Οι επιπτώσεις του πολέμου στην ελληνική οικονομία είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς, και παρά το γεγονός ότι αυτές οι επιπτώσεις σαρώνουν σχεδόν όλη την υφήλιο, είναι εξαιρετικά περίεργο το γεγονός ότι τα μέτρα που εξαγγέλθηκαν είναι κυρίως βραχυπρόθεσμου χαρακτήρα. Αυτό σε συνδυασμό με τις άστοχες έως και ανόητες στον πυρήνα τους δηλώσεις υπουργών, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την εκτίναξη των τιμών των καυσίμων, δημιουργούν την αίσθηση ότι είμαστε μια κοινωνία δύο ή και τριών ταχυτήτων.
Αυτό ίσως θα είχε μια αλήθεια, αν (μας) συνέβαινε την περίοδο της ευφορίας, των παχιών ή και παχύτερων αγελάδων (τα δέκα χρόνια από το τέλος της δεκαετίας του ’90 ως το 2009), αλλά σήμερα, με την κοινωνία να είναι ακόμη με το ενάμισι πόδι μέσα στην κρίση που προκάλεσε η οικονομική κατάρρευση της χώρας, προφανώς δεν συμβαίνει. Και δεν είναι μόνο άστοχο να υποστηρίζεται ότι τα πρόσφατα μέτρα που εξαγγέλθηκαν αφορούν κυρίως τα ευάλωτα νοικοκυριά. Είναι και εκτός πραγματικότητας. Διότι φανερώνει πως εκείνοι που παίρνουν τις αποφάσεις για τα συγκεκριμένα πακέτα αγνοούν τι πραγματικά συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία.
Γιατί η καταρρακωμένη από την 5ετία ΣΥΡΙΖΑ μικρομεσαία τάξη πάσχει. Επί πραγματικού. Καλείται να επωμιστεί το βάρος μιας δυσανάλογης με την κατάστασή της οικονομικής επιβάρυνσης από την ενεργειακή κρίση και τον πληθωρισμό, χωρίς να της αναγνωρίζεται καν ότι δυσπραγεί. Οτι δεν έχει καταφέρει ακόμη να σταθεί στα πόδια της, διότι πολύ απλά η πολυπόθητη ανάπτυξη δεν έφτασε ποτέ και η άφιξή της μετατίθεται σε έναν άγνωστο, και εν πολλοίς σκοτεινό, μέλλοντα χρόνο.
Θεωρώ λοιπόν κρίσιμο για την κυβέρνηση, που λαμβάνει τις σχετικές αποφάσεις, να ξεκινήσει από τα βασικά: αναγνωρίζοντας ότι η μεγάλη μάζα της ελληνικής κοινωνίας, οι μικρομεσαίοι, η οποία υπέστη άγριο φορολογικό διωγμό επί ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να σηκώσει μόνη το βάρος των σοβαρών επιπτώσεων από την παγκόσμια κρίση στην ενέργεια και τον πληθωρισμό. Είναι αδύνατον να μη βλέπει η κυβέρνηση, και εν συνεχεία να μην αποδέχεται, ότι μη λαμβάνοντας στοχευμένα μέτρα για αυτή την κυρίαρχη κοινωνική τάξη, στην ουσία ολοκληρώνει τις εγκληματικές πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ σε βάρος της. Οτι την οδηγεί έτσι σε περαιτέρω φτωχοποίηση με απροσδιόριστες επί του παρόντος επιπτώσεις σε όλα τα επίπεδα – οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά.
Από όποια σκοπιά και να το δει κανείς, αυτό που συμβαίνει τώρα, με τη μη ουσιαστική αναγνώριση της οικονομικής δυσπραγίας της μεσαίας τάξης, στην πραγματικότητα συντελεί στην περαιτέρω αφαίμαξη των νοικοκυριών, κι ας διατείνεται η Τράπεζα της Ελλάδος ότι έχουν τη δυνατότητα να αντεπεξέλθουν στην πίεση που υφίστανται, διότι διαθέτουν αποταμιεύσεις. Πότε πρόλαβαν να αποταμιεύσουν μετά από 12 χρόνια έντονης κρίσης, στη διάρκεια των οποίων η μεσαία τάξη κλήθηκε να καταβάλει τρομακτικές θυσίες, είναι ένα ερώτημα που δυστυχώς δεν απαντάται.
Και ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω και πολιτικά την κυβέρνηση. Συντηρεί και ενισχύει την επιδοματική πολιτική που ακολούθησε η προηγούμενη κυβέρνηση για τις χαμηλότερες εισοδηματικά τάξεις (δημιουργώντας ουσιαστικά έναν κομματικό στρατό), αλλά αυτούς που αποτελούν τη μεγάλη δεξαμενή των ψηφοφόρων της, τους ανθρώπους της μεσαίας τάξης, παραβλέπει, επί της ουσίας, να τους βοηθήσει. Εκτός κι αν πιστεύει ότι λύνει το πρόβλημά τους με ψίχουλα.
Και όλα αυτά την ώρα που ζεσταίνονται οι μηχανές για τις πρόωρες εκλογές. Διερωτώμαι πραγματικά με τι επιχειρήματα θα απευθυνθούν οι κυβερνώντες σε αυτόν τον κόσμο που αποτελεί τον κορμό της ελληνικής κοινωνίας…
