Τελικά μόνο τη φύση μπορείς να εμπιστεύεσαι σε αυτή τη χώρα – κι αυτήν, όχι πάντα. Δεν θα ξεχάσω τον φετινό Μάρτιο. Η θερμοκρασία στο υπνοδωμάτιο σπάνια περνούσε τους 16 βαθμούς, ενώ τόσα χρόνια κυμαινόταν από 18 σε 20.
Οι μισοί κάτοικοι της πολυκατοικίας είχαν επαναστατήσει (ιδιαίτερα οι ηλικίες άνω των 60). Μέχρι που τους ήρθε ο πρώτος «πολεμικός» λογαριασμός και επιτέλους κατάλαβαν στην πράξη όσα διάβαζαν μέχρι τότε στις εφημερίδες.
Ξαφνικά θυμήθηκαν την εποχή πριν από το αέριο, που οι λογαριασμοί κοινοχρήστων ήταν διπλάσιοι.
Ομως εκεί που ανακουφιστήκαμε ήρθε ο πόλεμος… Και τα τιμωρητικά μέτρα εναντίον της Ρωσίας που – προς το παρόν – τιμώρησαν… εμάς.
Θυμάμαι μία φορά που ένας πελάτης μου (ήμουν ακόμα στη διαφήμιση) μου ζήτησε να του βρω έναν υπάλληλο για σημαντική θέση εξωτερικών πληρωμών στο λογιστήριο. Επρεπε να μπορεί να συμβιβάσει δύσκολα ποσά. Στα βιογραφικά που έφτασαν στα χέρια μου ξεχώρισα ένα. Ο υποψήφιος είχε κάνει καλές σπουδές και είχε αρκετά προσόντα. Ανάμεσα σε αυτά είχε γράψει: «14 χρόνια διαχειριστής σε πολυκατοικία τριάντα διαμερισμάτων». Τον πρότεινα, προσελήφθη και ανεδείχθη σε «αστέρι» στις διαπραγματεύσεις.
Ελπίζω να τελειώσει σύντομα αυτός ο βάρβαρος πόλεμος (όλη η βαρβαρότητα από την πλευρά τού αδικαιολόγητα επιτιθέμενου) και να ομαλοποιηθεί η αγορά. Αλλιώς, βλέπω τους διαχειριστές πολυκατοικιών να συνδικαλίζονται και να κηρύσσουν το επάγγελμά τους υπό διωγμόν. Θα μου πείτε ότι η διαχείριση πολυκατοικιών δεν είναι επάγγελμα. Πράγματι, δεν ήταν, μέχρι πρότινος. Ηταν μία πρόσθετη απασχόληση (αγγαρεία) του πιο… ενδοτικού από τους ιδιοκτήτες. (Ελα, βρε Γιάννη – καιρός να αναλάβεις κι εσύ!)
Αλλά με τις σημερινές συνθήκες κοντεύει να γίνει. Οπως έχει προβιβασθεί σε επαγγελματικό κλάδο και η διαχείριση των κοινοχρήστων. Και αλίμονο σε όποιον την αναλάβει. Θα πρέπει να συμβιβάσει τη γλισχρότατη σύνταξη της χήρας με τα υπερκέρδη του μεγαλέμπορου.
Ευτυχώς λοιπόν που η φύση θυμήθηκε ότι το τέλος Μαΐου είναι αρχή καλοκαιριού και μας πέταξε κάτι τριαντάρια. Οι διαχειριστές ανακουφίστηκαν και ετοιμάστηκαν να πάνε διακοπές. Να χαλαρώσουν λιγάκι. Να κάνουν κανένα μπάνιο!
Αλίμονό τους. Τον πόλεμο δεν τον βλέπω να τελειώνει γρήγορα. Αυτοί οι Ουκρανοί αποδείχθηκαν πολύ σκληροτράχηλοι πολεμιστές. Μου θυμίζουν το δικό μας Αλβανικό Επος. Η μικρή Ελλάδα εναντίον της μεγάλης και υπερεξοπλισμένης Ιταλίας. Δικές μας η κάθε νίκη, η μία κατάκτηση μετά την άλλη. Κρίμα που ο Πούτιν είναι δισύλλαβος. Αλλιώς θα μπορούσαμε να τους δανείσουμε τα τραγούδια του ’40. («Κορόιδο Μουσολίνι», κ.λπ.)
Αντε λοιπόν Ρωμιοί, διαχειριστές και διαχειριζόμενοι – απολαύστε «τα μπάνια του λαού». (Πού ‘σαι Ανδρέα;) Το φθινόπωρο μας περιμένει. Τουλάχιστον, ας ευχηθούμε, ειρηνικό.
