Είχαμε τον πόλεμο. Είχαμε την πανδημία. Να σου τώρα και τα χελιδόνια!
Ο πόλεμος και η πανδημία πήγαιναν μαζί. Σκότωναν ανθρώπους. Αλλά η άνοιξη – τι δουλειά έχει μαζί τους;
Οσο κρατούσε ο Μάρτης ήμασταν κι εμείς εδώ μία παγωμένη Ουκρανία. Με θύματα, καταστροφές και άφθονο χιόνι. Δεν θυμάμαι στα χρόνια μου να κρύωσα τόσο πολύ. Αφού δεν πίστευα πια πως θα έρθει η άνοιξη. Ποτέ!
(Και τι να πει κανείς για τις τιμές του ηλεκτρικού και του αερίου;)
Α, όχι, δεν τα σκηνοθέτησε καλά ο Πούτιν. Επρεπε να βγάλει εντελώς την άνοιξη από το σενάριο. Εκεί που σταματάνε οι πύραυλοι, να κελαηδάνε πουλιά; Αδιανόητο!
Λέτε να γίνει το θαύμα; Λέτε να νικήσει η άνοιξη;
Κι όμως, έχει νικήσει τόσες φορές. Μετά από όλες τις μεγάλες μάχες, τα αηδόνια κελάηδησαν. Αν όχι τον ίδιο χρόνο, τον επόμενο.
Μέχρι τώρα πάντα νικούσε η φύση.
Ομως στη Χιροσίμα έκανε καιρό να φανεί. Και στο Τσερνόμπιλ.
Η άνοιξη κοιτάει από το παράθυρο, μέσα στις αίθουσες συσκέψεων. Και κάνει τα δικά της σχέδια.
Στρατηγοί και ναύαρχοι, πτέραρχοι και υπασπιστές συνεδριάζουν και σχεδιάζουν. Και η άνοιξη χαμογελάει. Ξέρει ότι εκείνη θα νικήσει στο τέλος.
Αλλά γιατί – σκέπτεται η άνοιξη – να είναι οι άνθρωποι τόσο ανόητοι; Γιατί να προκαλούν τόσο πόνο, τόσες καταστροφές, όταν τελικά, κάποια στιγμή, θα έρθουν και η άνοιξη και η ειρήνη;
Και τι κερδίζει ένας στρατηλάτης με το να καταστρέψει μία χώρα δέκα και είκοσι φορές μικρότερη από τη δική του. Οση φήμη και όσο κύρος αποκτά ένας παλαιστής που νίκησε ένα ανθρωπάκι. Ενώ ο Δαβίδ; Ακόμα τον θυμούνται, που κέρδισε τον γίγαντα Γολιάθ!
Τον Γολιάθ που φώναξε: «Ιδού εγώ ωνείδισα την παράταξιν Ισραήλ σήμερον, εν τη ημέρα ταύτη. Δότε μοι άνδρα και μονομαχήσομεν αμφότεροι. Και ήκουσαν Σαούλ και πας Ισραήλ τα ρήματα του αλλοφύλου ταύτα και εξέστησαν και εφοβήθησαν σφόδρα». Αλλά ο Δαβίδ δεν φοβήθηκε. Πήρε μία πέτρα, την έβαλε στη σφεντόνα του «και εσφενδόνησεν και πάταξεν τον αλλόφυλον επί το μέτωπον αυτού».
Τα δύσκολα δοξάζουν και αναδεικνύουν τον άνθρωπο, πρόεδρε Πούτιν. Ενώ εσύ έχεις ήδη χάσει το παιχνίδι από τον πρώτο μήνα, έστω κι αν κερδίσεις κάτι στο τέλος…
Αυτά σκέπτεται η άνοιξη και τώρα νοιάζεται, ακόμα και μέσα στα ερείπια, να βρει γωνιές για να στήσουν φωλιές τα χελιδόνια.
Ενώ κάποια στιγμή, ακόμα και μέσα στα χαλάσματα, ένα ζευγάρι ερωτευμένων θα αγκαλιαστεί για να ξαναρχίσει ο κόσμος.
