Δεν έχει περάσει πολύς χρόνος από τότε. Μέχρι και την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα το Κέντρο έκανε σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά και σε κάθε γωνιά της Δύσης, επιδείξεις κυριαρχίας. Αλλού πιο γρήγορα και αλλού πιο αργά ή ακόμη και πιο οδυνηρά, ο μεταπολεμικός κόσμος της πολιτικής χωρίστηκε σε κεντροδεξιά και κεντροαριστερά σχήματα που εναλλάσσονταν περιοδικά στην εξουσία. Ανθρωποι του Κέντρου αποδείχθηκαν ακόμη και πολιτικές φιγούρες που έφεραν ριζοσπαστικά διαπιστευτήρια, όπως ο Φρανσουά Μιτεράν στη Γαλλία, ο Ανδρέας Παπανδρέου στην Ελλάδα και οι Πράσινοι του Γιόσκα Φίσερ στη Γερμανία.
Αλλά το Κέντρο δεν κάνει επιδείξεις κυριαρχίας πια. Από την παγκόσμια οικονομική κρίση που προκάλεσε η κατάρρευση της Lehman Brothers και μετά, το Κέντρο δίνει εξετάσεις αντοχής σχεδόν σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Οι δυνάμεις της μετριοπάθειας, είτε στις πιο συντηρητικές είτε στις πιο μεταρρυθμιστικές τους εκδοχές, δοκιμάζονται από τις δυνάμεις του λαϊκισμού. Στην Ιταλία, στην Ελλάδα και στη Γαλλία σχεδόν κατέρρευσαν προτού καταφέρουν να σταθούν ξανά στα πόδια τους. Στάθηκαν ξανά στα πόδια τους και στις Ηνωμένες Πολιτείες – προηγουμένως όμως είχαν ηττηθεί από κάποιον σαν τον Ντόναλντ Τραμπ. Ακόμη και στη Βρετανία του άλλοτε πανίσχυρου διπολισμού, οι πόλοι έφτασαν να εκπροσωπηθούν από πρόσωπα που άλλοτε θα εξορίζονταν από τη δημόσια σφαίρα ως πολιτικοί τσαρλατάνοι – είναι η περίπτωση του Μπόρις Τζόνσον.
Τα τεστ αντοχής συνεχίζονται. Για να κυβερνήσει στην Ιταλία, το Δημοκρατικό Κόμμα αναγκάστηκε να συνεργαστεί πρώτα με το αντισυστημικό Κίνημα των 5 Αστέρων του Μπέπε Γκρίλο και στη συνέχεια με τη ακροδεξιά Λέγκα του Βορρά του Ματέο Σαλβίνι. Και τα δύο κόμματα, του Γκρίλο και του Σαλβίνι, μετακινήθηκαν προς το Κέντρο ως κυβερνητικοί εταίροι. Η μετατόπισή τους όμως σήμανε και την εκλογική τους καθίζηση με την παράλληλη ενίσχυση της Ακρας Δεξιάς της Τζόρτζια Μελόνι. Κάτι που σημαίνει πως, όποια μορφή και να πάρει, η διαιρετική τομή στο εκλογικό σώμα παραμένει βαθιά. Το Κέντρο δεν είναι πια ένα αλλά μόνο. Και πιέζεται από τον ακραίο λαϊκισμό, είτε αυτός παρεισφρέει στα παραδοσιακά κόμματα όπως συνέβη με τον Τραμπ στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Τζόνσον στη Βρετανία, είτε εκβάλλει σε νέους σχηματισμούς.
Το Κέντρο υποβάλλεται σε ακόμη ένα τεστ αντοχής – αυτή τη φορά στη Γαλλία. Ο προχθεσινός β’ γύρος των βουλευτικών εκλογών δεν είναι ακόμη μία δοκιμασία για τον Μακρόν ή τουλάχιστον δεν είναι μόνο γι’ αυτόν. Είναι για τον ευρύτερο χώρο που κυριάρχησε επί δεκαετίες στην 5η Γαλλική Δημοκρατία και σήμερα βρίσκει απέναντί του όχι μόνο την Ακρα Δεξιά της Λεπέν, αλλά και μια λαϊκιστική Αριστερά που, καταφέρνοντας να εκπροσωπήσει το ρεύμα της κοινωνικής δυσαρέσκειας, απέσπασε από το Κέντρο τις άλλοτε κραταιές του δυνάμεις όπως είναι οι Σοσιαλιστές, αλλά και νεοφυείς όπως οι Πράσινοι.
Οι γαλλικές εκλογές, από αυτή την άποψη, επιβεβαιώνουν την αφόρητη μοναξιά του Κέντρου. Στη Γαλλία, που ψήφισε προχθές, το Κέντρο έχει χάσει ακόμη και τους παλιούς του συντρόφους.
