδημαϊκή και τα μάλα υποκριτική. Αφήστε που αποκτά και δυσανάλογα βαρύ πολιτικό – διπλωματικό εκτόπισμα για τη χώρα μας σε μία στιγμή πού οι σχέσεις της Αθήνας με τη Μόσχα βρίσκονται υπό το μηδέν. Κι αυτό δεν είναι διόλου ευχάριστο. Με τον Ερντογάν από την άλλη πλευρά να έχει καταστεί de jure ρυθμιστής της ρωσο-ουκρανικής κρίσης και να «κάνει παιχνίδι» μέσα από διεθνείς συναντήσεις στην Κωνσταντινούπολη. Αυτό θέλουμε; Είμαστε σε θέση, έχουμε τη γνώση και κυρίως διαθέτουμε το κύρος να παίξουμε ένα τέτοιο πολιτικό σκάκι;
Αν λοιπόν σώνει και καλά το ΕΚΠΑ πρέπει να πάρει θέση για τον Πούτιν και την εισβολή στην Ουκρανία, τότε ας ομολογήσει εντίμως το mea culpa και ας παραιτηθούν τα μέλη της συγκλήτου διαμαρτυρόμενα. Ή, ας παραιτηθούν από τα ακαδημαϊκά τους αξιώματα τα μέλη εκείνης της συγκλήτου με τους εισηγητές της που υπερψήφισαν την αναγόρευση. Αυτό θα ήταν μία γενναία πράξη με παιδαγωγική διάσταση. Αφήστε που θα αποκαθιστούσε το ούτως ή άλλως τρωθέν κύρος του πανεπιστημίου μας. Όμως τώρα;
