Ο Καρλ Κράους, ένας πνευματώδης αυστριακός δημοσιογράφος των αρχών του 20ού αιώνα, έχει μείνει στην ιστορία όταν περιέγραψε κάποια στιγμή την κατάσταση στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο γράφοντας:
«Στο Βερολίνο η κατάσταση είναι σοβαρή αλλά δεν είναι απελπιστική. Στη Βιέννη είναι απελπιστική αλλά δεν είναι σοβαρή».
Υποθέτω πως αν ζούσε στις μέρες μας θα μπορούσε να πει το ίδιο για τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Για τους μεν τα πράγματα είναι σοβαρά αλλά δεν έχουν λόγο να πηδήξουν κι από το παράθυρο. Μετά από (σχεδόν) τρία χρόνια διακυβέρνησης μάλλον στέκονται χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία στα πόδια τους.
Για τους δε τα πράγματα είναι χάλια αλλά ευτυχώς δεν το παίρνουν σοβαρά.
Μεταξύ μας, δεν πιστεύω ότι κανείς άνθρωπος που ασχολείται με την πολιτική θα έκανε ποτέ αντιπολίτευση στις σημερινές συνθήκες με το… διδακτορικό του Πατούλη.
Βεβαίως ότι τα πράγματα είναι σοβαρά για την κυβέρνηση δεν χωράει συζήτηση. Η ακρίβεια, ο πόλεμος, η οικονομία, η αβεβαιότητα, η ανασφάλεια μετά την πανδημία αποτελούν μια καταλυτική αντιπολίτευση που σχεδόν δεν σηκώνει αντίλογο.
Η φθορά της διακυβέρνησης λοιπόν αποτυπώνεται εμφανώς στις δημοσκοπήσεις. Αλλά η κυβέρνηση παραμένει γενικά κυρίαρχη, με μια σταθερή εκλογική επιρροή της τάξεως του 34-35%, ενώ το πολιτικό κεφάλαιο του Μητσοτάκη διατηρείται σε αξιόλογα επίπεδα.
Σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Οπου παρά την ευνοϊκή (για την αντιπολίτευση) συγκυρία, τίποτα δεν φυτρώνει και υπολείπεται καθαρά σε όλες τις συγκρίσεις με την κυβερνητική παράταξη.
Αυτό το φαινόμενο χρειάζεται μια εξήγηση και νομίζω ότι είναι απλή.
Παρά τη φθορά και τις δυσκολίες της συγκυρίας, παρά τις αδυναμίες και τα λάθη της διακυβέρνησης, ο Πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του διατηρούν σοβαρό προβάδισμα, κυρίως επειδή παραμένουν η σχεδόν μοναδική κυβερνητική λύση.
Ολες οι άλλες κυβερνητικές εκδοχές ή συνδυασμοί φαντάζουν σαν περιπέτειες με πειρατές.
Αλλά υπάρχει κι ένα δεύτερο στοιχείο. Η σταθεροποίηση του ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ σε μια ενισχυμένη θέση (της τάξεως του 13-15%) ευνοεί την κυβερνητική παράταξη, όπως είχε εξ αρχής υπολογιστεί και αμφισβητήθηκε στη συνέχεια.
Τώρα που κατακάθισαν κάπως τα πράγματα και σχεδόν τέσσερις μήνες από την εκλογή Ανδρουλάκη, μπορούμε να μετρήσουμε ότι η άνοδος του ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ προκύπτει πολύ περισσότερο σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ (από τον οποίο καταγράφεται να παίρνει 5 μονάδες) παρά σε βάρος της ΝΔ (στην οποία φαίνεται να κοστίζει περίπου 2,5 μονάδες…) (Metron, 23/3).
Αν τα πράγματα επιβεβαιωθούν όπως τα καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις, τότε η ενίσχυση του ΚΙΝΑΛ ανοίγει στην πραγματικότητα την ψαλίδα μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.
Τα προβλήματα λοιπόν του Μητσοτάκη είναι πολλά αλλά δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν διασφαλίσει μια σχετικά ομαλή πορεία της χώρας προς τις εκλογές, σχεδόν εξασφαλίζει και την επανεκλογή του.
Αλλά πώς διασφαλίζεται κάτι τέτοιο; Στις σημερινές συνθήκες, η έντιμη απάντηση είναι ότι κανείς δεν μπορεί να το διασφαλίσει.
Ακόμη περισσότερο αν το σενάριο των «διπλών εκλογών» που έχει προκρίνει ο Μητσοτάκης κρύβει εκπλήξεις και ατυχήματα. Ηδη η συγκυρία του πολέμου φαίνεται να ενισχύει τον ακροδεξιό κίνδυνο και να λειτουργεί υπέρ μιας «αντιδυτικής Ακροδεξιάς».
