Στις 13 Απριλίου η Μαρίν Λεπέν έδωσε συνέντευξη Τύπου για να παρουσιάσει τις θέσεις της για την εξωτερική πολιτική. Η παρουσίαση ήταν μια ενδιαφέρουσα ανάπτυξη της ρωσικής πολιτικής – στα γαλλικά…
Ζήτησε «στενότερη σχέση μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας» στο πλαίσιο μιας «συμμαχίας με τη Ρωσία». Διευκρινίζοντας: «Μετά τον πόλεμο…». Πάλι καλά.
Παρ’ όλο που η ίδια δήλωσε πως αν εκλεγεί η Γαλλία θα εγκαταλείψει την ολοκληρωμένη διοίκηση του ΝΑΤΟ, αλλά όχι το άρθρο 5 της Συμμαχίας.
Στη συνέχεια διακήρυξε το χαριτωμένο «ούτε Μόσχα ούτε Μπάιντεν».
Και κατέληξε ότι η αρχιτεκτονική της ευρωπαϊκής ασφάλειας δεν μπορεί να συνεχιστεί μόνο με το ΝΑΤΟ που είναι ένας «πολεμοχαρής οργανισμός» – και γι’ αυτό άλλωστε, προσθέτω εγώ, πολεμάει στο Γκρόζνι, στην Οσετία, στην Κριμαία, στο Αλέπι, στο Ντονμπάς και στην υπόλοιπη Ουκρανία…
Φυσικά η υποψήφια για τη γαλλική Προεδρία της Δημοκρατίας είχε ήδη φροντίσει να ταχθεί εναντίον των κυρώσεων κατά της Ρωσίας σε φυσικό αέριο και πετρέλαιο.
Δεν ξέρω αν η Λεπέν τα λέει αυτά δωρεάν ή λόγω κάτι περίεργων δανείων από ρωσικές τράπεζες.
Πάντως και στην Ελλάδα τα έχουμε ακούσει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο από τον Κουτσούμπα ή τον Βελόπουλο, διάφορους ακροαριστερούς ή ακροδεξιούς φιλορώσους και αντιδυτικούς.
Αλλά τουλάχιστον οι δικοί μας εξαντλούνται σε αρλούμπες στο Twitter. Ενώ η Λεπέν διεκδικεί την προεδρία της μοναδικής πυρηνικής δύναμης της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Γι’ αυτό η απειλή είναι σοβαρή και διπλή.
Είναι η απειλή λαϊκιστικής εκτροπής που περιέγραψε ο Μητσοτάκης στο Φόρουμ των Δελφών.
Και η γεωπολιτική απειλή που κινδυνεύει να οδηγήσει τη Δυτική Ευρώπη σε υπό κάποιας μορφής ρωσική συγκυριαρχία ή σε ένα είδος «φινλανδοποίησης».
Και οι δύο απειλές προϋπήρχαν. Η πρώτη μάλιστα είχε εκδηλωθεί έντονα τη δεκαετία του 2010 με αφορμή την κρίση του χρέους και του ευρώ.
Αυτή τη φορά όμως εκδηλώνονται ταυτοχρόνως και κυρίως με τους ίδιους πρωταγωνιστές. Σαν μέρος ενός κοινού σχεδίου.
Οι δυνάμεις του λαϊκισμού φαίνεται να αντιλήφθηκαν ότι δεν κατάφεραν να εκτροχιάσουν την Ευρώπη το διάστημα 2014-17 επειδή δεν τους το επέτρεψαν τελικά οι γενικότεροι γεωπολιτικοί συσχετισμοί. Και είναι αλήθεια.
Θυμίζω ότι η τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αναζητούσε να τυπώσει δραχμές στη Ρωσία. Και ο Πούτιν (που τότε δεν ήθελε να συγκρουστεί με την Ευρωπαϊκή Ενωση) όχι μόνο δεν το υποστήριξε, αλλά το «κάρφωσε» στον Φρανσουά Ολάντ – το αποκάλυψε ο ίδιος ο γάλλος πρώην πρόεδρος στα απομνημονεύματά του…
Την ίδια περίοδο (άνοιξη 2015) η Μαρίν Λεπέν μού είχε αναλύσει αυτοπροσώπως σε συνέντευξη στο Mega ότι η λυδία λίθος για την τότε ελληνική κυβέρνηση είναι η αποσύνδεσή της από το ευρώ και τον συσχετισμό που εκπροσωπεί. Διότι διαφορετικά θα ηττηθεί.
Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, το σενάριο της αποσταθεροποίησης παίζεται τώρα σε δύο επίπεδα. Σαν να έχουν εκτιμήσει ότι το ένα δεν μπορεί να βαδίσει χωρίς το άλλο.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι επόμενες εβδομάδες θα είναι κρίσιμες.
