Νίκος Δήμου

Μέχρι τις 27 Νοεμβρίου 2022 η στήλη που από τον Σεπτέμβριο 2017 κρατούσα στο «Βήμα» έφερε έναν βαρύ υπέρτιτλο: ΤΟ ΒLOG ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΥ. Δικαίως, γιατί ήταν Blog. (Για τους μη αγγλομαθείς έτσι ονομάζεται κάθε ημερολόγιο.) Στο Διαδίκτυο υπάρχουν χιλιάδες μπλογκ που είτε αποτελούν προσωπικές εξομολογήσεις είτε ασχολούνται με κάποιο θέμα: από τη μόδα, τα […]

ήμερα που με διαβάζετε είναι (όπως γράφει το ημερολόγιο) το ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ! Που σημαίνει πως γράφω το 44ο ή 45ο πασχαλινό μου χρονογράφημα. Το οποίον δύσκολο είναι να διαφέρει από τα άλλα. Ομως αυτή τη φορά θα το γράψω αλλιώς. ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΣ ΠΟΛΛΑ! Χριστός Ανέστη! Φάγατε χθες μαγειρίτσα; Και σήμερα ψήνετε αρνί. Χαράματα σηκωθήκατε για […]

ο περιοδικό «RAM», το οποίο ξεκίνησε στο τέλος του 20ού αιώνα σαν κοινή έκδοση των Τεχνικών Εκδόσεων (Κώστας Καββαθάς) και ΔΟΛ (Χρήστος Λαμπράκης) και συνέχισε μόνο ως έκδοση του ΔΟΛ, είχε σαν βασικό θέμα του την επιστήμη και ιδιαίτερα την πληροφορική. Διευθυντής ήταν ο Θόδωρος Σπίνουλας και ένας από τους αρθρογράφους του, εγώ. Του χρωστάμε […]

πούδασα Φιλοσοφία στη Γερμανία. Ηδη από τον δεύτερο χρόνο ξεχώρισα έναν καθηγητή για την κομψότητα, ποιότητα και την ακρίβεια της σκέψης του. Ρωτώντας για αυτόν έμαθα πως είχε χάσει τη θέση του στο πανεπιστήμιο και είχε περάσει οκτώ χρόνια σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως επειδή είχε δημοσιεύσει άρθρα που έκαναν φαινομενικά ήπια αλλά αυστηρή κριτική στον εθνικοσοσιαλισμό. […]

Μας τελειώνει ο Μάρτιος. Φέτος κόντεψε πραγματικά να μας τελειώσει. Με τις τιμές των θερμαντικών που δεν θέρμαιναν Με τα κοφίνια του σούπερ μάρκετ που τελείωναν γρήγορα. Ολα αυτά επειδή ο Πούτιν Θέλησε να καταπιεί την Ουκρανία Του στάθηκε στον λαιμό… Νόμιζα πως οι άνθρωποι είχαν κάνει αρκετούς πολέμους Τον περασμένο αιώνα Χάνοντας εκατομμύρια ψυχές. […]

Κάτι που ελάχιστοι ξέρουν για μένα είναι ότι στο βάθος του νου μου, τις περισσότερες ώρες της ημέρας – αλλά συχνά και της νύχτας – ξετυλίγεται μία μαγνητοταινία χωρίς τέλος και αναπαράγει κάποιο μουσικό κομμάτι. Η μόνη περίπτωση που δεν ακούγεται αυτή η μουσική είναι όταν γράφω και όταν συζητάω. Επίσης δε, αν ακούγονται από έξω κάποιοι […]

Το πρώτο αυτοκίνητό μου ήταν μικρό και κόκκινο. Το κράτησα πάνω από δύο χρόνια και γυρίσαμε τη μισή Ελλάδα. Μάλιστα φτάσαμε κι ως την Κρήτη. Δεν σας κάνει εντύπωση; Σκεφτείτε ότι τότε δεν υπήρχαν φέριμποτ. Ούτε ενοικιάσεις αυτοκινήτων. Ο μόνος τρόπος να εξερευνήσεις την Κρήτη με το αυτοκίνητό σου ήταν να το φορτώσεις με βίντσι […]

ταν μία ζεστή μέρα του Σεπτέμβρη 1987. Μερικές εβδομάδες πριν είχα αναγκασθεί να παραιτηθώ από «Το Βήμα», μετά από μία δυσάρεστη σύγκρουση με τον τότε διευθυντή Σταύρο Ψυχάρη. Περπατούσα στην οδό Σταδίου όταν με σταμάτησε ένας καλοντυμένος κύριος, γύρω στα πενήντα. – Συγγνώμη, δεν είστε ο κύριος Δήμου; – Μάλιστα, απάντησα. – Γιατί δεν γράφετε […]

ο μόνο μέρος του κόσμου όπου μπορεί κανείς να μη φοβάται τους σεισμούς, είναι το κέντρο του Τόκιο. Μήπως επειδή δεν είναι σεισμογενής περιοχή; Οχι. Είναι από τις πιο σεισμογενείς στον κόσμο. Μου έχουν διηγηθεί ιστορίες απείρου κάλλους. Σύσκεψη εργασίας στο 85ο πάτωμα – παρόντες 7 Ιάπωνες και ένας Ελλην. Ξαφνικά ο ουρανοξύστης αρχίζει να ταλαντεύεται […]

φυγε από τη ζωή ο τελευταίος από την πρώτη γενιά των ελλήνων βιομηχάνων. Δεν νομίζω πως υπάρχει Ελληνας που να αγνοεί το όνομά του και να μη χρησιμοποίησε κάποτε προϊόν του. Απόστολος Πίτσος, ετών 105. Μετά την πώληση της εταιρείας του σε μεγάλο πολυεθνικό συγκρότημα, το όνομα αυτό διαδόθηκε – μαζί με τα προϊόντα του – και […]

έρω πως είναι Χριστούγεννα και θα έπρεπε να γράψω γι’ αυτά αλλά επειδή θα γράψουν όλοι οι άλλοι, λέω να μην το κάνω. Στη ζωή μου έκανα συχνά το «αντίθετο» από το αναμενόμενο και μου βγήκε σε καλό. 1940. Ελαβα για δώρο μία μπάλα ποδοσφαίρου. Μην νομίζετε πως είχε τις ραφές και τα σχέδια των […]

Μνήμη Χρήστου Λαμπράκη   ε τον Χρήστο Λαμπράκη μας ένωναν δύο πράγματα: οι γάτες και η κλασική μουσική. Πόσο λυπάμαι που δεν σκέφθηκα να τον φωτογραφίσω στο σπίτι μου, κάτω από το μεγάλο τραπέζι της τραπεζαρίας, να μπουσουλάει με τα τέσσερα προκειμένου να παίξει με τη γάτα Κούκη. Ηταν η εποχή που χτιζόταν το Μέγαρο […]