Να τα πάρουμε με τη σειρά – αν και όχι με σειρά σημασίας…
Πρώτον, η Ευρωπαϊκή Ενωση προσανατολίζεται να διατηρήσει τη δημοσιονομική χαλαρότητα και το 2023.
Δεν θέλει να διαταράξει τους θετικούς αναπτυξιακούς ρυθμούς της ευρωζώνης μετά την πανδημία ενώ έχει να αντιμετωπίσει και το σοβαρό πρόβλημα του κόστους της ενέργειας.
Δεύτερον, οι εκτιμήσεις της Κομισιόν για την ανάπτυξη στην Ελλάδα είναι γενναιόδωρες. Προβλέπεται να κλείσει το 2021 με ανάπτυξη 8,5% και το 2022 με 4,9%.
Τρίτον, μία μετά την άλλη οι ευρωπαϊκές χώρες προσανατολίζονται σε «πολιτική λήξη συναγερμού» για την πανδημία. Θεωρούν πως με εμβόλια και φάρμακα στην αγορά, τα περιοριστικά μέτρα περιττεύουν.
Οι ειδικοί είναι πιο επιφυλακτικοί. Αλλά κάποια στιγμή μέσα στην άνοιξη (Μάρτιο – Απρίλιο) και εκτός δυσάρεστου απροόπτου θα ακουστεί το σφύριγμα της λήξης.
Αν θεωρήσουμε ότι η Ελλάδα μπαίνει (συν, πλην) στο τελευταίο προεκλογικό δωδεκάμηνο, αρχίζει έτσι να διαμορφώνεται ένα ευρύτερο πλαίσιο.
Η κυβερνητική ηγεσία θεωρεί ότι «δεν υπάρχει αξιόλογη μεταβολή των δεδομένων, συνεπώς δεν χρειάζεται αλλαγή στρατηγικής».
Ούτε ως προς τον χρόνο των εκλογών. Ούτε ως προς το εκλογικό σύστημα.
Θεωρητικά έχουν δίκιο. Η ΝΔ φαίνεται να έχει σταθεροποιηθεί στον χώρο του 34-35%, περισσότερες από 10 μονάδες μπροστά από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν είναι φυσικά το πανηγυρικό 42-43% του 2020 αλλά ούτε είναι και για λύπηση. Εχει την τράπουλα στα χέρια της.
Οσο κι αν φαίνεται παράξενο όμως το βασικό πρόβλημα της ΝΔ είναι η πολιτική αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ.
Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης βιώνει εδώ και δυόμισι χρόνια μια κατάσταση παρατεταμένης φθοράς χωρίς ορατή προοπτική ανάκαμψης. Με σαφές έλλειμμα ηγεσίας και πρόβλημα ατζέντας, ό,τι κι αν επιχειρήσει του γυρίζει μπούμερανγκ.
Αλλά το κενό έχει συνέπειες.
Διότι χωρίς «απειλή ΣΥΡΙΖΑ», το «αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο» δεν έχει λόγο ύπαρξης ή έστω επιφυλακής. Γιατί να συσπειρώνεσαι εναντίον μιας απειλής που δεν υπάρχει;
Ενώ χωρίς «απειλή ΣΥΡΙΖΑ» ακόμη και οι ψηφοφόροι της ΝΔ θα δυσκολευτούν να συσπειρωθούν σε μια εκλογή απλής αναλογικής και όταν όλοι θα περιμένουν τις επόμενες εκλογές για να βγάλουν κυβέρνηση.
Αυτή η αποσυσπείρωση είναι (και θα παραμείνει) το μεγάλο πρόβλημα της ΝΔ έως τις εκλογές.
Τουλάχιστον τις πρώτες, που θα μοιάζουν με πρώτο ημίχρονο. Διότι στις δεύτερες θα λειτουργήσει λογικά το «δίλημμα εξουσίας».
Αν όμως στο πρώτο ημίχρονο η αποσυσπείρωση πλήξει υπέρμετρα το εκλογικό ποσοστό της ΝΔ, τότε τα πράγματα μπερδεύουν και για το δεύτερο ημίχρονο.
Συνεπώς η ΝΔ είναι υποχρεωμένη να πολώσει το κλίμα και να δραματοποιήσει τις επιλογές για να εκμεταλλευτεί το προβάδισμά της. Αλλά αυτό δεν είναι εύκολο χωρίς κάποιον «κακό» στο στόχαστρο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πείθει ιδιαίτερα για τον ρόλο, παρόλο που θα βοηθήσει όσο μπορεί στην πόλωση. Ενώ ο Ανδρουλάκης που δεν τον συμφέρει η πόλωση, δεν δείχνει για «κακός» και μάλλον προσεύχεται ήδη μέσα του να πάρει η ΝΔ αυτοδυναμία για να μην μπλέξει.
Φυσικά η κυβέρνηση διατηρεί την αισιοδοξία ότι δεν θα χρειαστεί να βραχεί στην μπουγάδα διότι θα αναδείξει το κυβερνητικό έργο της και άλλες ομορφιές.
Να το δούμε. Απλώς κανείς δεν κέρδισε εκλογές χωρίς να βραχεί και τις ομορφιές τις ψάχνουμε ακόμα.
Εκλογές
Δύο μήνες περιμέναμε να μάθουμε γιατί ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ζητάει εκλογές.
Και τι μάθαμε; Οτι τις θέλει επειδή «κάθε μέρα πεθαίνουν αβοήθητοι συνάνθρωποί μας, ξεπαγιάζουν εκατομμύρια οικογένειες» (συνέντευξη Αλ. Τσίπρα, «Αυγή της Κυριακής», 6/2). Πράγμα που σημαίνει ότι οι εκλογές δεν είναι ίσως η πλέον ενδεδειγμένη λύση στο δράμα που περιγράφει.
Ως προς τους θανάτους δεν καταλαβαίνω σε τι θα βοηθήσουν. Θα καταργήσει η νέα κυβέρνηση τον κορωνοϊό «με έναν νόμο και ένα άρθρο»;
Ενώ ως προς το ξεπάγιασμα νομίζω ότι δεν χρειάζεται νέα κυβέρνηση να καταργήσει το κρύο. Αρκεί να ψηφίσουμε ότι αντί για την άνοιξη θα πάμε κατευθείαν καλοκαίρι.
