Να μη γελιόμαστε. Ωραία τα κομματικά συνέδρια αλλά κανένα συνέδριο ποτέ δεν έγραψε ιστορία – εξαίρεση ίσως η εκλογή Σημίτη στο ΠαΣοΚ (1996) και Καραμανλή στη ΝΔ (1997)…
Εκτοτε, οι αρχηγοί εκλέγονται αλλού ή διαφορετικά και τα συνέδρια απλώς τους αποθεώνουν.
Μόνο ο συμπαθής κι αλλοπαρμένος εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να πιστεύει ότι «έχει πανικοβάλει την κυβέρνηση το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ» («Αυγή», 5/5).
Για να είμαι ειλικρινής, αναρωτιέμαι αν στην κυβέρνηση πήραν χαμπάρι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε συνέδριο. Υποψιάζομαι ότι έχουν σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθούν.
Συνεπώς και το συνέδριο της ΝΔ (σήμερα) όπως και το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ (προ ημερών) αλλά και το επικείμενο συνέδριο του (υπό οιαδήποτε ονομασία) ΠαΣοΚ θα ολοκληρωθούν τις επόμενες ημέρες χωρίς να σφραγίσουν την ιστορική μνήμη της χώρας.
Για έναν ουσιαστικό λόγο. Πρώτη φορά την τελευταία εικοσαετία, ο Μητσοτάκης βρίσκεται επικεφαλής ενός κόμματος και ενός συστήματος εξουσίας που κυριαρχεί στην πολιτική και κοινωνική σκηνή.
Η κυβέρνηση, η Βουλή, η τοπική αυτοδιοίκηση, τα περισσότερα συνδικάτα ή κέντρα επιμέρους ισχύος και συμφερόντων, η πνευματική ηγεσία, η ευρύτερη κοινή γνώμη, «ο δήμος και οι σοφιστές» με άλλα λόγια, όλα συγκλίνουν στην κυριαρχία μιας παράταξης.
Δεν ξέρω αν είναι ωραίο. Πάντως είναι γεγονός.
Αυτή η ηγεμονία μπορεί φυσικά κάποια στιγμή να κλονιστεί, τίποτα δεν είναι μόνιμο στη δημοκρατία. Αλλά προς το παρόν τα πρώτα τρία χρόνια της διακυβέρνησης του Μητσοτάκη δεν έχει αμφισβητηθεί σοβαρά.
Και ο λόγος είναι ακριβώς αυτό που αρνείται να δει ή να κατανοήσει η αντιπολίτευση. Πως η κυριαρχία αυτού του συστήματος εξουσίας προκύπτει από την ίδια την κοινωνία και όχι από μεθόδους συναλλαγής, επιβολής ή διαφθοράς.
Είναι συνεπώς η λάθος ανάγνωση του φαινομένου που εμποδίζει την αντιμετώπισή του.
Κορυφαίο στέλεχος της κυβέρνησης μου εξηγούσε παραμονή των εξαγγελιών για το ενεργειακό πως (σύμφωνα με όλα τα στοιχεία που είχαν στη διάθεσή τους) η στάση της κοινής γνώμης για την ακρίβεια δεν είναι «αποτύχατε, φύγετε!», αλλά «υπάρχει πρόβλημα, διορθώστε το!».
Ισως ποτέ άλλοτε (με εξαίρεση, νομίζω, την πρώτη τετραετία Σημίτη) μια κυβέρνηση δεν ενισχύθηκε τόσο πολύ από την αδυναμία της αντιπολίτευσης να κατανοήσει τόσο την ίδια όσο και τις απαιτήσεις της κοινωνίας από την κυβέρνηση.
Στην περίπτωση της Γαλλίας, ο Τομά Πικετί είχε ονοματίσει ένα ανάλογο φαινόμενο «δεξιοποίηση της κοινωνίας» και το απέδωσε στον Μακρόν.
Στη δική μας περίπτωση θα μιλούσα περισσότερο για «κεντροποίηση» μετά από μια περίοδο αναταραχής, αστάθειας και ανασφάλειας που κυριάρχησε την προηγούμενη δεκαετία και μετά το Μνημόνιο.
Σε αυτό το νέο πλαίσιο, η κυβέρνηση πρωταγωνιστεί με ευκολία απέναντι σε μια αντιπολίτευση που δυσκολεύεται ακόμη και να το αναγνωρίσει.
Μόνο και μόνο ότι οι κουβενταδόροι ανακυκλώνουν το ερώτημα αν ο Τσίπρας ή ο Ανδρουλάκης ζήτησαν ή δεν ζήτησαν εκλογές αποδεικνύει το παλιομοδίτικο της κουβέντας τους.
