Στο σπίτι διαβάζαμε «Καθημερινή». Ο πατέρας την έφερνε, μέγας θαυμαστής του Γ. Α. Β. (Γεωργίου Αγγέλου Βλάχου). Αργότερα, που διάβασα τα άρθρα του εναντίον του Βενιζέλου (κατάφερε ακόμα και τον επικήδειο να τον κάνει υβριστικό) απόρησα. Αλλά μήπως ήταν το μόνο πράγμα στο οποίο διαφωνούσα με τον πατέρα;
Αρχισα να διαβάζω το «Βήμα» όταν γύρισα από τη Γερμανία – μετά το ’60. Και έγινε η εφημερίδα μου. Μου ταίριαζαν τα περισσότερα πράγματα και ιδιαίτερα τα χρονογραφήματα και οι επιφυλλίδες. (Τερζάκης, Δημαράς, Παπαδούκας και αργότερα Μαρωνίτης…)
Διάβαζα και τον «Οικονομικό Ταχυδρόμο». Εκεί δημοσιεύθηκε και η πρώτη κριτική για βιβλίο μου. Ηταν μία σειρά από κείμενα που είχα δημοσιεύσει στο περιοδικό «Δημοσιότης και Προβολή» όπου παρίστανα τον αρχαίο «ευφημιστή» Νικόδημο (ο οποίος θεωρούσε πως αυτός που προβάλλει προϊόντα έπρεπε να ονομάζεται ΕΥφημιστής και όχι ΔΙΑφημιστής, μια και μιλούσε υπερθετικά για τα προϊόντα. Νέο επάγγελμα τότε και ο Σωκράτης με διαλόγους προσπαθούσε να βρει άκρη με τον Νικόδημο. Τίτλος: «Νικοδήμου Απαντα τα Σωζόμενα». Οι διάλογοι ήταν σε άψογο σωκρατικό ύφος – μέχρι που μερικοί σοβαροί φιλόλογοι άρχισαν να ψάχνονται.
Είχα στείλει μερικά αντίτυπα σε οικονομικά έντυπα. Και ξαφνικά βλέπω στον «Ο. Τ.» μία κριτική με την υπογραφή Γιάννης Μαρίνος! Θυμάμαι δύο αράδες: «Μου είπαν πως ο Νίκος Δήμου είναι νέος ανερχόμενος διαφημιστής. Εγώ, διαβάζοντας το βιβλίο του, βρήκα ότι είναι πολύ καλός συγγραφέας».
Αυτά συνέβησαν το 1980. Εγώ είχα ήδη μία στήλη στο περιοδικό «Επίκαιρα» που έβγαζε ο Γιάννης Πουρνάρας. Οταν κάποια στιγμή αναγκάστηκα να παραιτηθώ (η πρώτη από τις 11 παραιτήσεις μου) διότι δεν συμφωνούσα με τις αντιρρήσεις της Ιεράς Συνόδου για τον πολιτικό γάμο και άλλα θεοτικά, ο Γιάννης Μαρίνος (με τον οποίο είχα γνωριστεί εν τω μεταξύ) με σύστησε στον Σταύρο Ψυχάρη. Πέρασε μία κενή εποχή (ήταν τότε που ο Χρήστος Λαμπράκης αποπειράθηκε να κάνει το «Βήμα» βραδινή εφημερίδα) και όταν βρέθηκε ο τελικός ρυθμός έκδοσης, από το ’83 μέχρι το ’87, έγραφα στην αρχή στο καθημερινό φύλλο και μετά στο κυριακάτικο – στην αρχή χρονογράφημα και μετά άρθρο.
Ηταν η καλύτερη εποχή μου στο «Βήμα». Χωρίς να ζητήσω εγώ τίποτα, κάθε τόσο ανέβαινε η αμοιβή μου. Μερικά φύλλα χτύπησαν ρεκόρ (π.χ. «Ο Μπούφος). Μερικές επιλογές άρθρων εκδόθηκαν σε βιβλία, με επιτυχία. Μέχρι που ενοχλήθηκε η τότε διεύθυνση και εξαναγκάστηκα στην επόμενη παραίτησή μου.
Πέρασαν 30 χρόνια: από τον Σεπτέμβριο ’87 μέχρι τον Σεπτέμβριο 2017. Ξαφνικά άλλαξαν τα πάντα στον ΔΟΛ και μέσα στην αλλαγή κάποιοι θυμήθηκαν παλαιούς συνεργάτες. Ετσι με χαρά ξαναβρήκα την παλιά μου στήλη. Μια και από το 2005 είχα ξεκινήσει ένα blog το οποίο στις καλές του στιγμές μάζευε χιλιάδες σχόλια κάθε μέρα (αριθμοί και δείγματα υπάρχουν στο ndimou.gr) αποφάσισα να συγχωνεύσω στήλη και blog.
Αγαπώ το «Βήμα» γιατί εδώ βρήκα και ξαναβρήκα έναν χώρο όπου μπορούσα να εκφραστώ ελεύθερα (άλλωστε, μετά το «Βήμα» ακολούθησαν είκοσι χρόνια ελεύθερου Διαδικτύου). Ο λόγος που παραιτήθηκα ήταν εντελώς προσωπικός. Μία ολόκληρη νύχτα τον συζητούσαμε με τον παλαιό πια φίλο Χρήστο Λαμπράκη και λυπάμαι που δεν πρόφτασα να του πω ότι τελικά είχε δίκιο.
Λίγο καιρό αφού έφυγα με σταμάτησε στον δρόμο ένας σοβαρός κύριος: «Ο Νίκος Δήμου;». «Μάλιστα». «Συγγνώμη, αλλά γιατί φύγατε από το «Βήμα»;». «Προσωπικό θέμα». Με κοίταξε: «Πέστε μου, γράφετε για σας ή για μας – τους αναγνώστες;».
Ηταν λοιπόν ευκαιρία να επιστρέψω. Το blog έγινε το όχημα. Στέλνεται στην εφημερίδα τρεις μέρες πριν, αλλά δημοσιεύεται Κυριακή πρωί και στη διεύθυνσή του (doncat.blogspot.com). Χωρίς να επιβαρύνει τον προϋπολογισμό της Alter ego. Τα blog είναι δωρεάν.