Σημειώστε ότι στην τελευταία δημοσκόπηση της Metron, ο Βελόπουλος κι ο Κασιδιάρης αθροιστικά εμφανίζονται να προσεγγίζουν το 10%!
Αριθμοί
Ο Μητσοτάκης είπε ότι θα φορολογήσει με 90% τα υπερκέρδη των εταιρειών από τις ανατιμήσεις στην ενέργεια. Σωστό. Πόσα είναι τα υπερκέρδη; Θα μας το πει η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας (ΡΑΕ), εξήγησε. Λογικό. Ακόμη δεν τα γνωρίζουμε κι ούτε τα έχουμε μετρήσει αφού η κρίση και οι ανατιμήσεις συνεχίζονται.
Ο Τσίπρας (που έως τότε έλεγε του Μητσοτάκη ότι δεν τολμά να φορολογήσει τις εταιρείες) είπε ότι τα έχει μετρήσει και είναι 1,4 δισ.
Πώς το ξέρει; Αγνωστο.
Καλού-κακού πάντως ας κάνουμε κι ένα δικό μας μέτρημα διότι οι αριθμοί του Τσίπρα έχουν πάντα μια δόση δημιουργικής φαντασίας. Αισιόδοξη στη ζωή.
Προβληματική στην οικονομία.
Αγνωστος πόλεμος
Σε ολόκληρο τον πλανήτη, απειράριθμοι καλλιτέχνες όλων των τεχνών και όλων των ειδών συναγωνίζονται να εκδηλώσουν τη συμπαράστασή τους στην Ουκρανία.
Προσοχή. Δεν είναι γενικά κατά του πολέμου, ούτε υπέρ των αμάχων και του ανθρώπου ούτε δακρύζουν για τα θύματα «από όπου κι αν προέρχονται».
Υπερασπίζονται μια συγκεκριμένη χώρα που αντιστέκεται στην εισβολή μιας συγκεκριμένης αληταρίας. Καθαρά πράγματα.
Με τα πολλά ευαισθητοποιήθηκαν κάποιοι καλλιτέχνες και στην Ελλάδα, όπου διοργανώνουν μια «Συναυλία Ειρήνης» (29/3). Με το σύνθημα «ειρήνη είναι η απάντηση όποιο κι αν είναι το ερώτημα» και «αλληλεγγύη σε όλους».
Ωραία, αλλά αν η ειρήνη είναι η απάντηση, τότε ποιος είναι ο πόλεμος;
Eνδεχομένως εννοούν τον πόλεμο στο Σαχέλ που μπήκε στον δέκατο χρόνο και έως τώρα είχαν ξεχάσει να δώσουν μια απάντηση. Αλλωστε για το Σαχέλ φώναζε η Αριστερά να μη στείλουμε στρατό – και τελικά ούτε μας ζήτησαν ούτε στείλαμε…
Ή μπορεί να εννοούν τον πόλεμο στο Τιγκράι που μαίνεται από το 2020 και ο ΟΗΕ προειδοποιεί ότι βρισκόμαστε «στο χείλος της ανθρωπιστικής καταστροφής».
Διότι είμαι βέβαιος πως αν εννοούσαν τον πόλεμο του Πούτιν στην Ουκρανία θα το έλεγαν. Καθαρά και φωναχτά.
Δεν το λένε όμως καθαρά και φωναχτά. Κατάλαβαν ίσως ότι στην Ουκρανία μπορεί μεν να σκοτώνει ο Πούτιν αλλά την ευθύνη φέρει κάποιος ιμπεριαλισμός, το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ, η Ευρωπαϊκή Ενωση και περαστικοί.
Ισως και οι συναφείς ανοησίες που προσδιορίζουν κάθε καλλιτέχνη στην Ελλάδα που υπολήπτεται τον εαυτό του. Οταν ήταν μικρός νόμιζε πως για να γίνει καλλιτέχνης πρέπει να είναι αριστερός. Και τελικά κανείς δεν κατάλαβε τι κατάφερε να γίνει.
Ετσι σε ολόκληρο τον πλανήτη οι καλλιτέχνες υπερασπίζονται κάτι. Στη χώρα μας πολεμούν έναν άγνωστο πόλεμο.
Δεν είναι κακό. Ακόμη κι έτσι τίποτα δεν απαγορεύει μια δόση χιούμορ. Στη «Συναυλία Ειρήνης» που διοργανώνεται συμμετέχει και καλλιτέχνης ονόματι «Εισβολέας».
Εχει την πλάκα του.