Αφενός για το ενδεχόμενο να εκτροχιαστεί μια μεγάλη χώρα όπως η Γαλλία με εκλογή της Λεπέν στις 24 Απριλίου.
Αφετέρου για τη δυνατότητα να διατηρηθεί ενιαία η στάση της Ευρώπης απέναντι στη Ρωσία.
Ούτως ή άλλως, όμως, ανοίξαμε δουλειά για μήνες.
Ντρέιφους
Διαβάζω ότι η απολογία της Ελ. Τουλουπάκη για την υπόθεση «Παπαγγελόπουλος and friends» κράτησε δεκατέσσερις ώρες. Αν κατάλαβα καλά, υποστήριξε ότι η περίπτωσή της μοιάζει πολύ με την υπόθεση Ντρέιφους.
Καμία αντίρρηση. Κάθε κατηγορούμενος έχει δικαίωμα να υπερασπιστεί όπως νομίζει τον εαυτό του. Ακόμη περισσότερο που δεν εύκολο να ερωτηθεί και ο Ντρέιφους.
Ευτυχώς φιλική της εφημερίδα αποφάνθηκε ότι «αποδόμησε όλες τις κατηγορίες η Ελ. Τουλουπάκη» (Εφ. Συν, 13/4). Δυστυχώς δεν αποφάνθηκαν ακόμη το Δικαστικό Συμβούλιο ή το Ειδικό Δικαστήριο.
Σύμφωνα πάντως με τον συνήγορό της, η πρώην Εισαγγελέας Διαφθοράς υπερασπίστηκε «τον θεσμικό της ρόλο, το κράτος δικαίου και τη δικαστική ανεξαρτησία».
Ελπίζω και τον Ντρέιφους!
Χωρίς Πρωθυπουργό
Πρώτα τσακωθήκαμε ποιος θα είναι η επόμενη κυβέρνηση πριν καν μάθουμε πότε θα γίνουν εκλογές.
Ο Μητσοτάκης είπε ότι θα πάρει αυτοδυναμία, αλλά δεν θα χαλάσει ο κόσμος αν βρει και κανέναν συνεταίρο – πάντως όχι τον Τσίπρα…
Ο Τσίπρας προσφέρθηκε να κάνει μια προοδευτική κυβέρνηση tutti frutti γιατί διαφορετικά δεν βγαίνουν οι αριθμοί για να διώξει τον Μητσοτάκη.
Ο Παπανδρέου μίλησε για «προοδευτική διακυβέρνηση» και δεν βρήκε την ψήφο του μόλις οι Πασόκοι υποψιάστηκαν ότι μπορεί να εννοεί τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Ανδρουλάκης λέει ότι θα αποφασίσει μετά τις εκλογές και ανάλογα με τι θα πάρει το ΠαΣοΚ. Εως εδώ, μια χαρά.
Μόνο που ο Ανδρουλάκης είπε και κάτι ακόμα. Πως σε μια κυβέρνηση συνεργασίας δεν θα δεχθεί για Πρωθυπουργό τον Μητσοτάκη ή τον Τσίπρα.
Κανένα πρόβλημα. Υποθέτω άλλωστε πως ούτε ο Μητσοτάκης ή ο Τσίπρας δέχονται για Πρωθυπουργό τον Ανδρουλάκη.
Συνεπώς θα έχουμε τις πρώτες εκλογές με απλή αναλογική και την επόμενη μέρα δεν θα ψάχνουμε μόνο κυβερνητική πλειοψηφία αλλά και Πρωθυπουργό.
Και το ερώτημα είναι απλό. Αν είναι πρώτο κόμμα ο Ανδρουλάκης, μπορεί να κάνει ό,τι νομίζει. Αλλά αν δεν είναι, γιατί το πρώτο κόμμα να αποδεχθεί την απαίτηση του Ανδρουλάκη;
Ούτως ή άλλως, αν δεν προκύψει λύση, θα γίνουν ξανά εκλογές με ενισχυμένη αναλογική και το πρώτο κόμμα θα βγει σοβαρά ενισχυμένο σε ψήφους και σε έδρες.
Εχει κάθε λόγο δηλαδή να μην αποδεχθεί όποια προϋπόθεση θέτει ο Ανδρουλάκης για τη δημιουργία μιας κυβέρνησης, την οποία ούτως ή άλλως θα θέλει να αποφύγει.
Συνεπώς τρία πράγματα μπορούν να συμβούν.
Είτε νέες εκλογές.
Είτε να σχηματιστεί κυβέρνηση χωρίς το πρώτο κόμμα με ό,τι αυτό σημαίνει για την ομαλή πορεία της δημοκρατίας.
Είτε το ΠαΣοΚ θα είναι πρώτο κόμμα και τότε ο Ανδρουλάκης έχει τη δυνατότητα να μη γίνει ο ίδιος Πρωθυπουργός ώστε να σχηματιστεί κυβέρνηση.
Διαλέγετε και παίρνετε.
