Μέσα στον επόμενο μήνα, τα τρία μεγαλύτερα κόμματα θα ολοκληρώσουν τις εσωκομματικές διαδικασίες τους.
– Στις 14-17 Απριλίου θα γίνει το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και λογικά θα ακολουθήσει η επανεκλογή Τσίπρα από τα μέλη του κόμματος στις 15 Μαΐου.
– Στις 6-8 Μαΐου θα γίνει το συνέδριο της ΝΔ.
– Στις 20-22 Μαΐου είναι το συνέδριο του ΚΙΝΑΛ, το οποίο θα έχει ήδη επιλέξει νέο όνομα με εσωτερικό δημοψήφισμα στις 8 Μαΐου.
Στη ΝΔ και στο ΚΙΝΑΛ δεν προβλέπεται εκλογή αρχηγού, άλλωστε το ΚΙΝΑΛ εξέλεξε τον δικό του μόλις πριν τέσσερις μήνες.
Φυσικά κανένα συνέδριο κόμματος δεν δημιούργησε πολιτικό γεγονός πρώτης γραμμής τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια, ιδίως αφότου ΝΔ και ΠαΣοΚ/ΚΙΝΑΛ επέλεξαν άλλη διαδικασία να εκλέγουν τον αρχηγό τους.
Πρέπει να ανατρέξει κανείς στο ΠαΣοΚ του 1996 με την εκλογή του Κ. Σημίτη και στη ΝΔ του 1997 με την εκλογή του Κ. Καραμανλή για να θυμηθεί συνέδρια που σφράγισαν την πορεία των κομμάτων τους.
Εκτοτε, τα συνέδρια είναι περισσότερο ευκαιρίες επίδειξης ενθουσιασμού και ενότητας του στρατεύματος γύρω από τον αρχηγό.
Λογικά λοιπόν οι διαδικασίες συμπίπτουν. Λίγους μήνες πριν τις εκλογές, οι κομματικοί μηχανισμοί ακονίζουν τα μαχαίρια τους. Δεν θα κρίνουν μεν το εκλογικό αποτέλεσμα αλλά τουλάχιστον θα προσπαθήσουν να τεθούν σε εκλογική ετοιμότητα.
Ακόμη περισσότερο που σε κανένα από τα τρία κόμματα δεν τίθεται θέμα ηγεσίας.
Στη ΝΔ ο Μητσοτάκης είναι κυρίαρχος εδώ και αρκετά χρόνια, στο ΚΙΝΑΛ ο Ανδρουλάκης μόλις εξελέγη ενώ ο παλαιότερος Τσίπρας στον ΣΥΡΙΖΑ έχει υποστεί φθορά αλλά ουδείς αμφισβητεί ότι εκείνος θα οδηγήσει το κόμμα και στις επόμενες εκλογές.
Λογικά λοιπόν και τα τρία συνέδρια θα μπορούσαν να πάνε πέρα από τα χειροκροτήματα αλλά είναι μάλλον απίθανο να το κάνουν. Για διαφορετικούς λόγους το καθένα.
Στη ΝΔ θεωρούν ότι έχουν βρει τη συνταγή της επιτυχίας και δύσκολα θα την αμφισβητήσουν όσο κυριαρχούν στην πολιτική σκηνή.
Στο ΚΙΝΑΛ ψάχνουν τον δρόμο τους και δεν δείχνουν διατεθειμένοι να τον υπονομεύσουν πριν τον βρουν.
Στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει το μεγαλύτερο πρόβλημα με ένα πολλαπλά ηττημένο και χωρίς συνοχή κόμμα, το οποίο όμως προφανώς δεν θα λύσει τους λογαριασμούς του προεκλογικά.
Ακόμη και οι ίδιοι, περισσότερο έχουν στο μυαλό τους τη μετεκλογική άμυνα παρά μια εκλογική επιτυχία.
Ουσιαστικά αυτές οι εικόνες και προσδοκίες αποτυπώνουν την πραγματικότητα του πολιτικού σκηνικού.
Εχουμε ένα κόμμα εξουσίας που ασκεί και διεκδικεί αυτοτελώς την εξουσία.
Και δύο μικρότερα κόμματα που (προς το παρόν) στο ζήτημα της εξουσίας δεν έχουν πολλά πράγματα να αρθρώσουν είτε για λόγους φθοράς (ΣΥΡΙΖΑ) είτε λόγω μεγέθους (ΠαΣοΚ/ΚΙΝΑΛ).
Αυτός ο ιδιότυπος «τρικομματισμός» (στην πραγματικότητα είναι «ένα κόμμα συν μισό συν μισό») αποτελεί ασυνήθιστο σχήμα στην ελληνική πολιτική ιστορία.
Μόνο την περίοδο 1974-77 είχαμε κάτι ανάλογο με ΝΔ, Ενωση Κέντρου και ΠαΣοΚ που γρήγορα εξελίχθηκε στον «δικομματισμό της Μεταπολίτευσης». Τώρα δεν φαίνεται κάτι τέτοιο στον ορίζοντα.
Απομένει λοιπόν να δούμε πώς τα τρία κόμματα θα χειριστούν τουλάχιστον τις προεκλογικές συνθήκες στις οποίες πολιτεύονται.
Προφανώς αυτό δεν θα προκύψει από τα συνέδρια. Αλλά όλο και κάτι περισσότερο μπορεί να καταλάβουμε.
Θυγατρική
Περίπου 320 ρώσοι διπλωμάτες έχουν απελαθεί από τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες μετά την έναρξη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία.
Μεταξύ τους και δώδεκα διπλωμάτες από την Αθήνα. Μικρό το κακό. Δεν θα μας λένε τι να βλέπουμε και τι να διαβάζουμε.
Από όσα αντιλήφθηκα όμως η τοπική ρωσική πρεσβεία και η Ζαχάροβα του ρωσικού ΥΠΕΞ απειλούν ειδικά την Ελλάδα με συνέπειες.
Δεν ξέρω τι συνέπειες εννοούν αλλά τιμή μας.
Διότι αν οι αντιδράσεις τους υπονοούν πως μας λογάριαζαν για θυγατρική προώθησης ρωσικών συμφερόντων ή για Δούρειο Ιππο του Πούτιν στον δυτικό κόσμο, τότε είναι προφανές ότι έκαναν λάθος.
Και επιτέλους το κατάλαβαν!