Δυστυχώς οι ανοησίες δεν παράγουν πολιτική.
Δεν ξέρω λοιπόν αν τα συνέδρια των κομμάτων απαντήσουν με κάποιον (θετικό ή αρνητικό) τρόπο στο κεντρικό ζήτημα της πολιτικής σήμερα που είναι το ζήτημα της ισχύος.
Αλλά αν δεν το κάνουν και μάλιστα επί της ουσίας, πολύ δύσκολα θα αλλάξει κάτι στην πολιτική αντιπαράθεση.
Εκκαθαρίσεις
Πρώτα οι Ρώσοι μάς είπαν ότι οι Εβραίοι (όπως ο Ζελένσκι) είναι ναζιστές.
Μετά ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας Λαβρόφ μάς είπε ότι και οι ναζιστές (όπως ο Χίτλερ) είναι Εβραίοι.
Μένουμε όμως με την απορία. Διότι αν οι ναζιστές ήταν Εβραίοι και οι Εβραίοι ήταν ναζιστές, τότε ποιοι εξόντωναν ποιους στο Αουσβιτς;
Και τώρα που οι Ρώσοι προσφέρθηκαν να «αποναζιστικοποιήσουν» την Ουκρανία ποιους ακριβώς προτίθενται να εκκαθαρίσουν; Τους ναζιστές ή τους Εβραίους;
Εκτός αν τους φάνε όλους να ξεμπερδεύουν!
Καλαμπούρια χωρίς Σύνορα
Πριν από χρόνια μια ομάδα (δημοσιογράφων και μη) έφτιαξε μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση που ονομάζεται «Ρεπόρτερ χωρίς Σύνορα».
Κανένα πρόβλημα. Δημοκρατία έχουμε, ο καθένας μπορεί να φτιάξει μια οργάνωση της αρεσκείας του. Είτε είναι δημοσιογράφος είτε δεν είναι.
Η οργάνωση αποφάσισε να μετρήσει την ελευθερία του Τύπου σε 180 χώρες. Παρόλο που κανείς δεν ξέρει πώς μετριέται η ελευθερία του Τύπου, ούτε τι συμβαίνει στις περισσότερες από τις χώρες αυτές.
Κανένα πρόβλημα. Δημοκρατία έχουμε, ο καθένας μπορεί να μετράει την ελευθερία του Τύπου ή τα τρίποντα του Αντετοκούνμπο.
Για να μετρήσει την ελευθερία του Τύπου η οργάνωση επινόησε κάποια κριτήρια και ανέθεσε σε κάποιους ανθρώπους να τα βάλουν στο χαρτί.
Κανένα πρόβλημα. Δημοκρατία έχουμε, όποιος θέλει μπορεί να ρωτήσει για τον Τύπο και τον περιπτερά της γειτονιάς.
Τα κριτήρια που επέλεξαν και ο κατάλογος που συντάχθηκε από αγνώστους μας και μη κατονομαζόμενους ανθρώπους έχουν καταφανώς ιδεολογικές (και άλλες…) στοχεύσεις.
Κανένα πρόβλημα. Δημοκρατία έχουμε, καμία δουλειά δεν είναι ντροπή.
Ευτυχώς όμως ο κατάλογος έχει και πλάκα.
Για παράδειγμα, στις Σεϋχέλλες υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία του Τύπου από την Ελβετία, το Τιμόρ και η Ναμίμπια βρίσκονται πάνω από το Λουξεμβούργο, το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Γαλλία, ενώ ο Τύπος στην Μπουρκίνα Φάσο (όπου κυβερνά στρατιωτική χούντα!) είναι πιο ελεύθερος από τον Τύπο στις ΗΠΑ.
Κανένα πρόβλημα. Δημοκρατία έχουμε, ο καθένας γελάει με ό,τι νομίζει. Αλλοι με τους «Ρεπόρτερ χωρίς Σύνορα» κι άλλοι με τον Σεφερλή.
Γούστα είναι αυτά.
Παρεμπιπτόντως, η οργάνωση θεωρεί ότι «εσκεμμένη βούληση» των Αρχών στην Ελλάδα είναι «η καταστολή της ελευθερίας του Τύπου».
Κανένα πρόβλημα. Αφενός δημοκρατία έχουμε κι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα το είχαμε πάρει χαμπάρι.
Αφετέρου στην Μπουρκίνα Φάσο μπορεί να κατέστειλαν ολόκληρη τη χώρα αλλά η ελευθερία του Τύπου είναι πιο ψηλά από την Ελλάδα.
Με άλλα λόγια, μικρό το κακό.
