O Blogger (είναι εκείνη η εφαρμογή της Google όπου ανεβάζουμε τα Blogs) ήδη εδώ και τέσσερις εβδομάδες μου είχε επισημάνει ότι έγραφα το χιλιοστό μου κείμενο.
Χίλια blogs! Αυτό λοιπόν είναι το χιλιοστό πέμπτο. Σύνολο με όλα τα άλλα; Καλό θα είναι να μην αρχίσω τις προσθέσεις. Στη «Lifo» έγραφα επί επτά χρόνια ένα κείμενο την εβδομάδα. 52Χ7 μας κάνει 364. Στα «Επίκαιρα», στο παλιό «Βήμα», στους «4Τ», στο «RAM», στο Protagon, πόσα; Εγραφα κάποτε και στο «Status», στην «Καθημερινή» (δύο ξεχωριστές χρονιές), στο «Εθνος» άλλες δύο. Κουράστηκα να μετράω. Και το blog, από το 2005, συνέχεια. Μόνο τα τελευταία πέντε χρόνια συγχωνεύθηκε με το «Βήμα».
Κουράστηκα να γράφω. Αν ήμουν επαγγελματίας δημοσιογράφος, μέλος της ΕΣΗΕΑ (δεν έγινα δεκτός όταν έκανα αίτηση, γιατί ήμουν ήδη 41 ετών – έναν χρόνο μεγαλύτερος από το όριο – και οι δημοσιεύσεις μου πριν δεν μετρούσαν), θα είχα πάρει σύνταξη από καιρό.
Γιατί, μπορεί να ρωτήσει κάποιος, τόσες αλλαγές σε τίτλους και εργοδότες; Πολύ απλό. Στη σταδιοδρομία μου κατάφερα να γίνω πρωταθλητής παραιτήσεων. Αν διαβάσετε την αυτοβιογραφία μου («Οι Δρόμοι μου») θα μετρήσετε 11. Δεν έκανα καμία παραχώρηση. Εγραφα πάντα αυτά που σκεπτόμουν. Ή έφευγα.
Το χαριτωμένο συμβάν στη ζωή μου ήταν οι διευθυντές εφημερίδων που με παρακαλούσαν να συνεργαστώ μαζί τους ακριβώς λόγω της ιδιότητάς μου να κολυμπάω αντίθετα στο ρεύμα και να σοκάρω τους αναγνώστες. «Θέλω να τους ταράξεις και να τους ξυπνήσεις» μου έλεγε, μακαρίτης τώρα, διευθυντής. Οταν όμως έγινε αυτό, έγραψε ο ίδιος ένα σχεδόν ολοσέλιδο κείμενο… εναντίον μου, εξαναγκάζοντάς με σε άλλη μία παραίτηση. Μοναδικό: διευθυντής εναντίον του αρθρογράφου του! Και να σκεφθεί κανείς ότι είχε λάβει τη συνεργασία μου μία εβδομάδα πριν. Είχε όλο τον χρόνο να μου δηλώσει τη διαφωνία του. Αλλά, από ό,τι έμαθα μετά, ο ίδιος συμφωνούσε απόλυτα μαζί μου. Επενέβη όμως η πολύ συντηρητική ιδιοκτησία και τον υποχρέωσε να πράξει ό,τι έπραξε.
Είναι επίσης ενδιαφέρον ότι οι τηλεοπτικές μου εκπομπές («Διάλογοι» 1987 και «Περιπέτειες ιδεών» 1993) «κόπηκαν» και οι δύο από την κρατική τηλεόραση, η μία επί ΠαΣοΚ και η δεύτερη επί ΝΔ. Δεν με απέλυσαν. Αλλά ξαφνικά άλλαξαν τους όρους (και τις ώρες), έτσι που πάλι αναγκάστηκα να παραιτηθώ. (Μονότονο.) Σήμερα βέβαια θεωρούνται «κλασικές» και προβάλλονται από τα αρχεία της ΕΡΤ. Οι άνθρωποι που είχαν εμφανιστεί σε αυτές τις εκπομπές δεν είχαν ξαναβγεί στην τηλεόραση – ούτε βγήκαν μετά.
Φέτος πάντως σκέπτομαι να κάνω κάτι πρωτότυπο. Να πάω διακοπές. Σαράντα χρόνια τις δικαιούμαι. Βέβαια και πριν τις έπαιρνα, αλλά η στήλη συνεχιζόταν. Είχαν έρθει πια τα χρόνια του Ιντερνέτ και έγραφα από παντού – την πλαζ ή το βουνό. (Πιθανόν το ίδιο να γίνει και τώρα.)
Αν κάποιος νοσταλγήσει να διαβάσει κείμενά μου στην απουσία μου, δεν έχει παρά να επισκεφθεί το δικτυακό μου σπίτι: www.ndimou.gr. Εκεί θα βρει και blogs και χρονογραφήματα και επιφυλλίδες – ακόμα και 4 ολόκληρα βιβλία. Από τα 68 μου που έχουν κυκλοφορήσει.
Και πάντα κάποιο βιβλιοπωλείο θα έχει ένα τουλάχιστον βιβλίο μου. Π.χ. τη «Δυστυχία του να είσαι Ελληνας» που έχει ανατυπωθεί 40 φορές και μεταφραστεί σε 10 γλώσσες. ‘Η το αγαπημένο μου «Βιβλίο των Γάτων».
Πριν αποχαιρετήσω οριστικά (;) τον κόσμο των βιβλίων, έγραψα και το τελευταίο μου, δοξάζοντας τον έρωτα, που με συνοδεύει ολόκληρη ζωή. Θα κυκλοφορήσει μέσα στον Ιούνιο. Είναι πολύ μικρό – μην τρομάζετε.
Διαβάζεται σε ένα απόγευμα – αλλά περιλαμβάνει βίον ανθόσπαρτον.
