Αντε να το πιάσουμε από την αρχή γιατί σε λίγο θα ξεχάσουμε και την πολιτική που ξέρουμε.
Οταν ο Μητσοτάκης την πέφτει στον Ανδρουλάκη του κάνει ένα μεγάλο δώρο. Κι όταν ο Ανδρουλάκης την πέφτει στον Μητσοτάκη ανταποδίδει την ευγένεια.
Ξέρετε γιατί; Επειδή επί της ουσίας κανείς από τους δύο δεν ανταγωνίζεται τον άλλον. Ούτε προσωπικά ούτε πολιτικά.
Ετσι ο Μητσοτάκης μπορεί δωρεάν να χρίσει αντίπαλό του τον Ανδρουλάκη κι άλλο που δεν θέλει ο Ανδρουλάκης. Διότι κι ο Ανδρουλάκης θα μπορεί επίσης δωρεάν να δηλώνει αντίπαλος του Μητσοτάκη χωρίς σοβαρές συνέπειες.
Αλλωστε όσο περισσότερο αντίπαλος δηλώνει τόσο περισσότερο προστατεύει τον Μητσοτάκη από τυχόν διαρροές.
Ούτως ή άλλως, το παιχνίδι παίζεται αλλού. Και το δίλημμα «Μητσοτάκης ή Ανδρουλάκης» δεν φαίνεται (προς το παρόν) να ανατέλλει στον ορίζοντα.
Ο Μητσοτάκης θα πάει στις κάλπες με σοβαρό προβάδισμα και με ισχυρό «δίλημμα διακυβέρνησης». Θα δείχνει στους ψηφοφόρους το απέναντι παραμάζωμα και θα ρωτάει: θέλετε να κυβερνήσω εγώ ή αυτοί;
Στο δίλημμα αυτό ο Ανδρουλάκης δεν θα του στοιχίσει ούτε μία ψήφο. Υποθέτω μάλιστα ότι πρωτίστως θα προσπαθήσει να μην ταυτιστεί με το παραμάζωμα διότι κινδυνεύει να το πληρώσει εκλογικά.
Οι ίδιοι οι ψηφοφόροι του ΠαΣοΚ-ΚΙΝΑΛ (στα σημερινά μεγέθη και σύνθεση) έχουν ήδη και προ πολλού κάνει την επιλογή τους. Οι άνθρωποι φέρουν παραδοσιακά μια κουλτούρα διακυβέρνησης και το καταγράφουν όλες οι δημοσκοπήσεις της τελευταίας τριετίας.
Δεν είναι κατσαπλιάδες, που λέει κι ο Τσίπρας.
Κι αν μάλιστα στις δεύτερες εκλογές δεν προκύψει αυτοδυναμία της ΝΔ (το πιθανότερο είναι ότι θα προκύψει…) «ποτέ μη λες ποτέ».
Διότι η Ελλάδα έχει δύο πολιτικές παρατάξεις αλλά όχι εκείνες που ξέρουμε.
Εχει την «παράταξη της διακυβέρνησης» και την «παράταξη της κωλοφεράντζας».
Ο Μητσοτάκης θεωρεί ότι ανήκει την πρώτη. Ο Ανδρουλάκης δηλώνει ότι δεν ανήκει στη δεύτερη.
Για τα υπόλοιπα βλέπουμε.
