Πόσος είναι ο δρόμος από το αμερικανικό Κογκρέσο ως στις ελληνικές κάλπες; Η απόσταση θα μπορούσε να είναι ακόμη και ελάχιστη. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν ταξίδεψε μόνο δύο φορές στις ΗΠΑ μέσα σε ελάχιστες ημέρες. Αλλά τουλάχιστον το ένα από τα δύο του ταξίδια απέδωσε και σε δημοσκοπική υπεραξία. Το «έξω πάμε καλά» απέκτησε μια εσωτερική παράμετρο: Μέσα πηγαίνουμε καλύτερα απ’ ό,τι πηγαίναμε. Ο Μητσοτάκης, επομένως, θα πήγαινε στις εκλογές με ανανεωμένο το πολιτικό του κεφάλαιο. Κάθε Κυριακή από τις επόμενες δεν θα ήταν απλώς Κυριακή εκλογών, αλλά Κυριακή βέβαιης επικράτησης με μια διαφορά που, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, θα αποτύπωνε ξανά τους συσχετισμούς του 2019. Εκλογές σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Το γεγονός όμως πως η απόσταση διανύεται γρήγορα, δεν σημαίνει πως διανύεται κι εύκολα. Ο δρόμος δεν είναι λείος. Τα γεγονότα είναι εξόχως πυκνά. Κι όσο αυξάνεται η πυκνότητα των γεγονότων, τόσο μειώνεται η προβλεψιμότητά τους. Τα γεγονότα, με άλλα λόγια, δεν ήταν απρόβλεπτα μόνο για τον Χάρολντ Μακ Μίλαν, τον βρετανό πρωθυπουργό που είχε πει πως ήταν το μοναδικό πράγμα που φοβόταν. Είναι απρόβλεπτα και για κάθε έλληνα πρωθυπουργό που θα είχε να αντιμετωπίσει τις αστάθμητες ενέργειες ενός σταθμισμένου παράγοντα – σταθμισμένου ως γνωστού για τη στάση του – όπως είναι η Τουρκία.

Από τους χάρτες της γαλάζιας πατρίδας έως τις εξόδους των ερευνητικών σκαφών της, η τουρκική προκλητικότητα δεν εκπλήσσει. Προβλήματα υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν, όπως είχε πει ο ίδιος ο Μητσοτάκης. Είναι σαφές όμως πως μετά την επίσκεψη του Πρωθυπουργού στην Ουάσιγκτον, η Αγκυρα αναζητεί βαλβίδες εκτόνωσης της οργής που της προκάλεσαν τα αποτελέσματα της επίσκεψης. Και αν η Αγκυρα είναι ένας νταής της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, έτσι όπως είναι η Μόσχα στις βόρειες θάλασσες, τότε η εκτόνωση αυτή δεν μπορεί παρά να έλθει με τον τρόπο του νταή: με ένα ξέσπασμα βίας που θα κάνει τα νεύρα να ξεθυμάνουν.

Ξεθυμαίνουν τα νεύρα με υπερπτήσεις στην Αλεξανδρούπολη; Με καραβιές μεταναστών; Με τις απειλές Τσαβούσογλου για την αποστρατιωτικοποίηση των νήσων; Είναι αμφίβολο. Οχι μόνο επειδή διαπιστώνεται υπερσυσσώρευση νευρικότητας, αλλά κι επειδή καμία «εκτονωτική» ενέργεια δεν μένει χωρίς απάντηση. Οι καραβιές απαντήθηκαν με τα σκάφη του Λιμενικού, οι απειλές με επιστολές στον ΟΗΕ, οι υπερπτήσεις μέσα από κανάλια επικοινωνίας με τις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον. Το Αιγαίο διεθνοποιείται και δεν διεθνοποιείται ως εστία τοπικής κρίσης ή διμερούς διένεξης αλλά ως εστία ενός γενικότερου αναθεωρητισμού.

Οπως η Μόσχα, έτσι και η Αγκυρα δεν αναθεωρεί μοιράζοντας χάρτες της γαλάζιας πατρίδας, όπως θα μοίραζε κανείς διαφημιστικά φυλλάδια έξω από τα μαγαζιά. Ο ιστορικός της αναθεωρητισμός δεν εκτονώνεται σε διεθνή φόρουμ, συνέδρια και ημερίδες. Το καθεστώς Ερντογάν αναθεωρεί κλιμακώνοντας τις απειλητικές του ενέργειες. Κάτω από αυτό το πρίσμα κάθε Κυριακή από αυτές που έρχονται δεν είναι Κυριακή εκλογών, αλλά Κυριακή θερμού επεισοδίου. Και σε αυτές τις κακοτράχαλες συνθήκες, ποιος θα έτρεχε για να κάνει εκλογές;