Τώρα που έχουν πέσει σχετικά οι τόνοι (άλλα όχι το ενδιαφέρον) για τον χρόνο διεξαγωγής των εκλογών, είναι νομίζω ευκαιρία να αναφερθεί ότι οι συνεχείς δεσμεύσεις του Πρωθυπουργού ότι προτίθεται να εξαντλήσει τη θητεία του (η τελευταία, στο πολύ ενδιαφέρον forum του δικού μας «Οικονομικού Ταχυδρόμου»), θυμίζουν έντονα αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Πράγματι, είναι πολιτικά ορθό για έναν πρωθυπουργό να δηλώνει ότι επιθυμεί να τον κρίνει ο λαός για το σύνολο του έργου που έχει επιτελέσει, αλλά υπάρχει μια πολύ σοβαρή προϋπόθεση: το έργο αυτό να αποτελεί υλοποίηση των προγραμματικών δεσμεύσεων με βάση τις οποίες η πλειοψηφία τού εμπιστεύτηκε τη διακυβέρνηση της χώρας.
Ισχύει όμως αυτό στην περίπτωση του Κ. Μητσοτάκη; Κατά τη γνώμη μου, όχι. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, που είχαν τη μορφή σποραδικών μεταρρυθμιστικών μέτρων, οι 33 μήνες της διακυβέρνησής του κυριαρχήθηκαν από κρίσεις. Πρώτα η κρίση του Προσφυγικού στον Εβρο, εν συνεχεία η παρατεταμένη κρίση της πανδημίας, και ενδιάμεσα η σοβαρότατη κρίση στα ελληνοτουρκικά. Και τώρα, τι;
Η ενεργειακή κρίση που επιβαρύνει τρομακτικά το σύνολο του πληθυσμού και δυσβάστακτα τα μεσαία και χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα της κοινωνίας. Ταυτόχρονα σχεδόν ήρθε και ο πόλεμος στην Ουκρανία που συνέβαλε σημαντικά στην ακρίβεια και άνοιξε την όρεξη στην εξαφανισμένη εδώ και πολλά χρόνια αισχροκέρδεια.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, πιθανόν να ακούγεται λογική η επιμονή του Πρωθυπουργού να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές τον επόμενο χρόνο. Αλλά πόσο κοντά στην πραγματικότητα είναι αυτή η επιμονή; Για κάποιον που θα διύλιζε τον κώνωπα, είναι εντελώς άκυρη. Ο κ. Μητσοτάκης, θα σου έλεγε, εξελέγη πρωθυπουργός προτείνοντας ένα πρόγραμμα το οποίο δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Στο διάστημα που ασκεί την πρωθυπουργία, απλώς διαχειρίζεται κρίσεις. Αν είναι να κριθεί, θα πρέπει να κριθεί για το πόσο αποτελεσματικός αποδείχθηκε κατά τη διαχείριση αυτών των κρίσεων. Οχι για ένα πρόγραμμα που δεν κατάφερε να εφαρμόσει. Αν κριθεί για το πρόγραμμά του, τότε προφανώς δεν διαθέτει πολιτική νομιμοποίηση από το εκλογικό σώμα. Αρα πρέπει άμεσα να ζητήσει νέα δημοκρατική νομιμοποίηση.
Θεωρίες είναι όλα τα προαναφερθέντα, και το γνωρίζω. Υπάρχει όμως κάτι πολύ συγκεκριμένο σε όλο αυτό: είναι η πανθομολογούμενη και συνεχώς διευρυνόμενη κούραση της κοινωνίας. Που δεν αντέχει άλλα μέτρα για την πανδημία και δεν μπορεί να αντέξει περαιτέρω βάρη στον οικογενειακό προϋπολογισμό. Αυτή η κουρασμένη κοινωνία ημέρα με την ημέρα μετατρέπεται σε θύμα του κάθε λογής λαϊκισμού που επιχειρεί να την πείσει ότι η κυβέρνηση είναι άθυρμα στα χέρια του μεγάλου κεφαλαίου και της εγχώριας διαπλοκής.
Οτι είναι μια κυβέρνηση η οποία προτιμά να αυτοχειριαστεί από το να αντιμετωπίσει λ.χ. την ακρίβεια ή τις επιπτώσεις από την ενεργειακή κρίση. Ακούγεται παράλογο, αλλά συμβαίνει. Καθημερινά. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ο βασικός εκφραστής αυτής της στρατηγικής. Και ο Πρωθυπουργός τι κάνει; Παραβλέπει τη φθορά που υφίσταται εξαιτίας όλων αυτών και επιμένει να εξαντλήσει τη θητεία μιας κυβέρνησης, η οποία θα κριθεί χωρίς να έχει δείξει τι από όλα όσα υποσχέθηκε το 2019 μπορούσε να υλοποιήσει. Εκτός πια και αν πιστεύει ότι στους υπόλοιπους 15 μήνες που του απομένουν στην εξουσία, θα έχουν λήξει κατά σειρά η πανδημία, ο πόλεμος στην Ουκρανία, η ενεργειακή κρίση, και ταυτόχρονα θα έχει μειωθεί ο πληθωρισμός στα προ του Νοεμβρίου του 2021 επίπεδα, θα έχει περιοριστεί ή και εξαφανιστεί η ακρίβεια, θα μειωθεί το κόστος διαβίωσης, θα… θα… θα…
Μακάρι, αλλά κάποιος πρέπει να του υπενθυμίσει ότι τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας γράφονται για τον κινηματογράφο, όχι για την πολιτική.
