Ο πρώτος γύρος των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία είναι νομίζω μια καλή ευκαιρία να τις θεωρήσουμε ως αντανάκλαση του τι μπορεί να συμβεί και στην Ελλάδα, αν συνεχιστεί το διαρκές φλερτ ορισμένων πολιτικών δυνάμεων της χώρας με τη δημαγωγία και τον λαϊκισμό. Το οποίο οφείλουμε να προσδιορίσουμε και να απομονώσουμε. Δεν είναι δύσκολο. Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι αυτό που πραγματικά καθόρισε το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των γαλλικών εκλογών της περασμένης Κυριακής είναι ο λαϊκισμός, που πάντοτε βρίσκει εύφορο έδαφος σε περιόδους οικονομικής και κοινωνικής κρίσης.
Χωρίς αυτόν, και χωρίς τους επιτήδειους που τον καλλιέργησαν με ιδιαίτερη επιμονή, ο δεύτερος γύρος της 24ης Απριλίου θα φάνταζε μια τυπική διαδικασία. Τώρα που όλα δείχνουν ότι θα είναι ένα ντέρμπι ανάμεσα στις δυνάμεις της φιλελεύθερης παράταξης και της ακροδεξιάς συντήρησης, είναι μια ευκαιρία για εμάς τους Ελληνες να σταθμίσουμε τις ομοιότητες και να πάρουμε τις αποστάσεις (και τις αποφάσεις!) μας, καθώς η κατάρα του λαϊκισμού παραμονεύει στη γωνία. Και απειλεί να μας ρίξει σε νέες περιπέτειες, με άγνωστο αποτέλεσμα.
Γιατί εμείς τα ζήσαμε. Και δεν είναι που τα ζήσαμε, τα πληρώσαμε κιόλας πολύ ακριβά ως λαός. Τα γεγονότα είναι γνωστά. Η κυβέρνηση Λουκά Παπαδήμου, κατά γενική ομολογία, δυνητικά θα μπορούσε να βγάλει το 2012 τη χώρα από τα μνημόνια, αν οι πολιτικές δυνάμεις, και ειδικά η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά, συναινούσε να εξαντληθεί η θητεία της Βουλής που είχε αναδειχθεί τον Οκτώβριο του 2009. Δεν συναίνεσε διότι για τη ΝΔ και τον αρχηγό της πρυτάνευσε η επιδίωξη για την επανάκαμψη στην εξουσία, κι ας είχε η παράταξη της Δεξιάς τρομακτικές ευθύνες για τη χρεοκοπία της χώρας. Με όπλο τον άκρατο λαϊκισμό και τις αφειδώλευτες, ανέξοδες και χωρίς κανένα αντίκρισμα υποσχέσεις, που θα μείνουν στην πολιτική ιστορία ως τα «Ζάππεια», η ΝΔ κατάφερε να απαξιώσει τον ιστορικό της αντίπαλο, το ΠαΣοΚ, και να οδηγήσει τη χώρα στις, από κάθε άποψη, καταστροφικές διπλές εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου του 2012. Τις εκλογές που έφεραν στον προθάλαμο της εξουσίας, ως αξιωματική αντιπολίτευση, τον ΣΥΡΙΖΑ.
Κατά τη διετία 2012-2014 που ακολούθησε, έλαμψε στο τερέν του λαϊκισμού το άστρο του Αλ. Τσίπρα, που αντέγραψε πλήρως την τακτική της ΝΔ του Αντ. Σαμαρά. Υποσχέθηκε τα πάντα σε όλους, κατέστησε την υποκρισία επίσημη στρατηγική του και δημιουργώντας με αδιανόητα ψεύδη μια εικονική πραγματικότητα η οποία τύφλωσε το εκλογικό σώμα, πλήρωσε τη ΝΔ με το ίδιο νόμισμα: την εκθρόνισε από την εξουσία. Πατώντας δε πάνω στο πτώμα της, δημιούργησε ένα κομματικό κράτος-τέρας, υποτάσσοντας στις πολιτικές επιδιώξεις του ΣΥΡΙΖΑ τις δομές του κράτους. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, αφού έπαιξε επί οκτώ μήνες τις τύχες όλων μας στα ζάρια, εν τέλει υποχρεώθηκε να υπογράψει ένα τρίτο, αχρείαστο, μνημόνιο, χειρότερο χίλιες φορές από τα δύο προηγούμενα. Γιατί πλην των άλλων υποθήκευσε το μέλλον και τα «ασημικά» της χώρας για πολλές δεκαετίες.
Κατά συνέπεια, δεν είναι κάτι καινούργιο για εμάς ό,τι συμβαίνει στη Γαλλία, όπου η φίλη του Πούτιν, ακροδεξιά Λεπέν απειλεί να εισέλθει στα Ηλύσια Πεδία. Είναι που μπορεί κατ’ αναλογίαν να συμβεί κάτι αντίστοιχο και σε εμάς. Που το έχουμε βιώσει, επαναλαμβάνω, και το γνωρίζουμε. Να το δοκιμάσουμε ξανά; Φοβούμαι πως ακούγεται σαν προτροπή σε αυτοχειριασμό…
