Σχεδόν έξι μήνες μετά την εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη στην ηγεσία του ΠαΣοΚ, οι δύο κυρίαρχοι του πολιτικού μας συστήματος βασανίζονται με το ερώτημα τι είναι πάλι αυτό το φρούτο που μας προέκυψε τώρα, στα καλά καθούμενα. Για μια δεκαετία, μονοπωλούν την εξουσία και τώρα αυτό αμφισβητείται στο «πεδίο».
Ο «μικρός» είναι εμφανές ότι τους χαλάει επί του παρόντος τους σχεδιασμούς, για το πώς θα μπορούσε να εξελιχθεί στα επόμενα χρόνια η διελκυστίνδα για τη νομή της εξουσίας και ό,τι αυτή συνεπάγεται – εκτός από αυτή καθαυτή τη διαχείρισή της.
Αρνείται, άκουσον άκουσον, να υπακούσει στο κάλεσμά τους, μια παραλλαγή του μύθου του Οδυσσέα με τις Σειρήνες, καθώς δεμένος στο κατάρτι, δεν δηλώνει πρόθυμος να πει το ανακουφιστικό «ναι» σε μια κυβέρνηση υπό κάποιον από τους δύο μονομάχους. Στην αρχή πίστευαν ότι έχει να κάνει με ένα είδος παζαριού – ότι όλα είναι θέμα αριθμού και μεγέθους κοκάλων που θα του πετάξουν.
Οταν γρήγορα κατάλαβαν ότι ο «μικρός» λέει συνειδητά όχι στις έως και… άσεμνες προτάσεις συνεργασίας, άρχισαν να τον πυροβολούν από παντού. Ο Ανδρουλάκης δεν είναι αρκετά αριστερός. Ο Ανδρουλάκης δεν είναι αρκετά δημοκρατικός. Ο Ανδρουλάκης θα χάσει την ευκαιρία να μετάσχει σε μια κυβερνητική λύση, διότι οδηγεί τη χώρα στην ακυβερνησία. Ο Ανδρουλάκης στηρίζει τη Δεξιά. Οχι, ο Ανδρουλάκης στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Ανδρουλάκης δεν καταγγέλλει τον Λοβέρδο, επειδή ένα έγγραφο του FBI έχει παραποιηθεί, άρα γύρευε από πού τον κρατάει η διαπλοκή. Ο Ανδρουλάκης έχει χρέη, έχει σκελετούς στην ντουλάπα του, έχει θολές θέσεις γιατί σκόπιμα αποκρύπτει τις πραγματικές του προθέσεις, γενικά ο Ανδρουλάκης είναι ένας αναλώσιμος αρχηγός. Ενας ακόμη αρχηγός του ΠαΣοΚ που δεν θα τα καταφέρει να δώσει αίγλη στο ιστορικό κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου.
Είναι καταπληκτική, ως φαινόμενο, η ομοβροντία των επιθέσεων που εξαπολύουν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ κατά του αρχηγού του ΠαΣοΚ, αλλά είναι απολύτως κατανοητή. Με την αυτοδυναμία και για τον έναν και για τον άλλον να έχει πάει ήδη περίπατο, και με τις δημοσκοπήσεις να καταγράφουν μια σταθερά ανοδική τάση για το Κίνημα Αλλαγής, οι αντίπαλοί του καταφεύγουν στο έσχατο όπλο που μπορούν να χρησιμοποιήσουν: στην πολιτική απαξίωσή του.
Πιστεύουν ότι με τον τρόπο αυτόν θα καταφέρουν να απομειώσουν την ένταση του επαναπατρισμού των πρώην ψηφοφόρων του ΠαΣοΚ που μοιράστηκαν στις τελευταίες εκλογές μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Οτι θα την ανακόψουν. Ή έστω θα την αναστείλουν.
Προσωπικά είμαι βέβαιος ότι όσο πλησιάζουμε στις εκλογές, οι επιθέσεις αυτές όχι μόνο θα πυκνώσουν, αλλά θα προσλάβουν εντονότερα χαρακτηριστικά. Ενδεχομένως θα μετεξελιχθούν και «ποιοτικά», επιχειρώντας να πλήξουν τον νέο ηγέτη της Κεντροαριστεράς στον πυρήνα της πολιτικής του παρουσίας. Για τους δύο, για διαφορετικούς αλλά και τόσο όμοιους στη στόχευσή τους λόγους, ο Νίκος Ανδρουλάκης συνιστά ένα σοβαρό εμπόδιο για την επίτευξη των στόχων τους. Είναι ο αστάθμητος παράγοντας που μπορεί να ανατρέψει τη δομή του σημερινού πολιτικού κατεστημένου. Δεν έχει εξαρτήσεις, δεν διαθέτει διασυνδέσεις με τη διαπλοκή, δεν τον ελέγχει κανείς, και το σημαντικότερο, έναντι των άλλων δύο, δεν έχει παρελθόν στη διακυβέρνηση της χώρας. Οι δύο δοκιμάστηκαν ήδη, και τα αποτελέσματα της δοκιμής είναι γνωστά στον καθένα. Η δική του πρόταση, όχι. Και αυτός είναι ο πιο σοβαρός κίνδυνος που καλούνται να διαχειριστούν. Μέχρι τώρα, όλα τους πήγαιναν πρίμα. Δίπολο στην πολιτική σκηνή, εναλλαγή στην εξουσία. Το τέλος αυτής της κατάστασης είναι που τους τρομάζει. Ηθελαν έναν αρχηγό στο ΠαΣοΚ στα μέτρα τους. Δεν τους βγήκε, και ψάχνονται. Αυτό είναι όλο…
