Ηρθε λοιπόν ο Ιούνιος και το μέγα πρόβλημα κάθε οικογένειας (αλλά και πολλών μοναχικών ανθρώπων) είναι οι διακοπές.
Τώρα δεν έχουμε ούτε πανδημία (ξου-ξου, ξορκισμένη να είναι!) ούτε άλλον λόγο να μην πάμε.
Αμέσως όμως εμφανίζονται άλλοι λόγοι:
α) Ο Ερντογάν (κάτι έχει αυτός εναντίον των διακοπών μας γιατί συνήθως θυμάται τη «Γαλάζια Πατρίδα και άλλα παραμύθια», στις αρχές Ιουνίου).
β) Ο πληθωρισμός (φέτος είναι άγριος…).
γ) Ο τουρισμός (των ξένων – αλλά και των δικών μας) που κλείνει τις θέσεις και ανεβάζει τις τιμές.
Ξαφνικά διαπιστώνεις ότι στα δέκα μέρη που είχες καταγράψει στον κατάλογό σου και τα δέκα είναι ήδη κλεισμένα. Πού να πας τώρα; Στην τύχη;
Προσωπικά γράφω αυτό το κείμενο από καθήκον. Κάθε αξιοπρεπής χρονογράφος στις αρχές Ιουνίου πρέπει να θίξει αυτό το θέμα. Είναι στα καθήκοντά του όπως οι εθνικές εορτές, επέτειοι, κ.λπ.
Ποσώς με ενδιαφέρει προσωπικά αυτό το πρόβλημα. Εδώ και χρόνια δεν πάω διακοπές (δηλαδή τις κλασικές) και άρα δεν με απασχολεί.
Ξέρω όμως πως απασχολεί τους αναγνώστες.
Προσωπικά τις ωραιότερες διακοπές μου τις έκανα πριν πολλά χρόνια και αν θέλετε μία ωραία συνταγή, σας τη δίνω.
Τίτλος: «Διακοπές, χωρίς πρόγραμμα, στην Ευρώπη με αυτοκίνητο».
Ξεκινάς ένα βράδυ από την Πάτρα και περνάς απέναντι. Μπρίντιζι ή Ανκόνα. Και μετά «αλητεύεις». Αρχίζεις την εξερεύνηση της Ιταλίας, της Γαλλίας, της Αυστρίας και όποιας άλλης χώρας βρεθεί στον δρόμο σου. Εφτασα μέχρι Αγγλία, Δανία, Φινλανδία, Ισπανία. Αποφεύγεις τις μεγάλες πόλεις (εκτός αν υπάρχει λόγος). Εξω από αυτές θα βρεις πάντα ένα μικρό πανδοχείο ή ξενοδοχείο σε ωραίο τοπίο που θα σου δώσει ένα συμπαθητικό και φτηνό δωμάτιο. Εξερευνάς τη γύρω περιοχή, είτε είναι οι Δολομίτες είτε η Προβηγκία. Συναντάς συνήθως συμπαθητικούς και εξυπηρετικούς ανθρώπους που σε βοηθούν στην εξερεύνησή σου. Μερικοί από αυτούς μπορεί αργότερα να γίνουν φίλοι σου.
Αυτές τις διακοπές έκανα επί δέκα χρόνια – μετά το 1968. Ηταν και ένας τρόπος να αναπνέεις καθαρό αέρα και όχι τον μολυσμένο της δικτατορίας. Κάθε Ιούλιο έκλεινα την εταιρεία για έναν μήνα (αυτό θέλει καλό προγραμματισμό) και χανόμουν στην Ευρώπη.
Προϋποθέσεις για να πετύχουν οι διακοπές αυτού του τύπου. Α) γνώσεις ξένων γλωσσών, έστω μία – δηλαδή Αγγλικά. Β) Προμήθεια ενός ταξιδιωτικού οδηγού που θα εξηγούσε τα ενδιαφέροντα και αξιοθέατα της περιοχής (έχω ακόμα ένα ολόκληρο ράφι βιβλιοθήκης γεμάτο με οδηγούς Michelin – είναι οι καλύτεροι και κυκλοφορούν ανανεωμένοι κάθε τόσο σε διάφορες γλώσσες). Συνιστώ η ανάγνωση να αρχίζει μερικές εβδομάδες πριν – και όχι να τον φυλλομετρούμε μόλις φτάσουμε μπροστά στο αξιοθέατο. Αλλωστε οι οδηγοί αυτοί στην αρχή τους έχουν μία σύντομη ιστορία της περιοχής και πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία για να καταλάβεις τις συνήθειες και τα ήθη του τόπου.
Από εκεί και πέρα η γοητεία μιας τέτοιας περιήγησης είναι οι εκπλήξεις και οι ανατροπές. Γι’ αλλού ξεκινάς και αλλού φτάνεις. Μόλις ένιωθα πως είχαμε χαθεί φώναζα δυνατά: «Περιπέτεια! Περιήγηση!». Και ξεκινούσαμε να βρούμε το πρωτότυπο, το διαφορετικό και το παράξενο.
Μία δεκαετία περίπου κράτησαν αυτού του είδους οι διακοπές μου. Και άφησαν μεγάλο πλούτο στην καρδιά μου. Ετσι ανακάλυψα τα σοκάκια του Σόχο στο Λονδίνο, την υπέροχη Βρετάνη, τα παλαιοπωλεία στα γεφύρια του Αρνο, στη Φλωρεντία, το Δάσος του Μέλανος Δρυμού, την Αλάμπρα και εκατό άλλα πράγματα που ο συνήθης τουρίστας δεν τα υποψιάζεται καν. Τι άλλο;
Αν προσθέσουμε και τα δεκάδες ταξίδια που έκανα τον καιρό που έγραφα στους «4Τροχούς» για να οδηγήσω νέα μοντέλα αυτοκινήτων και να γράψω γι’ αυτά στο περιοδικό. Κρατούσαν συνήθως 4-5 μέρες, με έξοδα της εταιρείας και ήταν μικρές διακοπές.
Και τώρα μου προτείνετε να πάω να βολευτώ σε μία ξαπλώστρα, να κοιτάζω τη θάλασσα και τα παλικάρια που παίζουνε ρακέτες. Ε! δεν μου λέει τίποτα! Για εξερευνήσεις και περιπέτειες δεν έχω πια δυνάμεις. Κανένα κυκλαδονήσι – ίσως…
